Περίπου σαν αφελείς αντιμετωπίζουν τους πολίτες όταν δηλώνουν πως θα επανέλθει η ομαλότητα σε μια χώρα που μαστίζεται και συνταράσσεται από σκάνδαλα, ατασθαλίες ή αξιόποινες πράξεις. Σαν να απευθύνονται σε αρχάριους ανακοινώνουν πως αν ψηφιστούν τον επερχόμενο Ιούνη θα προβούν σε νέου είδους πολιτικές κινήσεις που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση σε χρόνο μηδέν. Η κυβέρνηση ποντάροντας στα γκάλοπ που εμφανίζουν τον Κώστα Καραμανλή επικρατέστερο του Γεωργίου Παπανδρέου στην διακυβέρνηση της χώρας, πιστεύει πως θα κερδίσει τις ευρωεκλογές.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Τελευταία λοιπόν παρακολουθούμε έναν πραγματικό μαραθώνιο που ξεκινά από την δημιουργία εντυπώσεων γύρω από την τήρηση της έννομης τάξης, και καταλήγει σε συντονισμένες από πολλές πλευρές προσπάθειες για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Και είναι απορίας άξιο το γιατί επιλέγουν το άσυλο και τους όποιους «κουκουλοφόρους» για να αποδείξουν στο λαό ποιο κόμμα είναι με το μέρος της νομιμότητας και ποιο όχι. Πραγματικά ζούμε εποχές όπου οι δημοσκοπήσεις σε ένα θέμα μπορούν να κρίνουν εκλογικές αναμετρήσεις.
Είναι όμως άραγε αυτά τα προβλήματα του κόσμου; Τον καθένα, λέτε, τον απασχολεί πότε θα επιτρέπεται να φοριέται η κουκούλα και πότε όχι; Ασφαλώς και είναι υπόθεση της Δημοκρατίας αν θα υπάρξει ακόμη ανοχή σε συζητήσεις για την κατάργηση του ασύλου. Ασφαλώς και η κοινωνία – παρά τις δημοσκοπήσεις που περιέργως τώρα κάνουν λόγο για κατάργηση του ασύλου – δεν ανέχεται επιπλέον παρεμβάσεις και περιστολή των ατομικών ελευθεριών. Όμως τα προβλήματα της κοινωνίας δεν είναι μόνο το άσυλο ή η κουκούλα.
Ο κόσμος έχει και άλλα πολύ πιο σημαντικά να αντιμετωπίσει που σχετίζονται με την επιβίωσή του σε μια κοινωνία που μέρα με την ημέρα υποβαθμίζεται, σε ένα εργασιακό περιβάλλον που ώρα με την ώρα στρέφεται κατά των ίδιων των εργαζομένων. Αλήθεια, γιατί δεν κόβουν οι κυβερνώντες κάτι από τα κέρδη των υψηλών εισοδηματικά τάξεων που ούτως ή άλλως δεν πλήττονται σοβαρά από την κρίση; Γιατί, άραγε, επιλέγουν μια τέτοια οδυνηρή οικονομικά περίοδο να προβούν στην πολυδιαφημιζόμενη πώληση της Ολυμπιακής, προκαλώντας την αντίδραση πολλών πλευρών που νοιώθουν πως θα βρεθούν από την μια στιγμή στην άλλη από εργασιακής πλευρά στο περιθώριο;
Είναι απορίας άξιο που ανακοινώνουν ταυτόχρονα νέα μέτρα που θα στραγγαλίσουν περαιτέρω την αγορά, εξαλείφοντας και τις τελευταίες ελπίδες για αξιοποίηση και ανταπόκριση των μικρών εισοδηματικά τάξεων στις απαιτήσεις της εποχής. Είναι πραγματικά οδυνηρό που συνεχίζουν να προβάλλουν την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία των κάθε λογής διαφημιστικών εταιρειών, βομβαρδίζοντας καθημερινά τον καταναλωτή με κάθε είδους προϊόντα που ούτως ή άλλως αδυνατεί να αγοράσει. Εν μέσω κρίσης και με το πρόσχημα ότι όλα γίνονται για την σωστή αντιμετώπισή της, κλείνουν αυτιά και μάτια στις αξιώσεις των μικρότερων εισοδηματικά τάξεων και χωρίς αιδώ διαλαλούν πως παζαρεύουν τα δάνεια και την περίοδο χάριτος στη χώρα που από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές απέχει παρασάγγας.
Όχι ότι και εκείνες βέβαια δεν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα, όμως εδώ ακόμη δεν έχουν λυθεί τα στοιχειώδη. Για να μην αρχίσουμε από την αξιοθρήνητη κατάσταση σε διάφορα νοσοκομεία της χώρας (βλ. Ρίο Πάτρας) και τελειώσουμε στην αχαρακτήριστη αντιμετώπιση των πολιτών από την αστυνομία. Για να μην μιλήσουμε για τους μισθούς και καταλήξουμε στην αγορά με τις εξωφρενικές τιμές που αποθαρρύνουν και απογοητεύουν τον καθένα. Τα προβλήματα του κόσμου είναι λοιπόν πολλά και σε διάφορους τομείς για να εξαντλείται καθημερινά η συζήτηση στο άσυλο και την κουκούλα. Η έννομη τάξη καταρχάς πρέπει να γίνει σεβαστή από τους ίδιους τους κήρυκες της.
Μετά από ΄κεί θα ανοίξει και ο δρόμος για τον σεβασμό της και από τους πολίτες. Η ομαλότητα δεν θα επέλθει σε καμία περίπτωση από μεταξικούς νόμους για μάσκες και κουκούλες ούτε από μεσαιωνικές αντιλήψεις περί κατάργησης και των τελευταίων συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών όπως το πανεπιστημιακό άσυλο. Ούτε βέβαια και από τις επιθέσεις – γιουρούσια των όποιων όψιμων αυτοβαπτιζόμενων «αντιεξουσιαστών» που με τον τρόπο αυτό υποτίθεται πως καταγγέλλουν την κοινωνία του θεάματος. Κοινώς ψυχραιμία από όλες τις πλευρές και προπάντων όχι κατάργηση των κατοχυρωμένων ελευθεριών. Αν θέλουμε να μιλάμε πως ζούμε σε μια κοινωνία στοιχειωδώς δημοκρατική και όχι συμπιεσμένη από τα κάθε λογής άκρα.
