ΓΡΑΦΕΙ Η Βερούσκα Γεωργαντή
Σήμερα άθελα μου, βρέθηκα «εγκλωβισμένη» για μερικές ώρες στην πλατειά Μαβίλη την ώρα που εξελισσόταν η πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου… Βλέπετε για κάποιο λόγο -που δεν έχω κάτσει ποτέ να σκεφτώ εις βάθος- δεν θα επέλεγα ποτέ συνειδητά να συμμετάσχω σε μια τέτοια «ενέργεια». Φόβος, ταμπού, απαξίωση, βαρεμάρα….δεν ξέρω…
«Μα καλά τι σε έχει πιάσει, βαδίζεις πέρα δώθε νευρικά σαν να είσαι πολεμικός ανταποκριτής», μου είπε κάποια στιγμή η μητέρα μου (ναι ήταν και η μητέρα μου εκεί, είχαμε κατεβεί μαζί στο κέντρο νωρίτερα…). Γουρλώνω τότε τα μάτια μου και σκέφτομαι…είναι η πρώτη φορά που έρχομαι τόσο κοντά σε κάτι που μυρίζει «μπαρούτι»…! Όλων των λογίων οι άνθρωποι…πραγματικά αδύνατο να καταλάβεις σε μια πρώτη μάτια τι είναι αυτό που τους συνδέει…τι είναι αυτό που τους έκανε να βγουν στην βροχή, στους δρόμους… όλες οι υλικές (αμέτρητα πιτσιρίκια…), άντρες, γυναίκες, έλληνες, ξένοι, συντηρητικές εμφανίσεις, εναλλακτικές εμφανίσεις, κάμεραμαν, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι, άσχετοι, δήθεν, ήρεμοι, εξαγριωμένοι, χαβαλέδες, “dark” φυσιογνωμίες, αστυνομικές δυνάμεις…πάρα πολλές αστυνομικές δυνάμεις…
Καταλαβαίνεις ότι κάποιοι ήταν εκεί συνειδητά για να δώσουν το παρόν, άλλοι για να φωνάξουν βαθιά μέσα από τα πνευμόνια τους τα συνθήματα που είχαν προετοιμάσει και να σηκώσουν ψηλά τα πανό τους…άλλοι δεν είχαν ιδέα γιατί ήταν εκεί…άλλοι ήταν εμφανές ότι απλά ακολουθούσαν μηχανικά «οδηγίες» και άλλοι είχαν «εγκλωβιστεί» εκεί όπως και εγώ και παρακολουθούσαν αμήχανα τις εξελίξεις…
Τα ματ ήταν παντού.. στοιχισμένα περιμετρικά ενώ το ελικόπτερο της αστυνομίας έκανε ξέφρενες βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας ρίχνοντας πάνω στον κόσμο τον προβολέα του… «Να πέσεις ρε!» άκουω κόσμο να φωνάζει… φωνές, συνθήματα, γρήγοροι βηματισμοί και τα πρώτα δακρυγόνα..μετα μια ύποπτη ησυχία…κόσμος να βήχει και να δακρύζει…εκεί συνειδητοποιώ ότι δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, τα μάτια μου καινε…ένας περίεργος τυπος μας δίνει σε εμένα και την μητέρα μου βρεγμένα χαρτομάντιλα με κομμένες φέτες λεμόνι… «βάλτε το στα μάτια σας θα σας βοηθήσει» δυσπιστία αλλά και πίστη ότι φαίνεται να «ξέρει» αυτός…το έχει ξαναζησει…
Δεν ξέρω που να πρωτοκοιταξω, τι να πρωτοπαρατηρησω, που να έχω γυρισμένη την πλάτη μου… ενα κομματι μου «γουσταρει» που βλέπει αυτή την κινητοποίηση…δεν βλέπει ολη η Ελλάδα εκπομπές μαγειρικής σκέφτομαι…ένα άλλο μου κομματι θλίβεται… Θλιβομαι διοτι συνηδειτοποιω οτι στα 32 μου βρέθηκα συμπτωματικά εκει σήμερα…αν ημουν ομως 22 θα ειχα παει συνειδητά εκεί για ολους τους σωστους λόγους , προσπαθώντας να εκφραστώ με όλους τους λάθος τροπoυς… Περίεργη η ενεργεια γυρω μας, πολύς θυμός, αγανάκτηση και το αδιέξοδο μεγαλο… απο τι να εμπνευστεις και σε ποιανου τα χέρια να αφεθεις να σε οδηγήσει σε ενα καλυτερο αυριο… Αν εισαι Ελληνικο νιατο σε τι έχεις να στηριχθείς, να προσδοκεις και να ελπιζεις…μαλλον μονο στον ιδιο σου το εαυτο και στις δικες σου δυναμεις…δεν πρεπει να το βαλουν κατω τα πιτσιρικια μας..αλλα πως να τους πεισεις και να τους εμπνευσεις οταν καθημερινά τους ισοπεδωνεις και τους μειωνεις. Τελικά τα δακρυγονα δεν ειναι τίποτα μπροστα στο «σύννεφο» μέσα στο οποιο φυτο-ζωουμε…
* Η κ. Βερούσκα Γεωργαντή είναι project manager του www.woop.gr
