της Κατερίνας Πολύζου | Δεν είμαι «ειδική»… Δημοσιογράφος είμαι…
Μα σ’ αυτά τα 25 χρόνια που παλεύω με το χαρτί και το μολύβι, τα πλήκτρα, τις οθόνες, τις κάμερες, τα μαγνητόφωνα, μαζεύω πεισματικά χιλιάδες μικρά, αποκόμματα γνώσης.
Αποθηκεύω στη μνήμη του μυαλού και στη χαοτική μου βιβλιοθήκη τα πρόσωπα που εναλλάσσονται στους ζωτικούς χώρους της πολιτικής, του πολιτισμού, της κοινωνίας…
Κι όσο πιο πολλά μαζεύω, τόσο μεγαλώνει η απορία μου γι αυτό το θλιβερά επαναλαμβανόμενο πολιτικό σκηνικό που ακούραστα αναδύεται από τις στάχτες του, με την ανοχή και την ιδιοτελή –συχνά- ψήφο μας και πρωταγωνιστεί στην αποδιάρθρωση της πατρίδας.
Τι κι αν η σύγχρονη ιστορία μας έχει διατηρήσει στα πολλά κιτάπια της την υποτέλεια, τον ενδοτισμό, την παράδοση να είναι μέρος της πεμπτουσίας των πυλώνων της εξουσίας;
Από την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους και τις τότε «δανειακές» μας συμβάσεις με φρεγάτες που σκυλοπνίγονταν πριν δέσουν στα λιμάνια της Ελλάδας, στα «δανεικά» που ποτέ δεν έφτασαν στους Έλληνες και που όμως αποπληρώθηκαν τριπλά και τετραπλά.
Από τους βασιλείς και πρίγκηπες μα και πρωθυπουργούς, από τον Γούναρη και τον Μεταξά που ταυτίστηκαν με τις επιδιώξεις του πάντα λαίμαργου Γερμανικού και Αυστρο- ουγγρικού παράγοντα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που χάθηκε η ευκαιρία για την Κύπρο και τον αναβαθμισμένο ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή μέσα από την Αγγλο-γαλλική συμμαχία, μέχρι την συγχρονισμένη από την βασιλική και εκκλησιαστική συνωμοσία σε βάρος του Ελ. Βενιζέλου.
Και λίγες δεκαετίες αργότερα, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στους νέους προδότες, στους δωσίλογους πρωθυπουργούς και στους βιομήχανους – μαυραγορίτες που έδωσαν γη, ύδωρ, χρυσό, χρήμα, προϊόντα και –απροκάλυπτα- ανθρώπινες ζωέςστη Γερμανία του Φύρερ, είναι σαν τίποτα να μη μάθαμε.
Η μεταπολεμική Ελλάδα, με μαύρο δεσμώτη της για επτά ολόκληρα χρόνια της χούντα των συνταγματαρχών- βρίθει υπερφίαλων φιλελεύθερων συντηρητικών και εκσυγχρονιστών σοσιαλιστών, μα δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ενθαρρυντικό σε επίπεδο αληθινής πολιτικής, παραγωγικής ανάπτυξης, αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής, εκτός ίσως από την περίοδο του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.
Η χώρα παραδίδονταν κομμάτι – κομμάτι, σε ισχυρά διεθνή μα και εγχώρια συμφέροντα, που γιγάντωσαν χάρη στους πρόθυμους υπηρέτες τους, υποτακτικούς σαν την Μέρκελ και το αφόρητο δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλο.
2015
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια χώρα που δεν διεκδικεί, δεν προσδοκά, δεν ονειρεύεται…
Η… επιλεκτική ομάδα των «εταίρων μας» είναι πια έτοιμοι να μας καρατομήσουν σε αρκετές φέτες Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η υπόθεση της διατήρησης των υψηλών προνομίων σε όλο και λιγότερους…
Στις 25 Ιανουαρίου, ο ελληνικός λαός, έδωσε την ετυμηγορία του στους εσωτερικούς και εξωτερικούς υπονομευτές του:
Οι πολίτες, κάτω από συνθήκες οικονομικής αστάθειας και τρόμου, δεχόμενοι την αμέριστη προπαγάνδα των αμαρτωλών μέσων ενημέρωσης, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Φτάνει πια… Δεν σας θέλουμε άλλο… Δεν αντέχουμε άλλο.
Για πρώτη φορά, η Αριστερά έχει την ευκαιρία της… Κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες.
Ωστόσο απέναντί της, έχει ένα κονιορτοποιημένο κεντροδεξιό, σοσιαλδημοκρατικό σύστημα που έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Και στο πλευρό της, δεν έχει μόνο τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, μα τον Ελληνικό λαό.
Μετά τις 25 Ιανουαρίου, μέσα σε αυτό το κλίμα του γερμανικού εκφοβισμού, για πρώτη φορά χαμογελάμε και ελπίζουμε… Βήμα – βήμα, επανακτούμε την αξιοπρέπειά μας…
Και ετοιμαζόμαστε για τις μεγάλες μάχες μας… σιγοτραγουδώντας την οδό των ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι.
[youtube url=”http://www.imdb.com/title/tt0067328/?ref_=nm_flmg_act_72″]
