Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Την παγκοσμιοποίηση είναι δύσκολο να την πολεμήσει κάποιος.
Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να πολεμηθεί μόνο με ενωμένα χέρια και μυαλό.
Τι όπλα θέλει θα ρωτήσει κάποιος; Πώς θα πολεμήσουμε τις τράπεζες θα ρωτήσει κάποιος άλλος;
Δεν είναι απλό να τα βάλεις με ένα αόρατο θεριό, γιατί δεν ξέρεις που θα σε κτυπήσει εκείνο πρώτα. Μπορούμε να αναποδογυρίσουμε όμως τις άξιες του θεριού και να τις κάνουμε απαξίες!
Δηλαδή πως και γιατί;
Τι θέλει η παγκοσμιοποίηση;
Μας θέλει όλους έρμαιους στα δίχτυα των τραπεζών.
Πως σταματάμε τις τράπεζες;
Απλά δεν συμμετέχει κανείς σε καμία συναλλαγή τραπέζης.
Αυτό βεβαία προϋποθέτει αυτάρκεια κρατών και παράλληλα αυτάρκεια ανθρώπου.
Παράγω μόνος μου αυτά που μου χρειάζονται να επιβιώσω αξιοπρεπώς και δεν συμμετέχω σε συναλλαγές. Το αποτέλεσμα θα είναι να καταρρεύσει ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα ανά τον κόσμο και να χρειαστεί να ξανακτιστεί με πιο απλό και ανθρώπινο τρόπο.
Μετανάστευση ένα ακόμα φλέγον θέμα της παγκοσμιοποίησης και ακόμα χειρότερα η λαθρομετανάστευση. Θυμίζει το σήμερα τις τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών στα χρόνια του Ατίλλα που συνέπεια ήταν να διαλυθεί ολάκερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτές οι μετακινήσεις επιφέρουν ριζικές πολιτιστικές ανακατατάξεις που αλλάζουν ριζικά το πρόσωπο του κόσμου και δημιουργούν τεράστιες αλλαγές στο χάρτη του κόσμου.
Τι κάνουμε όμως εδώ; Ουτοπικό αλλά αλάνθαστο. Δημιουργούμε (πολιτική ηγεσία, κοινωνίες)συνθήκες τέτοιες ούτε ως ώστε να μην χρειάζονται οι πληθυσμοί να εγκαταλείψουν την χώρα τους(πολέμους, οικονομική καταστροφή, αρρώστιες) και να μένουν σε αυτή.
Τι άλλο έχουμε στην παγκοσμιοποίηση;
Έχουμε τις πολυεθνικές! Φτήνα υλικά ,φθηνά εργατικά χέρια ,κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος και με όλους εμάς (την μάζα δηλαδή)να τρέχουμε να υποστηρίζουμε το μοντέλο αυτό καθώς όλοι μας πλέον με μαθηματική ακρίβεια πάμε στο πολυεθνικό κατάστημα να αγοράσουμε γιατί με την φτώχεια στο πορτοφόλι μας δεν μπορούμε να πάμε σε ένα συνοικιακό μαγαζί. Δεν πάμε όμως στα πολυεθνικά. Σταματάμε.
Πάμε στα συνοικιακά και ενισχύουμε την δική μας οικονομία.
Να η κατάρρευση των πολυθενικών, να η κατάρρευση των τραπεζών να και η στήριξη του κάθε λαού στην χώρα του.
Όποτε μένει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα που δεν ενδιαφέρονται για τους λαούς, αλλά για τα συμφέροντα των εταιρειών με αδειανά χέρια εκείνες.
Συμπέρασμα:
Όταν καταφέρουμε όλοι τις άξιες τις παγκοσμιοποίησης να τις κάνουμε α-παξίες θα καταρρεύσει αυτό το 3 τις εκατό του πληθυσμού που πίνει το αίμα στο 97 τις εκατό του κόσμου.
