Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ημερολόγιο ενός ανέργου». Έχει και τη δική μου ιστορία μέσα… και γι’ αυτό ευχαριστώ την Κρυσταλία Πατούλη που με δίδαξε να μη φοβάμαι να γράφω όσα αισθάνομαι, πόσο μάλλον όταν έχουν διυλιστεί απ’ το πετσί μου…
Τον Δεκέμβριο του 2009 σε ηλικία 28 ετών, αναγκάστηκα να κλείσω ένα μέρος της οικογενειακής επιχείρησης που εργαζόμουν επί 10 χρόνια, κατατρεγμένη από σφραγισμένες επιταγές, εξώδικα τραπεζών, καθώς και επιχειρηματίες που λυμαίνονταν αυτή την κατάσταση για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο.
Νοίκιασα το σπίτι που είχα φτιάξει ως μόνο εισόδημα και εργαζόμουν σε περιστασιακές δουλειές. Χώρισα. Δεν είχα τη στήριξη κανενός. Μόνος αρωγός ήτανε ο ψυχοθεραπευτής μου.
Έμεινα μόνη μου κι αποφάσισα να βγάλω νέα ταυτότητα ανθρώπου.
Τα χρόνια της κρίσης και της ανεργίας κυλάγανε επάνω μου σα χώμα. Που και πού κανένα μεροκάματο της ξεφτίλας, αλλά εώς εκεί.
Φτερό στον άνεμο ήμουνα, αν και είχα αρχίσει από καιρό να ψάχνω τον εαυτό μου και να προσπαθώ να γιατρέψω την κατάθλιψη. Αυτό ήτανε το μόνο θετικό βήμα που είχα κάνει, μαζί με τ’ άλλο, το εργαστήρι δημιουργικής γραφής της Κρυσταλίας. Εκεί απέκτησα και αληθινή παρέα – κάπου δέκα συνοδοιπόρους τη φορά, για δυο ουσιαστικά χρόνια.
Ήθελα κι εγώ να πω την αλήθεια μου πρώτη φορά γύρω από εκείνο το οβάλ τραπέζι όπου τα μόνα όπλα ήτανε τα λόγια.
Κι αφού ξεπέρασα την ταχυκαρδία που μου έφερνε η κρίση πανικού, αφού κατάπια τον λυγμό μαζί με την καρδιά μου, είπα για πρώτη φορά την αλήθεια για μένα μπροστά σε άλλους και μετά άρχισα να την γράφω και να την διαβάζω μπροστά σε αυτούς τους άλλους.
Ή ακόμα καλύτερα, η καλή νεράιδα “δασκάλα” έβαζε κι άλλους να διαβάζουνε την ιστορία μου και τελικά αυτή η ιστορία μου που την άκουγα από τους άλλους, δεν ήτανε τόσο βαριά… Ήτανε απλώς η αλήθεια!
Πνίγηκα από την ανεργία τόσα χρόνια, πάνε όλα, χαθήκανε μαζί με τη δουλειά, το μεγάλο γραφείο μου, το αμάξι, το σπίτι, τα ψώνια, τα ταξίδια… Έμεινα μόνο εγώ, ξεφούσκωτη σα μπαλόνι αλλά τελικά όχι και τόσο άδεια… Γιατί είχα εμένα και με αγαπούσα και με αγάπησα περισσότερο όταν είδα ότι υπάρχω σαν οντότητα πάνω από τον θεό – χρήμα.
Έναν θεό που στα χέρια του έχει σύμβολο το σχοινί, που γι’ αυτόν κρεμάστηκαν ο μέχρι πρότινος συνεργάτης επιχειρηματίας και θείος τής ξαδέλφης μου στην αυλή του εξοχικού του και μια συμπαίχτριά μου(στο βόλεϊ) μέσα στο σπίτι της.
Και τότε βρέθηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία να γράψω τη δική μου ιστορία στο διαδίκτυο…
Θα γράψω είπα. Θα γράψω! Γιατί να ντραπώ δηλαδή να τσαλακώσω κάτι που έχει γίνει ήδη χίλια κομμάτια; Εντάξει, δεν είναι εύκολο να γδύνεσαι εμπρός σε άλλους αλλά αφού και οι υπόλοιποι γυμνοί δεν είναι;
Θα γράψω είπα τη δική μου εμπειρία για να τη διαβάσουνε και οι άλλοι χιλιάδες άνεργοι, να διαβάσουνε όλοι πώς επιβίωσα γιατί είχα εμένα και την πραγματικότητα για να τραφώ, να επιβιώσω. Και για να δέσουμε τα σχοινιά μόνο γύρω από τα κλαδιά για να φτιάξουμε αυτοσχέδιες κούνιες… όπως παλιά. Μόνο αυτό.
Σήμερα έχω φύγει πια από την Αθήνα, ζω σε ένα όμορφο νησί μέσα στη φύση και ασχολούμαι μόνο μ’ αυτό που αγαπούσα πάντα πιο πολύ: Ως προπονήτρια βόλεϊ για παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Δήμητρα
Καρλόβασι, 2/6/2014
