Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
«Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός και του κόσμου φωτίσας, δόξα σοι»
Μετά την εορτή των Θεοφανίων όλα είναι φωτεινά και φωτόλουστα.
Όλος ο κόσμος είναι φωτεινός, φωτόμορφος, αγιασμένος.
Οι άνθρωποι και τα σπίτια, οι ποταμοί και οι θάλασσες, τα βουνά και οι κάμποι, τα χωριά και οι πόλεις.
Τα πάντα είναι αγιασμένα και τα πάντα και «εν πάσι» έχουν δεχτεί τον αγιασμό του μόνου αγιάζοντος Χριστού.
«Σήμερα, των υδάτων αγιάζεται η φύσις»
«Σήμερον, το άνιο τοις κάτω συνομιλεί»
Όλη η δημιουργία ζει την ομορφιά και το μεγαλείο της ενότητάς της.
Ο θεός και ο άνθρωπος είναι ένα, μία κοινωνία θεανθρώπινη. Ο τέλειος Θεός αναδείχνει τον τέλειο άνθρωπο, ικανό να γίνεται θεάνθρωπος.
«Ο επιφανής Χριστός» φωτίζει με τη λαμπρότητά του όλο τον κόσμο, την οικουμένη.
Καμιά σκιά πια. Κανένα σκοτεινό στίγμα δεν αμαυρώνει πια τη δημιουργία.
Όλα γύρω μας, φωτεινά και φωτόμορφα, ζουν και πανηγυρίζουν «την του κυρίου παρουσία», τη χαρά και την ευλογία του Τριαδικού Θεού, του ουράνιου πατέρα και δημιουργού μας. Όλα γύρω μας είναι χαρμόσυνα, εορταστικά, πανηγυρικά.
«Σήμερον, τα άνιο τοις κάτω συνεορτάζει.
Κοινό, ουράνιο και γήινο πανηγύρι. Κοινή θεανθρώπινη εορτή, κοινό θεανθρώπινο ξεφάντωμα.
Μέσα σε τούτη τη χαρά καθώς βρισκόμαστε και τη ζούμε, λειτουργούμε και λειτουργούμαστε.
Μετέχουμε στη γιορτή, βιώνουμε το πανηγύρι του ουρανού, αποδεχόμαστε τις δωρεές του Θεού, ζωογονούμαστε μ’ αυτές και ζούμε πάνω στη γη, εδώ που βρισκόμαστε, τη ζωή της ουράνιας πολιτείας του Θεού.
Αφήνουμε πίσω μας τη μιζέρια της καθημερινότητας, ελευθερωνόμαστε από συμφέροντα και σκοπιμότητες, δε υποβλέπει ο ένας τον άλλο με στόχο ποιος θα ρίξει και θα ζημιώσει ποιον, βλεπόμαστε στα μάτια, πρόσωπο προς πρόσωπο, πιάνουμε το χέρι ο ένας του άλλου και μπαίνουμε στο χορό της Βασιλείας του Θεού, στο χορό της ζωής «συν πάσι τοις αγίοις», «των αγίων ο χορός εύρε πηγήν της ζωής» και συναποτελούμε τη συντροφιά των παιδιών του Θεού, την κοινωνία των αδελφών του Χριστού, και όλοι μας χαιρόμαστε αυτό το πανηγύρι της θέωσης και του αγιασμού της κτίσης και της δημιουργίας όλης, και πηγαία, αυθόρμητα και δυναμικά τραγουδούμε, με ύμνους και ωδές τη δόξα του Θεού, την χαρά της δημιουργίας.
Αυτά όλα, ως μια δυνατότητα, που μας παρέχεται «Θεοειδώς», «Θεοφανίας σου Χριστέ της προς ημάς γενομένης», προς υπέρβαση της καθημερινότητας, προς επούλωση των πληγών, προς ανακούφιση του πόνου, προς ξεκούραση του νου, προς ανάπαυση της ψυχής, προς αναγέννηση και αναδημιουργία της ίδιας της ύπαρξης και της ζωής μας.
Αιώνια Θεοφάνια
Αιώνια χαρά του Θεού,
Αιώνιο πανηγύρι του ουρανού.
Με ανοικτές τις πόρτες χωρίς κανένα πρωτόκολλο.
Οι πάντες είναι κλητοί, καλεσμένοι και οι πάντες μπορούν να γίνουν εκλεκτοί, αν δεκτούν και αξιοποιήσουν την πρόσκληση και ανταποκριθούν και λάβουν μέρος στην εορτή.
Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της χαράς, που βρίσκει την καταξίωση του με το μπάσιμό του στο λειτουργικό πανηγύρι των Θεοφανίων, στη λειτουργία και το μυστήριο της Ευχαριστίας, γύρω από την αγία Τράπεζα της βρώσης και της πόσης του άγιου σώματος και του τίμιου αίματος του Χριστού, εις ζωήν αιώνιον.
Ίδιοι, Ιορδάνης ποταμός, ίδια Θεοφάνια, ίδιος αγιασμός της φύσης και της κρίσης.
Για τούτο ο πιστός άνθρωπος, που ζει αυτήν τη χαρά «της του κυρίου παρουσίας» καθημερινά στη ζωή του, δε μπορεί να είναι σκυθρωπός και περίλυπος, είναι αισιόδοξος, ζει την ελπίδα και τη χαρά της ζωής στο πρόσωπο του καθώς ατενίζει και βλέπει κάθε στιγμή μπροστά του το ίδιο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Δεν απογοητεύεται, δεν απελπίζεται, δε χάνει το κουράγιο του και με όλες τις δυσκολίες και όλα τα βάσανα της καθημερινότητας, στέκεται όρθιος στις επάλξεις του αγώνα και της νίκης.
Η ζωή, γνωρίζει ότι ως δώρο του Θεού του ανήκει για τούτο, ο πιστός του Χριστού και της Εκκλησίας, είναι τροπαιοφόρος και νικηφόρος και ζει διαρκώς στο πρόσωπο και τη ζωή του το θρίαμβο και τη χαρά της νίκης, στην οικογένεια και την κοινωνία, στην εργασία και την ανεργία, στην αυτάρκεια και τις στερήσεις, στην υγεία και την ασθένεια, στη χαρά και τη λύπη, παντού και πάντοτε.
Ο πιστός κάτω από την παρουσία του Χριστού, μαζί με το Χριστό, ζει την πληρότητα της ζωής και της σωτηρίας του, τον ίδιο τον παράδεισό του.
Δε φτάνει να ακούμε ή και να διηγούμαστε ακόμα ότι, «εν Ιορδάνη… η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις…». Το μεγάλο ζητούμενο είναι, να βρούμε τον Ιορδάνη όπου υπάρχουμε και ζούμε και να προχωρήσουμε χωρίς κανένα δισταγμό, σε τούτο το αγιοτριαδικό προσκύνημα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, να λάβουμε μέρος και να ζήσουμε το πανηγύρι και την εορτή των Θεοφανείων, στο πρόσωπο και τη ζωή μας.
Και η απόφαση και η συμμετοχή στο θεανδρικό πανηγύρι του αγιασμού «των πάντων και ημών των ιδίων» είναι στις δυνατότητές μας.
