Έιτε με την άνοδο είτε με την κάθοδο των βάσεων εισαγωγής το κόστος της εκπαίδευσης γίνεται κάθε χρόνο μεγαλύτερο για τη λαϊκή οικογένεια , ενώ η μόρφωση και τα άλλα δικαιώματα της αντιλαϊκής-αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ σήμερα, του ΠΑΣΟΚ χτες. Οι Χιλιάδες των νέων που μένουν εκτός ΑΕΙ-ΤΕΙ, μπροστά στο αδιέξοδο της σκόπιμα ανύπαρκτης δημόσιας επαγγελματικής μόρφωσης, θα μετατραπούν πάλι σε βορά των εμπόρων της κατάρτισης και των αποθρασυσμένων απ’ τις χαριστικές ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής ¨Ένωσης και της κυβέρνησης, των ιδιοκτητών των «κολλεγίων». Ένα μεγάλο κομμάτι από τους νέους εισακτέους στην ανώτατη εκπαίδευση, παιδιά λαϊκών οικογενειών, θα αναγκαστούν να δουλεύουν και να σπουδάζουν μαζί για να αντιμετωπίσουν τα έξοδα της φοίτησης σε τμήματα που συχνά αποτελούν δεξαμενές ανεργίας και προπονήτρια ευέλικτης απασχόλησης.
Οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης , με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ στην ανώτατη εκπαίδευση (Νόμος –Πλαίσιο, αξιολόγηση, μεταπτυχιακά –δύο κύκλοι σπουδών , αναγνώριση των ιδιωτικών ψευτοπανεπιστημίων κλπ) όπως και οι αλλαγές στις άλλες εκπαιδευτικές βαθμίδες, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο.Έρχονται να υλοποιήσουν τη στρατηγική της Λισσαβόνας και της Μπολόνιας για ολοκληρωτική ευθυγράμμιση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες κερδοφορίας των μονοπωλίων. Στο πλαίσιο αυτό η πραγματική ανώτατη εκπαίδευση γίνεται κάθε μέρα και πιο απρόσιτη για τα παιδιά λαϊκών στρωμάτων.Αυτή η αντιδραστική πολιτική αποβλέπει να σκεπάσει ο παρατεταμένος διάλογος για το νέο εξεταστικό, που με τυμπανοκρουσίες προαναγγέλλει η κυβέρνηση. Η συζήτηση για το εξεταστικό είναι άγονη και παραπλανητικη , γιατί το πρόβλημα της Παιδείας δεν είναι τεχνοκρατικό, αλλά βαθιά κοινωνικό. Στην εκμεταλλευτική κοινωνία, το εξεταστικό σύστημα αποτυπώνει το σκοπό της εκπαίδευσης , που είναι η ταξική επιλογή. Τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι η διεύρυνση της ανώτατης εκπαίδευσης, συνοδεύετε με ανάλογη μείωση των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων.Κανένα εξεταστικό σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη μείωση των φροντιστηρίων , την αυτονομία του Λυκείου, το δικαίωμα στη μόρφωση οικονομικά και κοινωνικά αδύναμων μαθητών, όταν η μόρφωση θεωρείται εμπόρευμα , όταν η ανεργία καλπάζει και ο ανταγωνισμός για μια «θέση στον ήλιο» είναι αδυσώπητος. Πολύ περισσότερο που, όπως δείχνουν οι προτάσεις του Προέδρου του ΕΣΥΠ, οι προθέσεις της κυβέρνησης κινούνται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η υποκριτική πρόταση του Συνασπισμού για ελεύθερη δήθεν πρόσβαση. Πρόταση που διατηρεί την προεπιλογή στο Λύκειο και μετατοπίζει την τελική επιλογή και τ’ ακόμη ακριβότερα φροντιστήρια στο πανεπιστήμιο, σε συνθήκες που ευνοούν την καλλιέργεια εξαρτήσεων και συναλλαγών.Το εξεταστικό σύστημα δεν μπορεί να βρει δίκαιη λύση:
- Αν δεν καθιερωθεί το Ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο γενικής μόρφωσης , συνέχεια της δίχρονης προσχολικής αγωγής , σχολείο κοινό για όλους αδιάκριτα τους μαθητές ως την αποφοίτηση τους, που θα μορφώνει και θα καλλιεργεί ολόπλευρα την προσωπικότητα κάθε μαθητή ώστε να του επιτρέπει ελεύθερα αν θα συνεχίσει στην Ανώτατη εκπαίδευση ,στην επαγγελματική εκπαίδευση ή αν άμεσα θα εργαστεί.
- Αν δεν συγκροτηθεί ένα σύστημα δημόσιας και δωρεάν επαγγελματικής μόρφωσης με κατάργηση των φτηνών υποκατάστατων της εφήμερης και πρόχειρης κατάρτισης, όπως τα λογής ΙΕΚ , ΚΕΣ, ΚΕΚ.
- Αν η Ανώτατη Εκπαίδευση δεν γίνει πραγματικά ανώτατου επιπέδου, ενιαία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, χωρίς διάσπαση των προπτυχιακών σπουδών σε κύκλους δήθεν μεταπτυχιακούς και διαχωρισμούς των Ιδρυμάτων σε κατηγορίες , αν δεν προσανατολιστεί στο να υπηρετεί ενιαία τις ανάγκες της κοινωνικής και επιστημονικής εξέλιξης και όχι των μονοπωλίων.
- Αν δεν εξαλειφθεί ο εφιάλτης της ανεργίας και δεν εξασφαλισθεί το δικαίωμα στη σταθερή εργασία με 5θήμερο, 7ωρο , 35ωρο, ώστε κριτήριο για την επιλογή των σπουδών να πάψει να είναι η εξασφάλιση κάποιων καλύτερων προϋποθέσεων για οποιαδήποτε απασχόληση και να γίνουν τα πραγματικά ενδιαφέροντα και οι κλίσεις του καθενός.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μια λιγότερο οδυνηρή για τη σημερινή πραγματικότητα τεχνική διαδικασία επιλογής θα μπορούσε να έχει κάποια μορφή κάποιων «μεταλυκειακών» εξετάσεων σε 2-3 μαθήματα σχετικά με το επιστημονικό αντικείμενο όπου προσανατολίζεται ο υποψήφιος . Μέσα δε από κατάλληλο συνδυασμό εξετάσεων σε 4-5 το πολύ μαθήματα να μπορεί να καλυφθεί ακόμα και το σύνολο των πανεπιστημιακών τμημάτων. Το όποιο σύστημα θα πρέπει ωστόσο οπωσδήποτε να εξασφαλίζει την απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης , το δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίας όσες φορές επιθυμεί ο υποψήφιος, την κατοχύρωση βαθμολογίας , την ιδιαίτερη μέριμνα και για τους εργαζόμενους και τα παιδιά ειδικών κατηγοριών (μειονότητες , ΑμεΑ, φτωχών λαϊκών στρωμάτων), ενώ η ευθύνη της διαδικασίας θα πρέπει να ανήκει στο υπουργείο Παιδείας με τη συμβολή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης .Το ουσιαστικότερο ωστόσο ζήτημα είναι πως το σύνθετο πρόβλημα της παιδείας συνδέεται με τον αγώνα για να αλλάξουν οι γενικότερες οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που το γενούν και το αναπαράγουν . Απαιτεί ρήξη με την πολιτική της Ε.Ε. , που βρίσκεται πίσω από όλες τις αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις , ως την ανατροπή της.
