Του Γιάννη Αγγελάκη | Δυσκολεύομαι να γράψω κάτι συνεκτικό αυτές τις ώρες για όλα αυτά που συμβαίνουν γιατί αυτό που λένε “οι εξελίξεις τρέχουν” είναι σήμερα περισσότερο αλήθεια από ποτέ.
Κατ’ αρχάς να πω ότι θεωρώ ότι ήταν στρατηγικό λάθος η υπογραφή που έβαλε εκ μέρους της κυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας σε κείμενο προτάσεων – μνημόνιο λιτότητας – ασχέτως αν απορρίφθηκε από τους θεσμούς.
Είχε την αυταπάτη ο ΣΥΡΙΖΑ – όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις – ότι οι δανειστές έστω και την ύστατη στιγμή θα κατανοήσουν το διακύβευμα και θα ενδιαφερθούν για μία “κοινά επωφελής” Συμφωνία. Ότι αν η Ελλάδα δείξει “καλή πίστη”, αν κάνει κάποια “βήματα πίσω”, αυτά θα εκτιμηθούν από τους “εταίρους” που θα δώσουν μία κάποια λύση στο θέμα του χρέους και χρήματα για να οδηγηθεί πάλι η Ελλάδα στον δρόμο της ανάπτυξης. Δε συνέβη.
Οι εταίροι διαπιστώνοντας την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης ζητούσαν παραπάνω και παραπάνω προσπαθώντας να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη τους, πολιτικά και οικονομικά. Όχι μόνο επειδή μπορούσαν, αλλά επειδή απέναντί τους είχαν και μία αριστερή κυβέρνηση. Σκοπός, η ολοκληρωτική ισοπέδωση της.
Στους υπολογισμούς τους, το κόστος από μία τέτοια εξέλιξη θα ήτανμικρότερο από οτιδήποτε θα της επέτρεπε να επιβιώσει και να εφαρμόσει έστω και μερικώς το πρόγραμμά της. Προτιμούν να δημιουργήσουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή παρά ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Η αμφισβήτηση του δόγματος της λιτότητας, ήταν συγχρόνως και αμφισβήτηση της γερμανικής κυριαρχίας σε μία Ευρώπη όπου η πορεία ενοποίησης της ερχόταν μέσω της αναπόδραστης αποδοχής ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πραγματικότητα πέρα από αυτή που εκπορεύεται από τις πολιτικές λιτότητας και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε την πραγματικότητα μίας γερμανικής Ευρώπης στην οποία το δημοκρατικό δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν για το μέλλον τους περιορίζεται από τις επιθυμίες και τα θέλω της Γερμανίας.
Κι έτσι, ήταν φυσικό, εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε “έχω δίκιο, το πρόγραμμα απότυχε, και να, τα στοιχεία που σας παρουσιάζω το αποδεικνύουν”, η άλλη πλευρά επέμενε, “εγώ όμως είμαι ο ισχυρός”. Τόσο απλά. Το δίκαιο δεν επιτρεπόταν.
Όμως η απόφαση που λήφθηκε, ήταν εξόχως πολιτική. Όπως ζητούσε ο ΣΥΡΙΖΑ πάρθηκε σε επίπεδο αρχηγών. Η Μέρκελ επέλεξε να σκοτώσει την αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, όσο είναι νωρίς.
Μπορεί το δημοψήφισμα να αντιστρέψει αυτή την πορεία;
Μπορεί το δημοψήφισμα να δώσει μία λύση που θα οδηγήσει σε συμφωνία;
Μπορεί να αντιστρέψει μία πορεία που μοιάζει χωρίς επιστροφή;
Εγώ προσωπικά αμφιβάλλω. Θεωρώ ότι ακόμα και αν φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα όπου οι Έλληνες πολίτες με συντριπτικό ποσοστό θα εκφράσουν την εναντίωσή τους στο συγκεκριμένο μείγμα πολιτικών, οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Όχι σε ικανοποιητικό βαθμό τουλάχιστον.
Οπότε, ποια η σκοπιμότητά του;
Η ουσία του δημοψηφίσματος δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα που θα προκύψει αλλά το διάστημα μέχρι να φτάσουμε στο δημοψήφισμα.
Σε αυτό το διάστημα πολλά μπορούν να συμβούν.
Ήδη, από την πρώτη στιγμή ανακοίνωσής του υπάρχει ένα μπαράζ εκβιασμών και τρομοκρατίας από τους “εταίρους” μας. Όμως, συγχρόνως, και μία παγκόσμια κινητοποίηση ώστε να βρεθεί λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί.
Το άνοιγμα των χρηματιστηρίων τη Δευτέρα θα δείξει κατά πόσο η κατάσταση με την Ελλάδα είναι διαχειρίσιμη. Αν υπάρξει κατάρρευση, τότε, υπό το φόβο μίας χρεωκοπίας και των συνεπειών στην παγκόσμια οικονομία από μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, οι πιέσεις και προς την ελληνική κυβέρνηση αλλά και προς την κυβέρνηση της Γερμανίας για μία βιώσιμη λύση θα ενταθούν. Αν όμως δεν προκύψει κάποια λύση μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος, τότε, μικρή σημασία θα έχει το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Η διαπραγμάτευση θα έχει τελειώσει, πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Ως εκ τούτου, εγώ θα περιμένω για τις επόμενες ημέρες ένα ανελέητο βομβαρδισμό εκβιασμών και τρομοκρατίας.
Αλλά, δεν έχουμε πλέον συνηθίσει; Ή μήπως δε γνωρίζουμε ποιοι επιθυμούν την τρομοκράτηση των πολιτών και με ποιους σκοπούς;
Και μία σημείωση για τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης .
Είναι εξαιρετικά προβληματική η διαπίστωση ότι το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό νοιώθει να ισχυροποιείται η θέση του όσο αυξάνονται οι ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν οι ευρωπαίοι “εταίροι” προς την ελληνική κυβέρνηση.
Είναι προβληματικό ότι όσο αυξάνεται αυτή η πίεση από το εξωτερικό, τόσο πιο πολύ σκληραίνει η στάση που τηρούν στο εσωτερικό δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας και πανικού στους πολίτες.
Πραγματικά όμως, πέραν του αν αποδειχθεί έστω και παροδικά αποτελεσματική αυτή η τακτική, δε βλέπουν πόσο αδιέξοδη πορεία είναι αυτή που ακολουθούν;
Αλλά αυτό είναι ένα δράμα, το έλλειμμα πολιτικών, που δεν είναι ελληνικό: είναι ευρωπαϊκό.
