«Γιατί αν υπάρχει κανένας που να αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον την πυρά μας, αυτός είσαι Εσύ» – Ο Μέγας Ιεροεξεταστής | Δεν είναι η συρροή των γεγονότων που καταδικάζει τους 300 εργάτες απεργούς πείνας, τους 300 μετανάστες σε πορεία προς το θάνατο. Δεν είναι ο αγώνας τους ή τα αιτήματά τους το έγκλημα που τους καταδικάζει σε θάνατο, ο τρόπος που διεκδικούνε, ώ όχι! Αυτό που τους καταδικάζει σε θάνατο είναι πως είναι μετανάστες!
Ας γίνω κι εγώ λοιπόν ο συνεπής κατήγορος. Ας πάρω αυτή τη θέση. Θα πω με τη σειρά μου: Κύριοι, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Υπάρχουν βέβαια ζητήματα ανθρωπισμού και όλοι γνωρίζετε πως την ανθρωπιά μου δεν τη χαρίζω πουθενά. Νοιώθω και συμπονώ, ο ανθρώπινος πόνος δε μου είναι ξένος, λέει ο κατήγορος εαυτός μου. Και πιστέψτε με, η φρίκη μου μπροστά σε αυτή την ακραία απόφαση αυτών των ανθρώπων δεν είναι προσποιητή.
Βέβαια, υπάρχει μία απόλαυση από το θέαμα του τιτάνιου αγώνα τους, αλλά αυτή δεν πρέπει να είναι κατακριτέα και δεν πρέπει να μπαίνει ενδιάμεσα στην απόφασή μας που πρέπει να στηρίζεται στα γεγονότα..
Δεν είμαι σαδιστής, δεν είμαι υποκριτής. Αντιθέτως, δεν είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοια. Επειδή δεν έχω συνηθίσει σε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις, βρίσκω μία απόλαυση από το θέαμά τους. Λάτρης των δυνατών συγκινήσεων μπορεί να είναι μονάχα αυτός που δεν έχει συνηθίσει μια συγκίνηση, αυτή η οποία αναμοχλεύει την οκνηρή μας ύπαρξη. Κι εκεί λοιπόν συμπονώ. Με ταπεινή ειλικρίνεια.
Όμως, αλλοίμονο! Τα γεγονότα είναι πέραν πάσας αμφιβολίας… Τα γεγονότα μιλούν… Εδώ δεν είναι απλά μια διεκδίκηση δικαιωμάτων, εδώ δεν είναι μια μισθολογική αξίωση που διεκδικείται με τον πιο ακραίο μα ανθρώπινο τρόπο, μα η ίδια η υπεράριθμη ύπαρξη μας.
Και σας θέτω το ερώτημα δίχως περαιτέρω φλυαρίες: τι θα γίνει λοιπόν; Τι θα γίνει λοιπόν αν αρχίζουμε και μοιράζουμε χαρτιά νομιμότητας και δικαιωμάτων; Τι θα γίνει αν πάρουν τα χαρτιά αυτά που ζητούνε; Μετά, μετά δε θα αρκεί μονάχα αυτό. Θα έχουμε δώσει ένα λανθασμένο παράδειγμα που θα θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή.
Και επιτρέψτε μου για να γίνει πιο ξεκάθαρο αυτό που εννοώ να θέσω αλλιώς το ερώτημα μου: Αν ένας γιος σκότωνε τον πατέρα του και βέβαια είχε όλα τα ελαφρυντικά και δίκαια μαζί του, κι αν βέβαια υπήρχανε και κάποιες αμφιβολίες ως προς το έγκλημά του, τότε θα επικροτούσατε μία αθώωσή του; Αν αυτός ο πατέρας ήταν βάναυσος ως προς το γιο και έκλεβε την περιουσία του; Η δολοφονία του πατέρα δε θα ήταν πατροκτονία; Είναι η πατροκτονία απλά μία πρόληψη;
Όχι! Η κοινωνία δεν επιτρέπετε να συγχωρεί έτσι εύκολα σε τέτοιες υποθέσεις! Δεν ισχύουν τα ελαφρυντικά άλλων περιπτώσεων. Κι οφείλει να τιμωρήσει αυστηρά. Διότι, η δολοφονία του πατέρα δεν είναι απλός ένας φόνος. Διότι μετά δίνεις το κακό παράδειγμα. Διότι δε μπορείς να σκοτώνεις αυτόν που σε έφερε στη ζωή! Και δε μπορείς να επιτρέψεις να μετατραπεί η πατροκτονία σε απλά μία πρόληψη. Όπως, η κάθε άλλη δολοφονία. Δεν είναι!
Έτσι λοιπόν και με τους μετανάστες της υπόθεσής μας. Δεν είναι απλά μία ακόμα διεκδίκηση. Δεν είναι ζήτημα δικαιωμάτων. Διότι, αν επιτρέψουμε σε αυτή την περίπτωση τη δικαίωσή τους και αναγνωρίσουμε τη λανθασμένη αντιμετώπιση του ελληνικού κράτους ως προς τον αγώνα των μεταναστών, τότε πλέον δε θα υφίσταται ο ουσιώδης διαχωρισμός. Κι οπότε, θα ακολουθήσουνε και άλλοι το παράδειγμά τους. Και βεβαίως, τότε, και αυτοί θα έχουν δίκαιο.
