Η Πρωτοβουλία για τον Αυτόνομο Φοιτητικό Συνδικαλισμό έστειλε στην εφημερίδα μας την ακόλουθη επιστολή με αφορμή τις δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής Αχιλλέα Γραβάνη περί ετησίου τέλους εγγραφής 400 ευρώ ανά φοιτητή.
Πιο συγκεκριμένα ο κ. Γραβάνης είχε δηλώσει στην «Ελευθερία του Τύπου»: «Προτείνω ένα Τέλος Εγγραφής ανα εξάμηνο για κάθε φοιτητή. Έχουμε στη χώρα περίπου 500.000 ενεργούς/”αιώνιους” προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές»
«Ένα Τέλος Εγγραφής ανα εξάμηνο 200 Ευρώ θα παρείχε στα ΑΕΙ 100 εκατομμύρια Ευρώ (συνολικά 200 εκατομμύρια Ευρώ per annum): για την βελτίωση/αναβάθμιση του εξοπλισμού, αυτόνομη χρηματοδότηση της Έρευνας και βραβεία/υποτροφίες για άριστους η άπορους φοιτητές.
Το Τέλος Εγγραφής θα “πιέζει” επίσης για έγκαιρη περάτωση των σπουδών. Ακόμη και τους αιώνιους φοιτητές (η την εκκαθάριση τους από τα ΑΕΙ). Το επιπλέον μηνιαίο οικογενειακό βάρος ανα φοιτητή είναι 33 Ευρώ μηνιαίως. Για παράδειγμα το Πανεπιστήμιο Κρήτης έχει 20.000 φοιτητές (προπτυχιακοί/μεταπτυχιακοί) με συνολική ετήσια επιχορήγηση (τακτικός προϋπολογισμός, δημόσιες επενδύσεις) 4 εκατομμύρια Ευρώ» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Με ετήσιο Τέλος Εγγραφής 400 (200Χ2) Ευρώ το Πανεπιστήμιο Κρήτης θα είχε ίδια ετήσια έσοδα 8 εκατομμύρια Ευρώ, δηλαδή διπλάσιο ποσο από την κρατική ετήσια επιχορήγηση!! Το Τέλος Εγγραφής μπορεί να αποτελέσει και αντικείμενο χορηγιών στους άριστους η στους άπορους φοιτητές από την ιδιωτικό τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, ελληνική διασπορά, κληροδοτήματα κλπ). Η θεσμοθέτηση του Τελους Εγγραφής μπολιάζει την ελληνική κοινωνία με την υπεύθυνη συμμετοχική στάση στην εκπαίδευση, με τον υγιή συναγωνισμό για τις χορηγίες και τα βραβεία και βέβαια βοηθά στην ποιότητα σπουδών και έρευνας» καταλήγει.
Με αφορμή αυτές τις δηλώσεις οι φοιτητές της Πρωτοβουλίας για τον Αυτόνομο Φοιτητικό Συνδικαλισμό αναφέρουν τα εξής:
“Δεν είναι τίποτα ρε παιδιά, δυο ποτάκια λιγότερα την εβδομάδα” Ν. Κυλάφης, Αμφιθέατρο Φυσικού
Μετά από μια σειρά κινδυνολογικών δημοσιευμάτων με ευφάνταστους τίτλους, ρίξαμε μια ματιά στις απεχθείς δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής, Αχιλλέα Γραβάνη, και, μέσα από έναν αχταρμά ποταμίσιων επικοινωνιακών επιχειρημάτων και νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, ξεκαθαρίσαμε το πιο σημαντικό και επιθετικό προς τους φοιτητές μέτρο που προτείνει για αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης: Δίδακτρα. Συγκεκριμένα, προτείνει ετήσιο τέλος εγγραφής 400 ευρώ ανά φοιτητή που, πατώντας πάνω στην σημερινή υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, ευελπιστεί να αποφέρει κέρδος στα ιδρύματα.
