Καταπέλτης ο πρώην Προϊστάμενος της Εφορίας Αρχαιοτήτων Χανίων Μιχάλης Ανδριανάκης μιλά για το τι θα μπορούσε να γίνει με τα κτίρια που παραχωρούνται και αναρωτιέται, αν το Πολυτεχνείο Κρήτης δεν είχε παραδώσει πίσω στην πόλη το Μεγάλο Αρσενάλι πόσο πιθανό θα ήταν σήμερα και αυτό να πουλιόταν για να γίνει ένα μεγάλο εστιατόριο.
Διαβάστε τι αναφέρει σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στο kriti24.gr:
Ευθύνη έχουν αυτοί, που χωρίς να ρωτήσουν την τοπική κοινωνία και χωρίς να σκεφτούν ότι τα κτήρια αυτά θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο ανάγκες της πόλης, προχώρησαν σε μια στυγνή εμπορική εκμετάλλευση.
Αφού εγκατέλειψαν τον αρχικό σχεδιασμό και τις επιλογές σοφών ανθρώπων, προχώρησαν σε μια καθαρά εμπορική πράξη, αγνοώντας την Ιστορία του τόπου, τις δυνατότητες των κτηρίων και τις ανάγκες αυτής της πόλης, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει εδώ τις δράσεις σε μια αναπτυξιακή λογική και-γιατί όχι;-με αξιοποίηση των ΣΔΙΤ.
Ευτυχώς το άλλο κτήριο, που είχε παραχωρήσει η κοινωνία των Χανιών στο Πολυτεχνείο, το Μεγάλο Αρσενάλι. επιστράφηκε νωρίς στην πόλη, όταν το Πολυτεχνείο δήλωσε ότι δεν το θέλει και έγινε το ΚΑΜ.
Γιατί φοβούμαι πως και αυτό σήμερα θα γινόταν ένα μεγάλο εστιατόριο.
Γιατί να μη γίνει κάτι ακόμη μεγαλύτερο (με τη συμμετοχή του Πολυτεχνείου), που θα «απογείωνε» τα Χανιά στον τομέα του Πολιτισμού, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μνημεία;
Γιατί τα άφηναν να απαξιώνονται τόσα χρόνια με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, ώστε να καταλήξουν «εν κρυπτώ» στο «μονόδρομο» της ιδιωτικής εκμετάλλευσης;
Ευθύνες έχουν και οι τοπικοί άρχοντες «πάλαι τε και επ΄εσχάτων» που δεν το διαπραγματεύτηκαν, όταν έπρεπε, ή δεν το κάνουν τώρα.
Και δεν μπορώ να συγχωρήσω, ως πολίτης αυτής της πόλης και ως άμεσα εμπλεκόμενος στην υπόθεση, το ότι το Ιστορικό κτήριο της Μεραρχίας δεν είναι από το 1996 τουλάχιστον ένα μεγάλο Κρατικό Μουσείο, όταν ζητήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού γι αυτό το σκοπό, καθώς το Πολυτεχνείο φαινόταν πως δεν το θέλει στην πραγματικότητα.
Όσο και για την κατάληψη ΕΠΙ ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ από τη Roza Nera, νομίζω πως και εκεί υπάρχουν διαχρονικά ευθύνες. Κάποιοι «έστρωσαν το χαλί».
Ας μην κλαίνε λοιπόν «πάνω από το χυμένο γάλα» και ας μην το βρίσκουν αυτό σαν δικαιολογία…
