Πολλοί ίσως βιαστούνε να πούνε πως ξαφνικά κουζουλάθηκα μ’ αυτές τις κουζουλάδες που θα διαβάσουν παρακάτω. Με την προϋπόθεση φυσικά πως μου κάνουν πολλοί την τιμή να με διαβάζουν. Ε! λοιπόν σας βεβαιώ πως τα’ χω ακόμα τετρακόσια, στο βαθμό φυσικά που τάχουμε τετρακόσια όλοι οι Έλληνες, μ’ αυτά που τραβούμε – ειδικά- τον τελευταίο καιρό, από τους πολιτικούς μας, κυβερνητικούς και αντιπολιτευόμενους. Είναι τραγική σύμπτωση; Είναι φαινόμενο των καιρών; Είναι η κακιά μοίρα του λαού μας; Δεν ξέρω τι είναι από αυτά μπορεί να’ ναι όλα μαζί. Ένα πάντως είναι σίγουρο. Πώς αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη Χώρα μας, ίσως δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία μας. Σήμερα μας κυβερνά μια κυβέρνηση που μεταπολεμικά, ίσως να μην έχει προκύψει χειρότερη.
Και ενώ θα περίμενε κανείς την φθορά που μοιραία προκύπτει, να την εισπράττει η αξιωματική αντιπολίτευση το κόμμα εξουσίας ο κόσμος της κυβερνώσας παράταξης, αηδιασμένος από το Κόμμα και την Κυβέρνηση του, κάνει μια απρόσμενη μια αναπάντεχη υπέρβαση. Προσπερνά το δεύτερο κόμμα και πάει στο τρίτο για να συναντήσει εκεί, και τα δυσαρεστημένα κουκιά και του δεύτερου κόμματος του Κόμματος της εξουσίας που φυσιολογικά έπρεπε να εισπράττει την κυβερνητική δυσαρέσκεια την κυβερνητική φθορά. Και ο Λαός; Τι κάνει ο Λαός; Παρακολουθεί αμήχανα αυτό το φαινόμενο, αυτή την απόλυτη ανικανότητα της Κυβέρνησης, μα προπαντός της αντιπολίτευσης, να αρθρώσει πολιτικό λόγο, να κάνει προτάσεις, που θα βγάζουν τη Χώρα και το Λαό της, από το τέλμα που τον έχουν όλοι τους βουλιάξει.
Παρακολουθεί τράπεζες, μεσάζοντες, διακινητές καυσίμων, κουμπάρους, Πρωθυπουργικούς φίλους, αν αυτοκτονούν και να δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλο. Βλέπει το μαύρο χρήμα να διακινείται πια ελεύθερα, και η ασυδοσία να παραμένει ατιμώρητη , ‘ έναν Πρωθυπουργό να διαλαλεί χωρίς αιδώ- θα πατάξουμε προς κάθε κατεύθυνση την διαφορά. Και ο Λαός – όπως και ο γραφών- να αναλογίζεται τη επταετία της Χούντας, όχι φυσικά για τον «Παράδεισο» της, αλλά για να εκλείψει το πρόσχημα της Δημοκρατίας και να περάσει στην παρανομία, μπας και με τον τρόπο αυτό, εύρισκε το δίκιο του. Και που ξέρεις σε μια Χούντα, ίσως και εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες μας, να ήταν περισσότερο χρήσιμοι τοποθετώντας κάπου- κάπου , καμιά κροτίδα για αν ξυπνούν τα αίματα της χούντας. Μα θα μου πει κάποιος. Όλους τους βλέπεις κλέφτες κι απατεώνες; Ε! Τι να σας πω τώρα…Θέλετε να πέσω στη δυσμένεια κάποιου εξαιρετέου; Πώς τον θεωρώ γραφικό, οπισθοδρομικό; Γιατί στα χρόνια μας ο χαρακτηρισμός μεγαλοκλέφτης- απατεώνας είναι «μαγκιά».
Εκτός τον πλουτισμό, κολακεύει «αναβαθμίζει» κανονικά τον χαρακτηριζόμενο. Τον κάνει «περήφανο» γιατί υποδηλώνει υψηλούς προστάτες, ισχυρές πλάτες που του κάνουν… πλάτες για να κλέβει, και φυσικά πάντα με το αζημίωτο, εν αντιθέσει με τους κλεφτοκοτάδες που έχουν ένα ισχυρό κατήγορο, τον ιδιοκτήτη της κότας. Γι’ αυτό και οι φυλακές κατακλείζονται από κλεφτοκοτάδες.
Κώστας Π. Μανιάς
