Το μέτωπο που άνοιξε στο εσωτερικό της κυβέρνησης με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το “αντάρτικο” Ρουπακιώτη, τη συμπόρευση του ΠΑΣΟΚ με τη Δημοκρατική Αριστερά και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για… συμπαράσταση, στην περίπτωση κατά την οποία η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας πιθανόν να μην είναι όσο… αθώο φαντάζει σε μια πρώτη ανάγνωση.
Για να το δούμε ευρύτερα λοιπόν, ένα θέμα που άπτεται κοινωνικών πτυχών και ευαισθησίας, δηλαδή που εκ των πραγμάτων αποτελεί προνομιακό πεδίο για τη ρητορική των κομμάτων της Αριστεράς, συνιστά ένα crashtest μελλοντικής συγκατοίκησης στην εξουσία, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά.
Μια συμπόρευση που στη σημερινή συγκυρία φαντάζει… αδιανόητη, στην πολιτική ωστόσο οι σχέσεις, οι συγκυρίες και οι ισορροπίες μεταξύ των κομμάτων αλλάζουν και μετατοπίζουν τη στόχευση και τις προτεραιότητές τους.
Η ιδέα άλλωστε δεν είναι καινούρια. Στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Αριστεράς οι φωνές είναι περισσότερο έντονες, λόγω και της κοινής… καταγωγής, ενώ και στο ΠΑΣΟΚ, όσοι αμφισβητούν τον Ευάγγελο Βενιζέλο και του επιρρίπτουν το σύνολο σχεδόν της ευθύνης για την μετατροπή του άλλοτε κραταιού Κινήματος εξουσίας σε… ΚΟΔΗΣΟ, όπως είχε προβλέψει ο Χρήστος Παπουτσής, δεν επιθυμούν να κοπούν οι γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σημειώνοντας με νόημα ότι στην Κουμουνδούρου δεν υπάρχει μόνο ο… Αλέξης Τσίπρας, και μπροστά στην προοπτική της εξουσίας, οι ακρότητες παραμερίζονται.
Στο παραπάνω σκηνικό, ρόλο έχει και ο Υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, που πολλές φορές έχει ακούσει τον Αλέξη Τσίπρα να τον στηρίζει εντός του Κοινοβουλίου, ενώ και η ιστορική διαδρομή του στα δημόσια πράγματα χαρακτηρίστηκε διαχρονικά από συνθετικούς ρόλους και στρατηγικές, στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.
Πηγή: ysterografa.gr
