Ποτέ δεν πρέπει τα κλαδιά τσι ρίζες να ξεχνούνε.
Όταν οι ρίζες μαραθούν κι εκείνα θα χαθούνε…
Η μάχη της Κρήτης αποτελεί το κορυφαίο ιστορικό γεγονός της νεώτερης ιστορίας του τόπου μας. Ιστορικό γεγονός που οι διαστάσεις του ξεπέρασαν τα περιορισμένα όρια της Κρήτης και σημάδεψαν την εξέλιξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Χαρακτηρίστηκε ιδιόρρυθμη όχι μόνο γιατί για πρώτη φορά προσπαθούν να κυριέψουν μια χώρα μόνον από τον αέρα, αλλά γιατί παράλληλα προς τη μάχη που έδωσαν λίγες συντεταγμένες Ελληνικές και συμμαχικές στρατιωτικές μονάδες με τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, έγινε και μια άλλη πρωτοφανής και ηθικώς ασύγκριτα σημαντικότερη από την πρώτη. Ένας λαός άοπλος, εντελώς αυθόρμητα σπεύδει να συγκρουστεί με το πιο βαριά εξοπλισμένο κράτος του κόσμου, που η επίθεσή του γίνεται με τα πιο καινούργια πολεμικά μέσα. Αυτό συνιστά, τη μοναδικότητά της.
Κάθε χρόνο στην επέτειο, σταματούμε μπροστά στα γεγονότα. Μνημονεύουμε και τιμούμε τις ηρωικές μορφές των πολεμιστών ανδρών και γυναικών, γερόντων και παιδιών όλων όσων όρθωσαν τα σώματά τους στο ναζί κατακτητή.
Προσπαθούμε να ερμηνεύσομε και να κατανοήσομε αυτό το μεγαλείο των ανθρώπων της Κρήτης που χωρίς άλλη σκέψη φόβο και δειλία αντέταξαν την ηρωική τους άμυνα στον κατακτητή μέχρι θανάτου.
Τι έσπρωξε εκείνα τα στήθη ν’ αντισταθούν στο χάλυβα; Τι έσπρωξε ξαρμάτωτους ανθρώπους να συγκρουστούν με τα εναέρια τάγματα των Γερμανών, ενώ ήξεραν πολύ καλά πως ο θάνατος έφτανε.
Οι Κρητικοί τότε εκτελούσαν και ένα ύψιστο νόμο της Ελληνικής Ιστορίας: Αμύνονταν για την πατρίδα. Οι πρόγονοί μας είχαν βίωμά τους, την αίσθηση της ιστορικής τους συνέχειας. Γενιές και γενιές είχαν τόσο πολύ πολεμήσει, τόσο πολύ υποφέρει για τη γη τους, που είχαν ξεφοβηθεί το θάνατο. Η εσώτερη επιταγή και η δύναμη για αντίσταση μέχρι τέλους είχε πολύ βαθιές ρίζες.
Την προγονική κληρονομιά, τη «συνείδηση της συνέχειας μέσα στο χρόνο» οφείλομε όλοι μας να τη βιώνουμε και να τη μεταδίδουμε και ιδιαίτερα στην νέα γενιά. Μέσα της κρύβει τις πιο μεγάλες πανανθρώπινες και ελληνικές ιδέες και ιδανικά, στα οποία οφείλουν να κοινωνούν οι νεώτεροι, γιατί νοηματοδοτούν τη ζωή των Κρητικών σε κάθε εποχή.
Είναι φυσικό όσο τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι και οι πράξεις τους να λησμονιούνται, οι μνήμες να ξεθωριάζουν. Γι αυτό πρέπει να αντιτάσσομε ισχυρότερη αντίσταση στην λησμονιά. Όσο αφήνομε το έδαφος ελεύθερο είναι δυνατόν να επικρατήσουν άλλου είδους ερμηνείες, για τα γεγονότα, όπως: Ό,τι η Μάχη της Κρήτης ήταν ένα πολεμικό επεισόδιο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων όπως και τόσα άλλα, ή ότι οι επιδιώξεις δεν ήταν κατακτητικές αλλά στρατιωτικές στα πλαίσια μιας γενικότερης παγκόσμιας σύγκρουσης κτλ…
Γιώργος Αγοραστάκης
