Τον τελευταίο καιρό οι αρχές του τόπου πολύ προβληματίστηκαν για το αν και που θα γίνει ο φετινός Αγροτικός Αύγουστος. Όλοι οι οποίοι δεκάρα δεν έδωσαν για το πώς οι αγρότες ταυ νομού αυτού μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα αυτή τη χρονιά, τώρα που διευθέτησαν τα ενδοκομματικά και τα ενδοεξουσιαστικά τους, κατάφεραν πάλι να διοργανώσουν τη «γιορτή» τους. Άλλωστε οι εκλογές οι οποίες κοντοσιμώνουν θέλουν το θέαμά τους.
Μία γιορτή δίχως νόημα για τους ανθρώπους της υπαίθρου. Οι οποίοι με αγωνία κοιτούν το μέλλον τους. Μια διοργάνωση η οποία θα μπορούσε να δώσει χώρο στους παραγωγούς για γόνιμο προβληματισμό και αδιαμεσολάβητο διάλογο, μακριά από μεσάζοντες και τεράστιες αλυσίδες super-markets.
Το γνωστό δηλαδή αγροδιατροφικό σύμπλεγμα το οποίο σε αγαστή συνεργασία με το κράτος αναζητά τα πιο φθηνά προϊόντα-σκουπίδια για να τα τυποποιήσει και να τα πουλήσει με υπέρογκο κέρδος. Αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι η τροφή δεν είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά απλά μέσο πλουτισμού οδηγώντας στη φτώχεια και στην ανέχεια τους μη ανταγωνιστικούς, τους μη επιχειρηματίες.
Κανείς από αυτούς δε θα μιλήσει για την εξευτελιστική τιμή του ελαιολάδου, τα πορτοκάλια τα οποία χάνονται, ή για τα κηπευτικά τα οποία παρά το τεράστιο καλλιεργητικό κόστος μένουν απούλητα. Χρησιμοποιούν σαν δόλωμα την τοπική φορεσιά, τους χορούς της Κρήτης τα οποία είναι γέννημα των ανθρώπων της υπαίθρου και σήμερα παρουσιάζονται εντελώς επιφανειακά με μόνο σκοπό το θέαμα και το κέρδος.
Ίσως ο επόμενος Αγροτικός Αύγουστος να προσφέρει στους επισκέπτες καλιτσούνια μυζήθρας με σκονόγαλα από τη Γερμανία, ντάκους με ντομάτα από την Ολλανδία και πορτοκαλάδα – παγοκολώνα από τη Βραζιλία (πιθανό και φέτος να συμβαίνει αυτό).
Αυτό μπορεί να μην είναι το σημαντικότερο πρόβλημα, άλλωστε ελάχιστοι από τους επισκέπτες θα καταλάβουν τη διαφορά. Το μοντέλο της βιομηχανοποίησης στην παραγωγή τροφής έχει από καιρό ισοπεδώσει τις αισθήσεις οι οποίες συνδέονται με τη γεύση.
Το πιο ανησυχητικό το ζούμε ήδη. Η εικόνα ερήμωσης της υπαίθρου είναι ορατή ακόμα και το καλοκαίρι, ενώ ο συνδεδεμένος με τη γεωργία μέσα στους αιώνες κοινωνικός ιστός των χωριών έχει ανεπανόρθωτα ζημιωθεί. Ως άνθρωποι της υπαίθρου, μπουχτίσαμε με αυτούς οι οποίοι «συνδικαλίζονται», ακόμα και γιορτάζουν εξ ονόματός μας, την ίδια στιγμή που βλέπουμε το ζωτικό μας χώρο να καταληστεύεται (ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις, οικοπεδοποιήσεις, γιγάντiες ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά σε γόνιμη γη), ενώ παράλληλα οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Θεωρούμε ότι τέτοιου τύπου φιέστες δε μας ταιριάζουν.
Με πίστη σε μία αειφόρο και δημιουργική ύπαιθρο απέναντι στην εκμετάλλευση της φύσης και ανθρώπου επιφυλασσόμαστε για αδιαμεσολάβητες αυτοοργανωμένες γιορτές αγώνα και αξιοπρέπειας, οι οποίες μπορούν ακόμα και στη μέση του χειμώνα να φέρουν το καλοκαίρι στις ζωές μας.
Ανοικτή Συνέλευση από Χωριά Βορειοδυτικής Κρήτης
