Ένας φίλος μού είπε, καλοπροαίρετα, να μη βρίζω όταν γράφω. Στην αρχή γέλασα, κατόπιν προβληματίστηκα. Σκέφτηκα ότι μάλλον έχει δίκιο, το παρακάνω, γίνομαι κουραστική.
Όμως, πώς αλλιώς να εκφραστώ; Να βάλω συναίσθημα περισσότερο, η πρώτη σκέψη μου. Μα κι ο θυμός που νιώθω δεν είναι ένα συναίσθημα; Και μάλιστα πολύ δυνατό; Ένα συναίσθημα που σε ξυπνάει, σε κινητοποιεί, σε βγάζει από το λήθαργο και την απραξία σου; Σε τραβάει από το τέλμα όπου έχεις πέσει, γιατί σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, με το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου.
Θυμός και μπινελίκι πάνε πακέτο, θα μου πεις; Γιατί, θα σου απαντήσω εγώ, άνθρωπος (δες την ουσία της λέξης) και αποχαύνωση-απραξία ταιριάζουν;
Σε ποια περίοδο της ζωής του ο άνθρωπος, από την απαρχή της εμφάνισής του, μένοντας στο καβούκι του πέτυχε στόχους; Περιμένοντας στωικά “κάτι” να του αλλάξει τη ζωή δια μαγείας; Ελπίζοντας σε “σωτήρες” και “αρχηγούς”; Υπήρξε ο ίδιος αρχηγός του εαυτού του και σωτήρας. Πολλές φορές φοβήθηκε, λύγισε, απογοητεύτηκε, αλλά πείσμωνε, θύμωνε, έτρωγε τα μούτρα του αλλά το κυνηγούσε!
Για να φτάσει μέσα από μια πορεία χιλιάδων ετών στο σήμερα – για να κάνει τι, αλήθεια; Να άγεται και να φέρεται και να ορίζεται ως ύπαρξη από οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του! Να βλέπει τριγύρω του χωρίς να παρατηρεί, ν’ ακούει χωρίς να νιώθει, να μιλάει χωρίς να καταλαβαίνει, να αισθάνεται χωρίς να το δείχνει, να ζει χωρίς να υπάρχει. Να περιμένει το αύριο, ένα καλύτερο αύριο, χωρίς να το διεκδικεί.
Η ζωή δεν μπορεί να σε περιμένει πότε θα “ωριμάσουν οι συνθήκες” για να εκφράσεις τον άνθρωπο (άνω- θρώσκω), τον εαυτό σου, να παλέψεις για τη ζωή σου. Εκφράσου έστω και με μπινελίκια,απλά, αυθόρμητα, σχεδόν παιδικά. Θύμωσε, λοιπόν, και καν΄ τα όλα πουτάνα!
(Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ για τη συμβουλή σου, με ώθησες να εκφραστώ!)
Κική
