Γράφει: Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ
Ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε στον ακάλυπτο χώρο του κτήματός μου που βρίσκεται δίπλα από τις νέες Δικαστικές Φυλακές Χανίων, στην Αγιά∙ άφησε έναν άνθρωπο και έφυγε. Μόλις έφυγε το ελικόπτερο, «ο ουρανοκατέβατος», ένα νεαρό χοντροκομμένο άτομο με φάτσα ηλιθίου ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.
– Είμαι ο Χριστόδουλος Ξηρός, μου είπε με στόμφο. Εσύ δεν είσαι ο πρώην Διευθυντής Φυλακών, ο διαβόητος! Σατανάς;
– Έτσι λέγανε, του απάντησα. Εσύ που το ξέρεις;
– Βρήκα τα βιβλία σου στις βιβλιοθήκες των φυλακών και τα διάβασα.
– Και επειδή διάβασες τα βιβλία μου, πήρες ελικόπτερο να έρθεις να μου το πεις; Ή μήπως θέλεις να σου γράψω την ιστορία της ζωής σου;
– Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, μα επειδή διαπίστωσα ότι καταλαβαίνεις τον αποφυλακισμένο κρατούμενο τόσο πολύ ώστε να τον ονομάζεις «θύμα του θύματος…» σε εμπιστεύομαι και ήρθα να σου πω τον πόνο μου και να σε παρακαλέσω να με βοηθήσεις.
– Λέγε λοιπόν.
– Στη φυλακή δεν είχα κανέναν παράπονο! Και τη σουίτα μου την είχα∙ και τα γλέντια μου με τα συναδέλφια μου «τους Πυρήνες της Φωτιάς» τα είχα και την υπόληψή μου την είχα κάργα! – Μικρή παύση –
– Παρακάτω!
– Σε μια στιγμή σκέφτηκα το μέλλον μου και είπα: Ρε Χριστόδουλε, από τη βρωμοδουλειά που έκανες δεν κονόμησες μία γιατί τα φάγανε οι μεγάλοι, από τη θητεία σου στις φυλακές δεν πρόκειται να σου δώσουνε ούτε σύνταξη – ούτε ασφάλιση και όταν αποφυλακιστείς ξοφλημένος και ξεζουμισμένος κανένας δεν πρόκειται να σου δώσει δουλειά και θα πεθάνεις από την πείνα σαν το σκυλί στο δρόμο.
– Και ήρθες για να σου εξασφαλίσω εγώ το μέλλον σου;
– Όχι ήρθα να σου πω ότι για να μην ψοφήσω στο δρόμο, αποφάσισα να κάνω την πιο «τίμια κομπίνα» του κόσμου.
– Ποια;
– Να αποδράσω
– Και δεν σκέφτηκες τις συνέπειες που θα ‘χεις όταν συλληφθείς;
– Θαρρώ πως δεν τα ξέρεις καλά κύριε Διευθυντά… Η μόνη συνέπεια που θα ‘χω είναι να μην μου ξαναδώσουν άδεια, που λίγο με κόφτει γιατί στην κοινωνία δεν περνάω καλά και κινδυνεύω κιόλας…
– Αυτό πραγματικά δεν το ήξερα, γιατί όταν αποφυλακίστηκα… δεν υπήρχε ο θεσμός των αδειών. Δεν μου είπες όμως: Με το που απέδρασες «τα κονόμησες;».
– Όχι ακόμα – τώρα θα κονομήσω!
– Πώς ;
– Με την επικήρυξή μου. Δεν άκουσες πως προσφέρουνε ένα εκατομμύριο σε όποιον υποδείξει που βρίσκομαι;
– Το άκουσα αλλά ακόμα δεν κατάλαβα πως μπορώ να σε βοηθήσω; μήπως θέλεις να σε κρύψω;
– Όχι, το αντίθετο.
– Ποιο;
– Θα πας αυτή τη στιγμή να με καρφώσεις και όταν πάρεις το εκατομμύριο θα μου δώσεις τα μισά. Φίφτι – φίφτι δηλαδή.
– Μα….
– Δεν έχει «μα» και «ξεμά». Θα κάνεις ότι σου λέω….
– Μα…
– Σου είπα δεν θέλω «μα…». Με ένα τηλεφώνημά σου θα κονομήσεις χιλιάρικα «πεντοκό!» που δεν τα έχεις δει ούτε στο ύπνο σου και Εγώ! θα έχω στην μπάντα άλλα τόσα για τα γεράματά μου. Τι πουλήσαμε δηλαδή; Το κουκούλι ή το τσιφλίκι του πατέρα μας; Και το σπουδαιότερο, ούτε σκοτώσαμε, ούτε αδικήσαμε κανένα, ούτε κα τα κλέψαμε, μας τα δώσανε γιατί το αξίζουμε! Γκέγκε;
– Μια αθέλητη αγκωνιά της γυναίκας μου με ξύπνησε και μου στέρησε τα πεντακόσια χιλιάρικα τη στιγμή που πήγαινα να τα εισπράξω… Ποτέ δεν χρωστάει να κάνει καλό αυτή η ζημιάρα…
