Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου
Μέσα στον καύσωνα του φετεινού καλοκαιριού, στην καρδιά μας επέδραμε ο ξαφνικός καύσωνας του μαρτυρικού πόνου με το άκουσμα της εκδημίας ενός χαρισματικού συνανθρώπου μας, του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μουντάκη, γέννημα του ιστορικού χωριού Πολυρρήνιας Κισάμου.
Είχε έμφυτη την έφεση για τα Γράμματα, γι’ αυτό και εφοίτησε στο εξατάξιο Γυμνάσιο Καστελλίου, αλλά και τρία χρόνια στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, που λειτουργούσε τότε στην Μονή της Αγίας Τριάδος Ακρωτηρίου.
Όσο και να αγαπούσε τα ιερά Γράμματα, και όσο κι αν ήθελε, και άξιζε να διακονήσει τον άνθρωπο ως ιερωμένος, προτίμησε, και ήταν απόλυτα σωστή και πετυχημένη η επιλογή του, να τον διακονίσει μέσω της Αυτοδιοίκησης, που πάντα έχει τα προβλήματά της, και παίζει πρωτεύονται ρόλο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του ανθρώπου από την μικρότερη γειτονιά μέχρι τις μεγαλουπόλεις και τις πρωτεύουσες.
Θα αρχίσει από Κοινοτικός υπάλληλος στην Κοινότητα Πολυρρήνιας (1959), επίσης στις Κοινότητες Καλουδιανών και Καλλεργιανών θα κατέλθει με υγιή ιδανικά στην συνδικαλιστική δράση και αφειδώλευτη κοινωνική προσφορά.
Οι οιωνοί άριστοι για τον αείμνηστο και αγαπητό μας Κώστα. Οραματιστής και μόνιμος υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων. Μετρημένα και καρποφόρα βήματα, για τα οποία κανείς δεν μπορούσε να εκφραστεί αρνητικά. Θα γίνει αντινομάρχης Χανίων, δημοτικός σύμβουλος για χρόνια, και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κισάμου. Στα 21 χρόνια της διακονίας μου στο Καστέλλι, και ως Δημότης Χανίων εχάρηκα και θαύμασα έναν υπέροχο και με ορίζοντες άνθρωπο και αδάμαστη δημιουργικότητα. Σε πάρα πολλά αναπτυξιακά έργα άφησε ανεξίτηλη την γεννεσιουργό σφραγίδα του. Σεμνός, μετρημένος και όχι επηρμένος, παρά την τεράστια προσφορά του, την οποία στο σχετικό δημοσίευμά του ο αντάξιος γιός του Αντώνιος Μουντάκης αναφέρεται διεξοδικά στην παράγραφο «Αυτός ήσουν», στην εφημερίδα που είναι ιδρυτής και Διευθυντής, «Νέοι Ορίζοντες» της 5ης Ιουλίου.
Το πρώτο κομμάτι είναι γραμμένο με πολλή ψυχική φόρτιση και τον γιό να μιλά τόσο γλυκά, εξομολογητικά και ευγνώμονα στον μεγάλο πατέρα του. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα με δακρύβρεκτα μάτια και για άλλη μια φορά χάρηκα και ξαναχάρηκα που είχα μαθητή μου στο Καστέλλι ένα τέτοιο χαριτωμένο παιδί και να έχει συγχρόνως μια αντάξια σύζυγό του και πολύτιμο συνεργάτη της εφημερίδας του, την επίσης μαθήτριας μας ευγενεστάτη και με λίαν ενδιαφέρουσα ύλη τριών σελίδων της εφημερίδας, την κ. Ελένη το γένος Τουλουπάκη, από τα Καλουδιανά Κισάμου. Ένα στήριγμα όμορφο και κραταιό στο πρόσωπο και στο έργο του συζύγου της Αντώνη και στα καλά παιδιά της Κώστα Μουντάκη και Μαρία (Μαρικίτα) Μουντάκη.
Χαίρομαι, και τιμώμαι, που έχω τέτοιους φίλους με πρώτο τον μακαριστό πατέρα τους Κώστα και που φιλοξενούν στην έγκριτη και πολυαγάπητη εφημερίδα τους τα φτωχά γραφτά μου. από καρδίας συμπάσχω για την εκδημία αυτής της μακαριστής ψυχής, του Κώστα μας, με την πανθομολογουμένη ευχή ο Θεός να τον αναπαύσει εν σκηναίς δικαίων και όλων εκείνων που έκαναν την ζωή τους γέφυρα και μέσον μεταβάσεως στην πραγμάτωση των πόθων και των ονείρων τους, των προσδοκιών και των ελπίδων τους.
Αξιοτίμητε και αγαπημένε μας Κώστα: Η ζωή σου ήταν μια φωτεινή προσωπικότητα και μια ανεκτίμητη προσφορά. Μακαρία η οδός που σε οδήγησε στα ουράνια σκηνώματα «ένθα ουκ έστι πόνος ου στεναγμός». Όπου αμείβονται όσοι έκαναν την ζωή τους ανοιχτόκαρδη προσφορά προς τον πλησίον τους.
