Το “Spiegel” έχει αποδειχθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν ότι λειτουργεί ως… μακρύ χέρι του Βερολίνου, της κυβέρνησης Μέρκελ και ειδικότερα του Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αποκαλύπτοντας λοιπόν επιστολή του ισχυρότερου πολιτικού της Ευρώπης στον Φίλιπ Ρέσλερ, όπου υπάρχουν σαφείς ενδείξεις χαλάρωσης της πολιτικής αυστηρής λιτότητας στο σύνολο της ευρωζώνης και “διμερούς συνεργασίας” με τις χώρες που αντιμετωπίζουν δομικά και συστημικά προβλήματα με την οικονομία τους, προφανώς και τεστάρει για λογαριασμό του Σόιμπλε τις αντιδράσεις που θα προκληθούν.
Φυσικά, πίσω από το δημοσίευμα, την επιστολή Σόιμπλε και το στρατήγημα περί χαλάρωσης της λιτότητας και… απευθείας επαφών της Γερμανίας με τους “αδύναμους κρίκους” της ευρωζώνης, μπορεί κανείς να διακρίνει τη σκιά μιας “πονηρής” ιδέας: Σε μια εποχή κατά την οποία η Γερμανία χρεώνεται στη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών ως η κατεξοχήν υπεύθυνη για την επιδείνωση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, το Βερολίνο επιχειρεί ένα άλμα πολιτικής στρατηγικής, αν όχι λογικής.
Η διμερής συνεργασία με ευρωπαϊκές χώρες, σημαίνει πολύ απλά ότι η Γερμανία επιχειρεί να παρακάμψει τις Βρυξέλλες. Να τις υποκαταστήσει. Να δείξει σε όλες, άσχετα με το αν… δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ποιός είναι το αφεντικό.
Ένα εκκωφαντικό μήνυμα που “ζωγραφίζει” το πολιτικό όραμα της Άνγκελα Μέρκελ, μερικούς μόλις μήνες πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου για τη Μπούντεσταγκ, και τη σχεδόν βέβαιη επανεκλογή της: Μια “γερμανική Ευρώπη”.
