Πριν μέρες, σκαλίζοντας το αρχείο μου, βρήκα το ποίημα που παραθέτω παρακάτω. Το εμπνεύστηκα πριν χρόνια, όταν συνέβη ένα γεγονός που μου προκάλεσε οργή και φρίκη: Αδέλφια κλείσανε την κυρία είσοδο στο σπίτι καρκινοπαθούς αδελφού των, για αμφισβητούμενα όρια!!! Γιγαντοαφίσα είναι η κοινωνία μας που πάει- και λόγω της κρίσης, αλλά όχι μόνο- από το κακό στο χειρότερο! Γιατί η παραπάνω πράξη δεν συνιστά εγκληματικότητα; Η εγκατάλειψη γονιών δεν συνιστά εγκληματικότητα; Η επιλεγμένη απανθρωπιά της εξουσίας δεν συνιστά εγκληματικότητα; Η «κουλτούρα» που διαχέεται επί καθημερινής βάσεως από τα κανάλια, και… αποτελειώνει τους ράποντες στην παρανομία, δεν συνιστά εγκληματικότητα; Η περιφρόνηση της ζωής, που κάποιες φορές φτάνει στην αφαίρεσή της, δεν συνιστά εγκληματικότητα;
Του Α. Χαρχαλάκη
Η ανεργία που στερεί τον άνθρωπο από τα προς το ζην, δεν συνιστά εγκληματικότητα; Η κάλυψη, για ιδιοτελείς σκοπούς, των εμπόρων και καλλιεργητών ναρκωτικών, δεν συνιστά εγκληματικότητα; Σαφώς η εγκληματικότητα είναι στην ανθρώπινη φύση γενεές και γενεές τώρα. Όμως η εκδήλωση της θέλει.. προθέρμανση για να γίνει, και να φτάσει τις κοινωνίες, και τη δική μας εκεί που την έχει φτάσει. Παρά τους νόμους, την αστυνόμευση, τους …σώφρωνες- και εκ του ασφαλούς- λόγους, εκείνων που για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, είναι οι ηθικοί αυτουργοί για την εγκληματικότητα! Που παραξενεύει τους αθώους και … τους πονηρούς…
Κύριοι η εγκληματικότητα είναι ο καρπός της καλλιέργειας μιας κοινωνίας που αρχή της και «ιδανικό» της έχει τα «Ο Θάνατος σου η ζωή μου», «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», το «άρπαξε να φας και κλέψε νάχεις» και γενικά όλα τα … τσιτάτα της κοινωνικής «χρηστομάθειας». Κι αν δεν αλλάξει η διανομή του κοινωνικού προϊόντος, για ν’ ανθρωπέψει ο άνθρωπος , καμιά αστυνόμευση, κανένα νομικό (ακόμα και δρακόντειο) καθεστώς, καμιά θωράκιση των σπιτιών μας, δεν πρόκειται να σταματήσουν ή να συντομεύσουν, τα δελτία για τα φονικά , τις διαρρήξεις, τις ληστείες της ημέρας! Πάρτε το χαμπάρι! Αυτή η μορφή της κοινωνίας μοιάζει με το πρόσωπο της μυθικής Μέδουσας.
Που όποιος το κοίταζε πέθαινε αμέσως! Αυτό πρέπει να το κοιτάξουν εκείνοι που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την κρίση, πολιτικοί, «πνευματικοί ηγέτορες» κοινωνικό- οικονομικό κατεστημένο. Διαφορετικά, προβλέπεται ν’ αφήσουμε στους επιγενόμενους μια κουλτούρα σαν αυτή που αναφέρω στο παρόν ποίημα. Δείτε τώρα το ποίημα:
Η Ζωή είναι γεμάτη ποίηση
– Πρέπει ποιήματα να βγαίνουν πότες- πότες
που να θυμίζουνε «παλιούς καλούς καιρούς»
για κανιβάλους να μιλάνε κι αιμοπότες
και για προγόνους θηριώδεις, μαλλιαρούς.
– Έτσι το γένος των ανθρώπων θα θυμάται
τη μακρινή του κι ευγενή καταγωγή,
και θα μπορεί- πολύ δικαίως- να καυχάται
πως απ’ τα ζώα είναι τ’ ανώτερο στη γη!
-Μα κι ο φτωχός ο ποιητής που να προφτάσει
να ερεθιστεί με όλα αυτά και να εμπνευστεί;
Μέχρι το χέρι τη γραφίδα του να πιάσει,
τέτοια ποιήματα γράφει άπειρα η Ζωή.
-Δεν είναι… ποίημα οι γέροι, που αργοσβήνουν
παρατημένοι απ’ τα ίδια τους παιδιά,
κι ενώ την ύστατη πνοή εκείνοι αφήνουν
αναστενάζουν μ’ ανακούφιση αυτά;
-Δεν είναι ποίημα η μπουλντόζα που γκρεμίζει
ένα «σπιτάκι γραφικό» τρία επί δυό
και στους ανέμους σαν παλιόχαρτα σκορπίζει
κάποια φαμίλια ή κάποια χήρα μ’ ορφανό;
-Όταν την πόρτα ενός σπιτιού βλέπεις κλεισμένη
με μαντρωμένη μέσα εκεί μια φαμελιά,
που απ’ τα παράθυρα με σκάλες μπαινοβγαίνει
σαν … τροβαδούροι σε παλάτσα Ισπανικά.,
-δεν είναι ποίημα; (του χάους και του Σκότους).
Αγαπητέ μου εσύ θα δίσταζες να πεις
τους …ραψωδούς πως ξεπεράσανε τους πρώτους
αυτοί που σκέφτηκαν τον τοίχο;(της Ντροπής).
-Κάνω μια σκέψη: να εκδοθεί μια Ανθολογία,
που μέσα εκεί τέτοια «ποιήματα» θα μπουν,
ώστε οι γενιές οπού θαρθούν εν συνεχεία
της εποχής μας την …κουλτούρα να χαρούν!!
– Στο εξώφυλλό της ένα τέρας ή ένα φίδι,
τίτλος: «Το τέλος σας δική μας είναι αρχή»
και κάτω κάτω: «Εν Δεινοσαύρων τη πατρίδι,
σε κάποια προ Ανθρώπου εποχή»…