Είναι χρήσιμο να ρίξουμε πρώτα μια σύντομη ματιά στη συνολική εικόνα της αναδιάρθρωσης που επιχειρείται από τις κυβερνήσεις στα Πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια σειρά νόμων (ευρωπαϊκών και ελληνικών). Η κρατική υποχρηματοδότηση αποτέλεσε μια “αναγκαστική” ευκαιρία για τα πανεπιστήμια να αναζητήσουν αλλού πήγες χρηματοδότησης για την έρευνα και τις όποιες παροχές προς τους φοιτητές, επιχειρηματικοποιώντας όποιο κομμάτι των δραστηριοτήτων τους είναι δυνατό. Ταυτόχρονα, τα πανεπιστήμια είναι διαρκώς σε μια κατάσταση αξιολόγησης, το αποτέλεσμα της οποίας θα κρίνει την ποιότητα και την ποσότητα των επενδύσεων και των χορηγιών που θα δεχτούν. Άμεση επίπτωση είναι η συνεχής προσπάθεια εντατικοποίησης των σπουδών και της έρευνας, με στόχο τη δημιουργία εξειδικευμένου, πειθαρχημένου, ευέλικτου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού, κομμένου και ραμμένου στις πάντα μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου δε θα μπορούσαν παρά να λειτουργούν πολλές φορές ως φορείς της παραπάνω διαδικασίας. Η στάση τους, μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα, ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών τόσο ιδεολογικά όσο και στην πράξη, αφού προωθούν πολύ μικρό κομμάτι των φοιτητών, οι οποίοι πληρούν πολύ αυστηρά κριτήρια βαθμολογικά και χρόνου φοίτησης. Ακόμα χειρότερα, έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρη πολιτική προπαγάνδα υπέρ της θέσπισης διδάκτρων, μασκαρεμένη φυσικά με πιο «λαϊκό» και προσιτό λόγο. Η στάση αυτή συμπληρώνεται με την εναντίωσή τους σε αγώνες για την κάλυψη παροχών από τους φοιτητές και την ποινικοποίηση των συμμετοχόντων σε αυτές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τον παράγοντα πως οι περισσότεροι καθηγητές, ταυτόχρονα με τις εκπαιδευτικές τους υποχρεώσεις, αναλαμβάνουν και ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας από ιδιωτικούς, κυρίως, παρόχους. Τα συμφέροντά τους λοιπόν ταυτίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις με αυτά του ερευνητικού κεφαλαίου. Εφόσον λοιπόν η αγορά εργασίας στον τομέα της έρευνας αυτή τη στιγμή είναι αναμφίβολα κορεσμένη, η απομαζικοποίηση του πανεπιστήμιου βρίσκει καθηγητές, όπως ο κ. Γραβάνης, από αδιάφορους μέχρι θερμά σύμφωνους. Και τα δίδακτρα είναι φυσικά ένας πολύ αποτελεσματικός και άμεσος τρόπος για να έρθει σε πέρας η απομαζικοποίηση αυτή.
Τα πανεπιστημιακά δίδακτρα, που σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα είναι υποχρεωτικά, έρχονται να προστεθούν στα ήδη πολλά έξοδα για την εκπαίδευση. Η εφαρμογή διδάκτρων, που παρουσιάζεται ως η σωτήρια λύση στην υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αλλά και στην “ασυνέπεια” των φοιτητών, αδιαφορεί πλήρως για το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών, το οποίο ήδη πασχίζει ή αδυνατεί να ανταπεξέλθει στη υπάρχουσα οικονομική συγκυρία. Τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα πλήττονται για ακόμη μια φορά περισσότερο από την εφαρμογή αυτού του μέτρου και οι ταξικοί διαχωρισμοί εντείνονται και στην τριτοβάθμια.
Είμαστε το πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας που δουλεύει απλήρωτο σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα, δέχεται καθημερινά περικοπές στους μισθούς, καταπατώνται τα εργασιακά μας δικαιώματα με κάθε ευκαιρία. Δεν θα επιτρέψουμε να ακούγονται τέτοιες δηλώσεις που δυσχεραίνουν την επιβίωσή μας.
ΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΓΡΑΒΑΝΗΣ ΑΣ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΑΠ’ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΝΕΙΣ
