Μα πως μπορεί καν αυτά τα δύο ονόματα να μπαίνουν στον ίδιο τίτλο; αναρωτιέμαι καθώς γράφω. Και, αφού ζητήσω δημόσια και εκ των προτέρον συγνώμη από τον Άρη Χατζηστεφάνου γι’ αυτό το ατόπημά μου, θα εξηγηθώ.
Σήμερα το πρωί έτυχε να διαβάσω δύο άρθρα, ένα από τον καθένα. Ο συσχετισμός στο μυαλό μου γεννήθηκε άμεσα. Και θα σας πω γιατί.
Ο Θέμος Αναστασιάδης, εκδότης του Πρώτου Θέματος και τηλεπαρουσιαστής, στο άρθρο του με τίτλο Αλίμονο στους νέους που μένουν πίσω, μακάριοι οι ξενιτευόμενοι προτρέπει τους νέους να αφήσουν την Ελλάδα και να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Τα επιχειρήματά του δείχνουν πειστικά καθώς γράφει:
“Οποτε η Ελλάδα βρισκόταν στο μαύρο της το χάλι, είτε από δικά της λάθη, είτε από διεθνείς σκευωρίες, η λύση που εφαρμόστηκε και πέτυχε ήταν η οργανωμένη μετανάστευση. Μακάριοι όσοι τολμούν και όσοι μπορούν να φύγουν, έχοντας μια δουλειά στο χέρι, για το εξωτερικό. Για κάντε τον λογαριασμό: αυτός που φεύγει παίρνει τα διπλά ή τριπλά, δεν επιβαρύνει τη χώρα και την ανεργία, ενώ συντηρεί και κάνα-δυο σπιτικά, με ηλικιωμένους ή γυναικόπαιδα που έχει αφήσει πίσω. Τι γίνεται μ’ αυτόν που μένει; Στοιχίζει στους δικούς του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν προσφέρει τίποτα, επιβαρύνει εαυτόν και την κοινωνία και δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν άλλο, ούτε φυσικά τον ίδιο. … Κάποιοι δεν άντεξαν και γύρισαν πίσω. Οσοι τα κατάφεραν όμως, επέμειναν και έμειναν, σήμερα κάνουν τον σταυρό τους που πήραν τον δρόμο της μετανάστευσης”.
Καλύτερα στην Αλάσκα παρά εδώ, βροντοφωνάζει, και στο τέλος δεν παραλείπει να προσθέσει ως υστερόγραφο: “Φεύγοντας μην ξεχάσετε τη γνωστή… πεντάστερη χειρονομία”!
Δεν με εκπλήσσει ένα τέτοιο άρθρο. Ειδικά από κάποιον που προωθεί μέσα από την εφημερίδα, ακόμη και με ψευδή ρεπορτάζ, του τους υπερπατριώτες φασίστες, που έγραφε άλλοτε για τους μετανάστες “Να φύγουν όλοι από δω”, που μας έχει συνηθίσει σε εθνικιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα. Δεν με εκπλήσσει γιατί ξέρω εδώ και καιρό πως αυτοί οι άνθρωποι, που υπερθεματίζουν για το εθνικό καλό και προωθούν όσους κόπτωνται για την πατρίδα, νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Όπως προτείνει και σε μας να κάνουμε. Και όπως κάνανε όλοι όσοι υπερθεματίζουν για το εθνικό συμφέρον. Στο άρθρο μου για την εκδήλωση μνήμης του ΠΑΚ αναφέρω χαρακτηριστικά αποσπάσματα μιας ιστορίας καλά κρυμμένης σε όσους δεν διαβάζουν ιστορία: ότι δηλαδή όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας διέφυγαν στο εξωτερικό για να απολαύσουν τη ζωούλα τους όσο στην Ελλάδα κάποιοι πολίτες θυσίαζαν τα πάντα για την ελευθερία τους και τη δικαιοσύνη. Και όσοι διέφυγαν, γυρνώντας πίσω πήραν με τη βία ή με τα ψεύδη την εξουσία και δίωξαν όσους αγωνίστηκαν ως ανθέλληνες. Δεν εκπλήσει λοιπόν το άρθρο του Αναστασιάδη: ίσως είναι και το πιο ειλικρινές του, αυτό που σε προτρέπει να την κάνεις μουτζώνοντας τη χώρα σου.
