Του Αρχιμανδρίτου ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου
Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, ότι, όταν θα έλθει ο παράκλητος, τον οποίον θα στείλει από τον Πατέρα Του, τότε θα καταλάβουν όλη την διδασκαλία Του, και όλο το έργο Του. Τώρα, δυσκολεύονται να τα νιώσουν. Είναι δυσμαθείς, δειλοί, ασταθείς. Θα έλθει σ’ αυτούς το Πνεύμα Του το Άγιον, και θα γίνουν ατρόμητοι. Αυτό θα τους φωτίσει και θα τους διδάξει όλα. Θα τους μεταμορφώσει, και δεν θα φοβούνται πλέον τίποτε. Τίποτε δεν θα μπορέσει να τους απειλήσει, ούτε βασανιστήρια, ούτε φυλακή, ούτε θάνατος. Θα τους απειλούν, κι’ εκείνοι θα λένε: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξ. 5,29).
Πνεύμα ηρωικό, εκείνη την Μεγάλη Ημέρα της Πεντηκοστής, και στους άνδρες και στις γυναίκες, και στην πόλη και στην ύπαιθρο. Δύναμης Υψίστου ήταν το κήρυγμά τους, και όχι απλώς λέξεις.
Ατρόμητες οι γυναίκες, η Ιουστίνη, η Περπέτουα, η Αγαθή, η Αγνή. Ανορθώθηκαν οι ασθενείς. Βουνά έγιναν οι πτωχοί, οι ανάπηροι. Οι εγκαταλελειμμένοι. Έγιναν λαός. Αυτοί έγραψαν με τους Αποστόλους και τους Μάρτυρες. Με τους Πατέρες και τους Αγίους την ιστορία του κόσμου σε ώρες ιστορικές.
Φως, θερμότης, πνοή, δύναμης είναι το Άγιον Πνεύμα.
Σαν πύρινες γλώσσες κατέβηκε στους Μαθητές, μέσα σε μια πνοή βιαίου ανέμου (Πράξ. 2,2). Τρεις χιλιάδες, εκείνη την Μεγάλη Ημέρα της Πεντηκοστής, φωτίσθηκαν και βαπτίσθηκαν. Μυριάδες λυχνίες άναψαν στις ψυχές τους και ενεδύθησαν τον Χριστόν με μια γλυκύτητα αφάνταστη. Φως, το οποίο τους εθέρμανε. Ιερό πυρ που έφερε την Άνοιξη. Που μετέβαλε την χέρσα γη σε μυρίπνοο κήπο. Ο Καρπός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον Απόστολον Παύλον είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ.5,22)
Γλώσσες πύρος, οι οποίες κατέβηκαν με ένα φύσημα αέρα, όπως στη ζέστη του καλοκαιριού φυσά και γίνεται δροσιά και γονιμοποιείται η γη. Χωρίς τον αέρα καμμιά ζωής, καμμιά δύναμις, καμμιά γονιμότης. Ο Χριστιανισμός είναι και δύναμις, και γονιμότης και ζωή. Ο αέρας του Αγίου Πνεύματος πνέει δια μέσου των αιώνων.
Η δύναμις της Εκκλησίας δεν προέρχεται ούτε από τον θαυμάσιο οργανισμό της, ούτε από τους Αποστόλους, ούτε από την Ιεραρχία της, ούτε από την Λειτουργία της.
Όλα αυτά είναι μέσα πολύτιμα, αλλά η δύναμις της η κινητήρια, η δημιουργική, είναι το Άγιον Πνεύμα.
Προσευχόμαστε, και στην ψυχή μας μια πνοή έρχεται. Κάποια φωνή, η οποία μας λέει: Είμαι κοντά σας όπως ο μίθυρος στ’ αυτί. Η προσευχή σας ενώθηκε μαζί μου, με τα ελέη μου και την αγαθότητά μου. Είμαι η αγαλλίασις στα τεταπεινωμένα σας οστέα.
Είμαι στο παιδί που σηκώνει τα χεριά του προς τον ουρανόν, ό,τι είμαι και στο άνθος που ανοίγει.
Τα λαλέοντα και μη λαλέοντα, εμένα υμνούν. Τα κύματα της θάλασσας και τα κύματα της ψυχής. Είμαι στους χρόνους το αιώνιο. Στην ψυχή το θείο.
Στον θεόν η αγάπη. Γνωρίζω και κατευθύνω τα πάντα. Τα ταραγμένα και τα ήρεμα. Τα απομακρυσμένα και τα κοντινά. Η τρυφερότης με το ισχυρό είμαι. Το μικρό με το άπειρο. Η γλυκύτις με την παντοδυναμία. Η ταπείνωσις με το υπέρτατο των θλιβομένων η λυχνία.
Ο φωτεινός πύργος των καταδιωγμένων. Η καρδιά που κρατά όλες τις καρδιές. Η καρδιά πλάι στην σκληρότητα του κόσμου. Η πηγή, από την οποία αναβλύζει κάθε χάρη. Κάθε μακαριότης. Είμαι η Ανατολή που γεννιέται, ένας άνθρωπος και το βραδινό λυκόφως της δύσεώς του.
Το Άγιον Πνεύμα που συγκροτεί όλον τον θεσμόν της «Εκκλησίας» είναι το μυστικό της διάρκειάς της. Μ’ αυτό ευλογεί τους εχθρούς της και προσεύχεται για εκείνους, οι οποίοι την μισούν. Τις προσευχές της τις ακούνε η νύχτα και η ημέρα. Και το δάσος και η ακτή, και η ερημιά. Αυτή με την πνοή του έγινε το φως των χρόνων, το πλήρωμα των αιώνων. Και τα σύνορά της είναι χωρίς σύνορα…
