Τα στοιχεία είναι συνταρακτικά: Μόνο το 2007, 257 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα. Από τις 25.113 αιτήσεις πολιτικού ασύλου μόνο 140 έγιναν δεκτές. Την ίδια στιγμή οι πρόσφυγες στοιβάζονται σε κέντρα κράτησης – αποθήκες ανθρώπων, κρατιούνται εκεί, πολλές φορές για μήνες και πετιούνται μετά στους δρόμους αφού πρώτα, σε πολλές περιπτώσεις υποστούν βασανιστήρια που ξεπερνούν ακόμα και την πιο άρρωστη φαντασία. Δικαιώματα κατοχυρωμένα καταργούνται στην πράξη και ο πρόσφυγας, τώρα που προχωρά στην Ε.Ε. η «οδηγία για την επιστροφή προσώπων», εξισώνεται με τον «τρομοκράτη».
Μια νέα βαρβαρότητα στεριώνεται στην Ευρώπη, για την οποία δε θα μπορούσαν να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Έτσι, και στα Χανιά, στο πλαίσιο των αντίστοιχων πανελλαδικών κινητοποιήσεων, πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση για τα δικαιώματα των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων, το Σάββατο 5 Απριλίου. Αργότερα το βράδυ, στο χώρο του Στεκιού Μεταναστών Χατζημιχάλη Νταλιάνη 5, δόθηκε συναυλία από μαθητικά συγκροτήματα ραπ, με έντονη την παρουσία νέων ανθρώπων, ελλήνων και μεταναστών.
Η πρωινή κινητοποίηση περιελάμβανε έκθεση φωτογραφίας για την πραγματικότητα των προσφύγων και ενημέρωση από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών. 
Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και την πολύ βροχή, αρκετός ήταν ο κόσμος που πέρασε απ’ το σημείο της έκθεσης, στην Πλατεία Αγοράς, σταμάτησε για να δει τις φωτογραφίες και να συζητήσει για τον λόγο της κινητοποίησης και την δράση του Στεκιού στο ζήτημα αυτό στα Χανιά.
Όπως αναφέρθηκε από μέλη του Στεκιού:
«Δεν μπορούμε πια να κλείνουμε τα μάτια όταν δίπλα μας χιλιάδες πρόσφυγες που κατάφεραν να δραπετεύσουν από τον πόλεμο, τη φτώχια και την εξαθλίωση έρχονται ξανά αντιμέτωποι με μια νέα βαρβαρότητα. Τη βαρβαρότητα αυτή τη φορά της «πολιτισμένης» Ευρώπης, που, παρότι είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την εξαθλίωση στις χώρες του Νότου και της Ανατολής, ανακαλύπτει σήμερα στο πρόσωπο των φτωχών και κατατρεγμένων του πλανήτη τον νέο της «εχθρό».
Δεν μπορούμε πια να σιωπούμε μπροστά στη βαρβαρότητα της Ευρώπης-Φρούριο, που, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και στις άλλες συνοριακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποδεικνύει το πιο αυταρχικό και απάνθρωπο πρόσωπό της.
Ένα δίχτυ ελέγχου, από τα σύνορα μέχρι τις μητροπόλεις της Ελλάδας, έχει ενεργοποιηθεί ώστε να αποκλείει τους αιτούντες άσυλο: με απελάσεις, επαναπροωθήσεις, ναρκοπέδια και στρατόπεδα κράτησης στα σύνορα, με πολιτικές αποκλεισμού όχι μόνο στην αναγνώριση του πολιτικού ασύλου αλλά ακόμα και στη διαδικασία πρόσβασης σε αυτό (ένας πρόσφυγας μπορεί να χρειαστεί πάνω από τέσσερις μήνες μόνο για να καταθέσει το αίτημά του ενώ είναι πιθανόν να περιμένει για χρόνια για να πάρει μια κατά 99% απορριπτική απόφαση) και ταυτόχρονα καμία ουσιαστική παροχή βοήθειας για το πρώτο διάστημα διαμονής τους στην Ελλάδα (ελάχιστη στήριξη σε βασικές ανάγκες, όπως σίτιση και στέγαση). Εκτός αυτών, βέβαια, η καθημερινή ρατσιστική βία -είτε από την πλευρά του κράτους είτε από ακροδεξιές οργανώσεις με κρατική ανοχή- τείνει να είναι καθημερινότητα για τους ξένους που ζουν στον ελλαδικό χώρο.
Ταυτόχρονα, με βάση τη Συνθήκη του Δουβλίνου (η οποία προβλέπει ότι κάθε πρόσφυγας πρέπει να καταθέσει αίτηση ασύλου στην πρώτη χώρα εισόδου του στην Ευρωπαϊκή Ένωση), οι χώρες που βρίσκονται στο εσωτερικό της Ε.Ε. σπρώχνουν πάλι πίσω στις χώρες εισόδου όσους πρόσφυγες καταφέρνουν να φτάσουν στο έδαφός τους. Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες άνθρωποι που κατάφεραν να περάσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να αναγκάζονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα όπου βιώνουν τον αποκλεισμό και εξευτελισμό από τις κρατικές αρχές (είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και χώρες που έχουν υπογράψει τη Συνθήκη του Δουβλίνου, όπως η Σουηδία, η Νορβηγία και η Γερμανία, αρνούνται πλέον να επαναπροωθούν πρόσφυγες στην Ελλάδα καθώς θεωρούν πως το ελληνικό κράτος συστηματικά παραβιάζει τα δικαιώματά τους).
Σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική και πολιτισμένη είναι απαράδεκτο να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς καθόλου δικαιώματα». Το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών, στα πλαίσια των πανελλαδικών κινητοποιήσεων για τα δικαιώματα των προσφύγων, καταγγέλλει:
- την ουσιαστική κατάργηση του Ασύλου στην Ελλάδα, με τα ποσοστά αναγνώρισης της προσφυγικής ιδιότητας βρίσκονται κάτω από 1 % κατ’ έτος.
- το διαρκές έγκλημα των επιχειρήσεων «ασφαλούς αποτροπής» και των επαναπροωθήσεων του Λιμενικού και της Συνοριοφυλακής στα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας που κάθε χρόνο κοστίζουν εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές.
- το αίσχος της διατήρησης των παράνομων ναρκοπεδίων στον Έβρο.
- την πολιτική του εγκλεισμού των προσφύγων σε κέντρα κράτησης-αποθήκες ανθρώπων και τον αποκλεισμό τους από τη διαδικασία του ασύλου.
- τις επιχειρήσεις- σκούπα, τον εξευτελισμό των αστυνομικών ελέγχων και τα βασανιστήρια στα Αστυνομικά τμήματα.
- τη συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ, που στερεί κάθε δυνατότητα επιλογής τόπου διαμονής από τους πρόσφυγες.
Ζητά, να αγωνιστούμε μαζί με τους πρόσφυγες για:
- Ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες.
- Άσυλο, στέγη και περίθαλψη.
- Κλείσιμο των κέντρων κράτησης και τη δημιουργία χώρων φιλοξενίας ανοιχτών στην κοινωνία.
- Κατάργηση της διμερούς συμφωνίας επαναπροώθησης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
- Κατάργηση της συμφωνίας του Δουβλίνου.
