“Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…”
Ο στίχος αυτός από το ποίημα του Διονύση Σολωμού “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” είναι ταιριαστός στη στάση των εκλεγμένων αρχών του νομού σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα, τόσο με την άγνωστη έκρηξη στον αέρα όσο και με τον ξυλοδαρμό του συμπολίτη μας από νατοϊκούς στρατιώτες.
Σιωπούν οι αρχές, όπως σιωπούν οι νεκροί.
Λίγες μέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου όπου φοιτητές, εργάτες και απλοί πολίτες σήκωσαν ανάστημα, άοπλοι κι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” εντός του Πολυτεχνείου, στην αμερικανοκίνητη Χούντα, οι εδώ αρχές υποδέχονται τους εκπροσώπους των σύγχρονων μεγάλων δυνάμεων και δεν έχουν το θάρρος να αρθρώσουν ούτε μία λέξη αξιοπρέπειας.
Μια κουβέντα δεν είπανε για όσα συμβαίνουν με το αεροδρόμιο Χανίων στον Γερμανό πρέσβη. Ούτε βεβαίως για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ο Δήμαρχος μάλιστα σπεύδει στη Γερμανία, για να συσφίξει τις σχέσεις (άκρως συμφέρουσες όπως είναι) συμμετέχοντας στην Ελληνογερμανική Συνέλευση.
Κουβέντα δε λένε εδώ και καιρό οι εκλεγμένες αρχές του τόπου και για τις βάσεις, αυτές που τώρα τις λένε “ευκολίες”. Χαριεντίζονται με τους διοικητές των βάσεων, μιλούν για συνεργασία, ο πρέσβης χαρακτήρισε πρότυπο τη συνεργασία των αρχών στη Σούδα.
Βεβαίως, εμείς στα Χανιά ακούμε εκρήξεις πάνω από τα κεφάλια μας, απλοί οικογενειάρχες ξυλοκοπούνται και οι υπαίτιοι διαφεύγουν, αλλά στα πλαίσια της καλής συνεργασίας, καλό είναι να μη μιλάμε πολύ. Καλό είναι να σιωπούμε.
“Άκρα του τάφου σιωπή” στα Χανιά βασιλεύει.
Κι εμείς, ως ελεύθεροι πολιορκημένοι, όπως είπε και η Ρεβέκκα Φλεμετάκη, σύζυγος του 37χρονου Χανιώτη που ξυλοκοπήθηκε αναίτια από τους δύο βρετανούς στρατιώτες:
“…πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε. Πρέπει να μιλάμε ως το τέλος”
Είναι το μόνο καθήκον που έχουμε.
Πολιορκημένοι, μα ελεύθεροι. Επειδή αρχίζουμε να μιλάμε.