Μα κοιτάχτε γύρω σας, θα έλεγα ως κατήγορος. Αν επιτρέψουμε σε αυτούς να δικαιωθούνε και αναγνωρίσουμε το δίκαιό τους, τότε μετά τι; Δε βλέπετε το λοιπόν πως εδώ δε χωρά εμάς ο τόπος, κι εννοώ τους «Έλληνες εξ αίματος»; Όχι λοιπόν, το δίκαιο ή το άδικο δεν έχει βαρύτητα όταν αυτό που μετρά είναι ο κυνικός ρεαλισμός. Το θέμα είναι να χωρέσουμε εμείς, να περισώσουμε ότι μπορούμε. Μα δε το συνειδητοποιείται; Δεν είναι το ίδιο λοιπόν. Το δίκαιο εδώ είναι δευτερεύων! Δια πατροκτόνους δεν ισχύει, όπως δεν ισχύει για μετανάστες.. Ή, ο πατροκτόνος δεν είναι απλά ένας δολοφόνος, όπως ο μετανάστης δεν είναι μια κοινωνική ομάδα που διεκδικεί δικαιώματα. Το αρνούνται αυτό.
Κι οπότε ο θάνατός τους πρέπει να είναι ελαφρύς και ο ελληνικός λαός να μείνει ήσυχος πως η κυβέρνηση έκαμε το πατριωτικό καθήκον της, διασφάλισε την κοινωνική ηρεμία, αυτή που δεν ενοχλεί και δεν απαιτεί τίποτα και για κανένα. Διασφάλισε και τη φυλή από περίεργες αιμομιξίες που θα ήταν ασύμβατες με τα ιδανικά και ήθη μας. Κι άλλωστε, πώς γίνεται να λησμονούμε, πως είναι αυτή η ηθική κατάπτωση της «εξομοίωσης όλων» που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση του «όλα επιτρέπονται». Ναι, έτσι θα έλεγα ως κατήγορος..
Κι έτσι, μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, είδα ανθρώπους, νέους ανθρώπους, πάνω κάτω στην ηλικία μου να μη μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, κι άλλους να τους πέρνουν σε φορεία τυλιγμένους σε γυαλιστερά σα σε χρυσάφι σκεπάσματα, ενώ μέσα τους ο οργανισμός τους αργο-λιώνει. Σβήνουν.
Διασχίζουν πάνω σε αυτά τα φορεία, τώρα μπροστά από μια κυβέρνηση κωφών, τυφλών και άλαλων ο λόγος της οποίας μένει μονότονα ανίκανος να αφουγκραστεί τι συμβαίνει εκεί έξω, δηλαδή στην κοινωνία, αφού δε την ακούει, δε την βλέπει, δεν έχει δικιά της λαλιά για να λαλήσει: είναι κενός ο λόγος της, δοσμένος. Θέλουν, λένε, να «σώσουν» την οικονομία, να διασφαλίσουν την κοινωνική ηρεμία. Με κόστος ανθρώπινες ζωές. Αλλά ζωές μεταναστών. Θέλουν να διασφαλίζουν πως ο θάνατος θα είναι ενός μετανάστη, όχι ενός ανθρώπου.
Στο κτίριο της Υπατίας – Πατησίων και Ηπείρου γωνία – ο Αγώνας της Αξιοπρέπειας και της Δικαιοσύνης συνεχίζεται. Κι όσο κι αν μοιάζει άκομψο κι αταίριαστο τη στιγμή που οι αγωνιζόμενοι καταλήγουν σε νοσοκομεία, ας σκεφθούμε λίγο για μια στιγμή τι έχουν κατορθώσει αυτοί οι «ευτυχισμένοι λίγοι», οι 300 δίχως Λεωνίδα, οι πατροκτόνοι – μετανάστες, τι συζητούσε η κοινωνία μονάχα 2 μήνες πριν. Η κυβέρνηση, τότε, ανακοίνωνε σα σε μια οποιαδήποτε εξαγγελία: Πλωτές φυλακές, στρατόπεδα και ανθρωπο-τείχη. Δίχως ίχνος διαμαρτυρίας. Σε μια απόλυτη ηρεμία και συμφωνία – κωφή και άλαλη, τυφλή: ουδέτερη κι αντικειμενική – που προκαλούσε τρόμο. Και πόσοι συναινούσαν, τόσο κυνικά ρεαλιστικά… Δίχως σκέψη, με αρκετές προλήψεις.
