Καλημέρα κι από μένα.
Δεν θέλω να μιλήσω για τον προσωπικό μου γολγοθά στο μαύρο σκοτάδι της ανεργίας. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απελπισία μου για τους φίλους που σιγά σιγά φεύγουν από δίπλα μας, χαμένοι στο σκοτάδι αυτό!Τους φίλους που ζήσαμε μαζί τους σπουδαίες στιγμές, που μοιραστήκαμε αισθήματα και εμπειρίες, που αγαπάμε και μας αγαπάνε. Τους φίλους μας, τους αδελφούς μας. Αυτούς που μαζί τους μοιραστήκαμε και το πρόβλημα της ανύπαρκτης δουλειάς. Που μετρήσαμε μαζί τα λεφτά που μας απομένουν, που κάναμε σχέδια και υποθέσεις για το πώς θα παλέψουμε το θηρίο της ανεργίας, πώς θα καβατζάρουμε τους μήνες, πώς θα στηρίξουμε τα παιδιά μας. Αυτούς τους φίλους, λέω, που μαζί τους ζήσαμε τις ελπίδες για καινούριες δουλειές και στη συνέχεια μαζί απογοητευμένοι θυμώσαμε και το ξεπεράσαμε κι αυτό.
Που ξαφνικά τους κοιτάζεις και είναι άλλοι. Που αναζητάς το βλέμμα εκείνο το γνωστό, που σου ‘δεινε δύναμη, και τώρα βλέπεις κάτι άγνωστο. Που τους παρατηρείς να συμπεριφέρονται άδικα, βίαια, απελπισμένα, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Που προσπαθείς να μοιραστείς μαζί τους τον πόνο και δεν σε ακούνε πια. Που τους βλέπεις να αναχωρούν σιγά σιγά και φοβάσαι γι’ αυτούς και για σένα που μένεις μόνος σου.
Αυτό είναι που με πειράζει περισσότερο από όλα. Κι αυτό είναι για το οποίο ανησυχώ πιο πολύ. Όχι για τον ΦΠΑ, το πετρέλαιο, τη φορολογία – για τους φίλους, τους πιο ευαίσθητους, που δεν άντεξαν…
Μανόλης
