Λέει ο Σαμαράς ότι η Ελλάδα απομονώθηκε στην Ευρώπη εξαιτίας του Τσίπρα.
Όμως, η Ελλάδα ήταν απομονωμένη όλα αυτά τα χρόνια.
Περιφερόταν ως επαίτης ζητιανεύοντας χρήματα από τους Ευρωπαίους οι οποίοι αντιμετώπιζαν ως ένοχους τους πολίτες και άξια τιμωρίας τη χώρα.
Οι Έλληνες ήταν ταπεινωμένοι. Τους έβριζαν ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους, τους κατηγορούσαν ότι ζούσαν πλουσιοπάροχα ενώ δε θα έπρεπε. Επιβλήθηκαν ακραία μέτρα λιτότητας που οδήγησαν τη χώρα στη βαθύτερη ύφεση της σύγχρονης ιστορίας της.
Εκατοντάδες χιλιάδες έφυγαν από τη χώρα. Και παρά του ότι έφυγαν η ανεργία παραμένει κοντά στο 30%. Δεν αρκεί αυτό;
Η Ελλάδα ήταν απομονωμένη, ταπεινωμένη, υποταγμένη. Οι ηγέτες της είχαν παραδώσει τα κλειδιά. Κουμάντο έκαναν υπάλληλοι, εκπρόσωποι των δανειστών.
Και κάποια στιγμή, οι Ευρωπαίοι θα αποφάσιζαν να ξεφορτωθούν αυτόν τον ενοχλητικό επαίτη. Όπως κάνουν σε κάποια πολιτισμένα στέκια στην Ευρώπη όπου για να ξεφορτωθούν τους άστεγους βάζουν καρφιά στα παγκάκια που κοιμούνται.
Θα έλεγαν, “δε μπορούμε να ρίχνουμε διαρκώς λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η χώρα δεν έχει σωτηρία. Δε μπορούν να πληρώνουν εσαεί οι φορολογούμενοι τα δικά σας λάθη”. Θα ήμασταν ένοχοι για την καταστροφή. Θα ήμασταν χρεωκοπημένοι. Και την ίδια στιγμή θα είχαν αγοράσει μπιτ παρά τη χώρα. Δε θα είχαμε τίποτα. Και δε θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε.
Βιώσαμε την αλληλεγγύη της Ευρώπης. Σκύψαμε το κεφάλι. Υποταχθήκαμε. Ήμασταν υπάκουοι. Το δοκιμάσαμε. Και η Μερκελική Ευρώπη ποδοπάτησε τη χώρα. Μας ξεζούμισε.
Ήμασταν απομονωμένοι στην Ευρώπη. Ένοχοι και επαίτες.
Παραμένουμε απομονωμένοι στην Ευρώπη.
Όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε ότι οι Έλληνες είναι ένοχοι. Δεν αποδέχτηκε του ρόλου του επαίτη. Μπήκε σε μία διαπραγμάτευση ζητώντας λύση. Απαίτησε να μιλά με τους Ευρωπαίους εταίρους ως ισότιμο μέλος. Και αυτό ενόχλησε. Ενόχλησε γιατί έτσι καταρρέει όλο το οικοδόμημα των πολιτικών λιτότητας που έχουν επιβληθεί σε όλη την Ευρώπη. Των οποίων η νομιμοποίηση στηρίζεται στην ενοχή των λαών, στη “δίκαιη τιμωρία” τους. Και στις θυσίες που πρέπει να κάνουν για να “συγχωρεθούν”.
Ενόχλησε επειδή αμφισβήτησε την γερμανική κυριαρχία. Η οποία έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο όπου οι μόνες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν είναι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες, πολιτικές λιτότητας. Και για αυτό χρειάζονται οι κατάλληλοι πολιτικοί οι οποίοι να πιστεύουν σε αυτές τις πολιτικές. Δεξιοί, συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιους πολιτικούς.
Ναι, είμαστε απομονωμένοι τώρα, όπως ήμασταν απομονωμένοι και πριν. Αυτό δεν άλλαξε. Τώρα όμως δεν είμαστε απομονωμένοι ως ζητιάνοι, αλλά ως κάποιοι που αγωνίζονται με όρθιο το κεφάλι.
Ας μας μισούν, ας τους ενοχλούμε επειδή αντιμιλούμε. Αυτό σημαίνει ότι αντιστεκόμαστε. Καλύτερα να προκαλούμε εκνευρισμό, παρά να περιφρονούν τη χώρα και να μας λυπούνται. Είναι πιο αξιοπρεπές.
Γιατί αυτόν που μισείς, μπορείς να τον σεβαστείς. Και μόνο έτσι μπορεί να προκύψει λύση.
Όχι με υποκλίσεις.