Μα σήμερα, εδώ που είμαστε τώρα, μιλάμε για τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για δικαιώματα κι αξιοπρέπεια. Άνοιξαν τα μάτια μας, κι ακούσαμε. Τον ήχο ενός κονσέρτου που ζει καιρό πια φυλακισμένο. Είδαμε Ανθρώπους. Είδαμε το καλύτερο στον Άνθρωπο: Αλτρουισμό, Αξιοπρέπεια, Αγώνα για Δικαιοσύνη κι Ελευθερία, υψηλές αξίες που είχαμε λησμονήσει… 35 μέρες σε απεργία πείνας. Δε μετριούνται σε τεφτέρια αυτά, ούτε μπαίνουνε σε ζύγια.
Και ο λόγος που ήταν κυρίαρχος, περί «εγκλήματος» της μετανάστευσης που οφείλει να τιμωρείται με φυλάκιση, πίσω από τείχη και μέσα σε στρατόπεδα – του εγκλήματος δηλαδή της αδικίας που υπερισχύει σε αυτό τον κόσμο για την οποία τιμωρούνται συνεχώς οι δίκαιοι κι αδικημένοι – δηλαδή οι μετανάστες στην περίπτωσή μας – κι αφήνονται στο απυρόβλητο οι άδικοι και διεφθαρμένοι – δηλαδή αυτοί που δημιουργούν τις συνθήκες της καταλήστευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας – οι κυνικά ρεαλιστές του «δεν επιτρέπεται» των δικαιωμάτων αφού «όλα επιτρέπονται» της εξαθλίωσης – αντιστρέφεται. Ναι, αντιστρέφεται. Βαραίνει η ανθρώπινη ζωή.
Δεν περίμεναν να ωριμάσουν οι συνθήκες, να γίνουν κατάλληλες. Δημιούργησαν τις συνθήκες με τον αγώνα τους. Δεν επέτρεψαν να συνεχίσουν άλλοι να δημιουργούν τις συνθήκες του εγκλήματος εις βάρος τους. Φτιάχνουν τις συνθήκες για να πάψει αυτό. Αποκτούν φωνή. Και γι’ αυτό φτιάχθηκε μία «Δίκη». Σε αυτή που η κυβέρνηση με την ως τώρα στάση της, αποδεικνύει πως αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από κάθε άλλον την πυρά. Επειδή είναι τόσο μεγάλη η αξία τους πια. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι.
Όλ’ αυτά με τον αγώνα 300 συνανθρώπων μας τα μάθαμε. Κι ο εγκληματίας, «παράνομος» μετανάστης, έγινε άνθρωπος και συναγωνιστής. Κι απόκτησε αξία η ζωή του, αυτή η ίδια η ζωή όλων μας που έχει γίνει αμελητέα για κάποιους. Ζωές που είχαν μείνει τόσο καιρό κουφές και άλαλες, αλλά όχι τυφλές, κι αυτό ήταν εν τέλει που προκαλούσε τρόμο, γιατί κρυβότανε έτσι ο Άνθρωπος. Η αξία του μίκραινε.
Όπως έχει ειπωθεί σε ένα κείμενο που μου έκανε εντύπωση αναφορικά με την απεργία πείνας, μια από τις πολλές ανακοινώσεις, αυτή όμως συγκεκριμένα που εκδόθηκε από το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης: «…εμείς θα ακριβύνουμε το θάνατο, τόσο που νά’ ναι αβάσταχτος κι αδιανόητος». Μα η ζωή γίνεται ακριβή για όλους. Όχι μονάχα γι’ αυτούς.
Κι όσο οι μετανάστες θα γίνονται Άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, τόσο πιο βαρύ θα γίνεται το έγκλημα που συντελούν εις βάρος, όχι του Έλληνα ή του Μετανάστη, αλλά του Ανθρώπου αυτοί που τον οδηγούν στο θάνατο αρνούμενοι το Δίκαιό του.
Ήθελαν, λέει, να δώσουν Αξία στη ζωή. Γι’ αυτό περισσότερο τους αξίζει ο θάνατος. Κι αν κάποιοι αυτό το ειρωνεύονται, ο άνθρωπος συχνά ειρωνεύεται το δίκαιο και το αγαθό.
Δικαιοσύνη. Να λοιπόν τι λείπει από την οικονομική – κυνικά ρεαλιστική – εξίσωση των κυβερνώντων μας. Αυτό που ζητά σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Όχι μόνο οι 300 εργάτες απεργοί πείνας και δίψας. Είναι το σύγχρονο αίτημα της κοινωνίας που σε αυτό καμία απάντηση δε δίνει η κυβέρνησή μας.
Μα σαν άνθρωπος και πολίτης, επιτρέψτε μου καθώς θ’ απομακρυνθώ ν’ αναφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου: vivos voco , που πάει να πει: επικαλούμαι τους ζωντανούς! Ώστε να μη δικαιωθεί ο Μέγας Ιεροεξεταστής που έλεγε: «Γιατί αν υπάρχει κανένας που να αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον την πυρά μας, αυτός είσαι Εσύ». Δηλαδή, ο Άνθρωπος. Δίχως αλάτι, ζάχαρη, νερό.