Χωρίς να το σκοπεύει, ως ιδανική απάντηση διαβάζεται το άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου με τίτλο “Αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία”.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε πολιτικά περιοδικά όπως το Unfollow και τα Επίκαιρα, και συν-δημιουργός σημαντικών ντοκιμαντέρ (Debtocracy, Catastroica), σε κάθε δουλειά του αποκαλύπτει το πως η Ελλάδα έχει ξεπουληθεί σε έναν προαποφασισμένο διακανονισμό διαιώνισης της εξουσίας των ελληνικών κομμάτων εξουσίας -και όσων άλλων υπηρετήσουν τη διαδικασία αυτή- όπου η κρίση δεν είναι παρά μια κατασκευασμένη είδηση που δίνει άλοθι στο τελικό χάρισμα της Ελλάδας σε εγχώρια και ξένα κεφάλαια. Όπως γράφει, “Είναι αμφίβολο εάν υπάρχει ένα ιστορικό παράδειγμα στο οποίο μια χώρα να παραδόθηκε ολοκληρωτικά χωρίς να περάσει από το έδαφος της ούτε ένα ξένο άρμα μάχης – έστω και για λόγους εντυπωσιασμού. Αυτό όμως φαίνεται ότι συνέβη στην Ελλάδα”.
Αφορμή για το άρθρο του Χατζηστεφάνου αποτελεί δήλωση του Ούλριχ Γκρίλλο, προέδρου του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων: «Όταν μία επιχείρηση κηρύττει πτώχευση» δήλωσε ο πρόεδρος του Συνδέσμου, «αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιστωτές παραιτούνται από τις αξιώσεις τους, τουλάχιστον μέχρι ο διαχειριστής της πτώχευσης να εξετάσει τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης και να αποφασίσει σχετικώς». Όπως επισημαίνει το άρθρο, “ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων πρότεινε την παράδοση της Ελληνικής δημόσιας περιουσίας στο ευρωμηχανισμό διάσωσης ESM για την περίπτωση που η χώρα δεν θα καταφέρει να εξυπηρετήσει τις δανειακές τις υποχρεώσεις – κάτι που είναι περισσότερο από σίγουρο δεδομένου ότι με την ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας το χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται”.
Αυτό που με έκανε να συσχετίσω τα δύο άρθρα είναι η τελευταία παράγραφος του άρθρου:
“Η Ελλάδα δεν είναι επιχείρηση και αν περιμένετε τους υπαλλήλους της να μαζέψουν τα πράγματά τους σε χαρτόκουτες και να φύγουν με δάκρυα στα μάτια είστε γελασμένοι. Σας περιμένουν στην γωνία για να τιμωρήσουν το οικονομικό Ράιχ και τους δοσίλογους υπαλλήλους του”.
Τα δύο άρθρα δεν είναι παρά οι δύο κόσμοι που συγκρούονται. Ο ένας κόσμος, αυτός που εκφράζεται μέσα από το Πρώτο Θέμα και τον Θέμο Αναστασιάδη, προσπαθεί να φύγει από τη χώρα με μια βαλίτσα που περιέχει 5 εκ. ευρώ, παρουσιάζει Life-style εκπομπή με πληθώρα γυναικείων κώλων και βυζιών προς τέρψην όσων δεν έχουν λεφτά για τα τσοντομάγαζα, κάνει ιδεολογικό ξέπλυμα και προωθεί τους φασίστες προεκλογικά και παραληρεί εναντίον των μεταναστών και άλλων συνανθρώπων μας – κι ας προτείνει στους Έλληνες να γίνουν μετανάστες. Ο άλλος κόσμος, αυτός του Άρη Χατζηστεφάνου, απολύεται από τον ΣΚΑΙ επειδή επιμένει να δημοσιογραφεί αντικειμενικά, συμμετέχει σε συνεργατικά περιοδικά, εφαρμόζει κάθε δεοντολογία στην άμισθη εργασία του μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, προσπαθεί για τη χώρα του, για την ελευθερία και τη δημοκρατία σε αυτήν όπως και σε όλες τις χώρες του κόσμου, και είναι εκεί, αλληλλέγγυος και ανθρώπινος.
Αυτοί είναι οι δύο κόσμοι των παραπάνω άρθρων. Αυτών που σου λένε “Ρίξε μούτζα στην Ελλάδα” συμπράττοντας με τους εθνικοπατριώτες ρατσιστές και κερδίζοντας πολλές χιλιάδες ευρώ, και αυτών που σου λένε, “Από μένα δεν θα περάσεις, εδώ θα μείνω” κι ας παλεύουν να συντηρήσουν το σπίτι τους. Οι μεν προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι πολλοί, αλλά απλώς τα έχουν καλά με την εξουσία και κερδίζουν απ’ την εύνοιά της. Οι δε είναι όλοι οι άλλοι, αλλά δεν το ξέρουν. Ευτυχώς, άνθρωποι όπως ο Άρης Χατζηστεφάνου τους το θυμίζουν διαρκώς – με κάθε (προσωπικό) κόστος.
