Γράφει ο Δρ.Αιμίλιος Δασύρας
Γεωλόγος
Ενας γιατρός άκουσε το μάθημα για την Κυρία Μαξιμιλιάνα σε ενα σεμινάριο εντατικής θεραπείας στο Μπουένος Άϊρες.
Ηταν το πιό σημαντικό από όλα όσα έμαθε στα φοιτητικά του χρόνια.
Ενας καθηγητής διηγήθηκε αυτό το περιστατικό. Η κυρία Μαξιμιλιάνα,τσακισμένη από τα βάσανα της ζωής,νοσηλευόταν για αρκετό καιρό σε ένα νοσοκομείο. Κάθε μέρα ζητούσε να της παίρνουν το σφυγμό.
-Σας παρακαλώ,γιατρέ μου,θα μπορούσατε να μου πάρετε το σφυγμό;
Μια απαλή πίεση τών δακτύλων,επάνω στό χέρι της, και μετά αυτός της έλεγε:
-Πολύ καλά είσαι, τέλεια, η πίεση θαύμα!!
-Ναι,γιατρέ,ευχαριστώ. Τώρα μου παίρνετε σας παρακαλώ το σφυγμό μου;
Κι αυτός τον ξαναέπαιρνε και της εξηγούσε για αλλη μία φορά οτι ήταν όλα πολύ καλά και πώς καλύτερα δέν γινόταν.
Κυλούσαν οι μέρες κι η σκηνή επαναλαμβανόταν. Κάθε φορά που περνούσε από το κρεββάτι της Κυρίας Μαξιμιλιάνας, η ιδια φωνή,το ίδιο μουρμουρητό τον καλούσε. Του πρόσφερε το χέρι της που έμοιαζε σαν ξερό-κλαδάκι…κι ύστερα ξανά και ξανά…η ιδια διαδικασία.
Και ο γιατρός υπάκουε,γιατί ενας καλός γιατρός!!! πρέπει να έχει υπομονή και ευσπλαχνία πρός τούς ασθενείς του, μα μέσα του σκεφτόταν: Αυτή η γιαγιά σίγουρα της εχει σαλέψει…
Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να καταλάβει ότι αυτό που αποζητούσε εκείνη η ηλικιωμένη Κυρία ήταν το απλό άγγιγμα, η επαφή κάποιου Ανθρώπου!!!
