Μυστικά και ψέματα, σφραγισμένα στόματα, κλειστές κοινωνίες. Η Κρήτη είναι μια από τις περιοχές της χώρας όπου συμπεριφορές όπως η παιδοφιλία, η παιδεραστία, η αιμομιξία, τις περισσότερες φορές καλύπτονται από ένα πέπλο σιωπής. Ακόμη και όταν θύτης και θύματα είναι μέλη της ίδιας οικογένειας, ζουν κάτω από την ίδια στέγη.
“Σε εμάς φτάνουν αρκετά τέτοια περιστατικά και θα έλεγα ότι το πρόβλημα στο νησί είναι έντονο, αλλά ο κόσμος δεν μιλάει” αναφέρει η κλινική ψυχοθεραπεύτρια του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου Ματίνα Κάραλη στο ρεπορτάζ της Άννας Κωνσταντουλάκη στην εφημερίδα Πατρίς.
Η ίδια σχολίασε ότι ακόμη πιο έντονο είναι το πρόβλημα στην ενδοχώρα. “Πάντα υπήρχαν τέτοιου είδους καταστάσεις και περιστατικά, αλλά τώρα βγαίνουν πιο εύκολα στη δημοσιότητα και παίρνουν τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Αλλά και πάλι, αυτά που δημοσιοποιούνται είναι ελάχιστα σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν” σημείωσε.
Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια, οι ειδικοί αντιμετωπίζουν για παράδειγμα περιπτώσεις μανάδων που πήραν και τα 5 παιδιά τους και έφυγαν από το σπίτι όταν διαπίστωσαν ότι ο πατέρας τους, δηλαδή ο σύζυγός της, είχε προχωρήσει σε ασελγείς πράξεις εις βάρος τους και άλλες μητέρες οι οποίες γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή όχι μόνο δεν φεύγουν καταγγέλλοντας τον σύζυγό τους αλλά συνεχίζουν να εκθέτουν τα παιδιά τους σε αυτόν τον κίνδυνο λέγοντας στις κόρες τους “σιωπή, μη μιλάτε, δεν θα μου χαλάσετε εσείς το σπίτι!”.
Η ψυχοθεραπεύτρια πρόσθεσε ότι σαφώς υπάρχει παιδοφιλία και παιδεραστία στην Κρήτη αλλά λίγες φορές αυτές οι υποθέσεις φθάνουν στη δικαστική αίθουσα.
“Ο παιδεραστής παππούς από το χωριό, για παράδειγμα, ανέφερε, θα προσπαθήσει με έναν τρόπο να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Πώς θα γίνει αυτό; Θα προσεγγίσει το ανιψάκι του, το γειτονόπουλό του, το παιδί από το Πακιστάν που ζει με τους γονείς του στο διπλανό σπίτι. Οι άνθρωποι αυτοί στην πλειονότητά τους αρνούνται τις πράξεις τους και επιπλέον δεν είναι καθόλου εύκολο να προσεγγίσεις τα παιδιά αυτά με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να μιλήσουν γι’ αυτό που βίωναν.
