Ανεπιθύμητο μετά την πυρκαγιά το εργοστάσιο ΒΑΡΞΗΛ – Βαρδινογιάννη στην Κίσαμο; Και ας δίνει ψωμί σε 160 οικογένειες;

Έξι η ώρα το πρωί της Δευτέρας 18 Αυγούστου και ενώ θα ξαναάνοιγε για δουλειά μετά το κλείσιμο 15 ημερών για διακοπές ξεκούρασης του προσωπικού του το εργοστάσιο επεξεργασίας ξύλου – ξενοδοχειακού επίπλου ΒΑΡΞΗΛ – Βαρδινογιάννης που βρίσκεται στην περιοχή του Τραχηλά Κισάμου. Το εργοστάσιο πήρε φωτιά (από σπινθήρα, λέει, της μηχανής πρέσας;) και μέσα σε λίγες ώρες και παρά την παρουσία στο συμβάν (έστω και λίγο αργά) του συνόλου των πυροσβεστικών οχημάτων και ανδρών του νομού, το εργοστάσιο έγινε στάχτη. Το 1960, ο Κισαμίτης επιπλοποιός – επιχειρηματίας, Νίκος Σκαράκης, ξεκίνησε μέσα στο Καστέλι μια μικρή βιομηχανία ξύλου – επίπλου που σύντομα έγινε μια μεγάλη μονάδα που απασχολούσε συνεχώς 100 – 150 άτομα. Μεταφέρθηκε το 1980 στην θέση Βίγλια Κισάμου όπου και ανδρώθηκε. Τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της χώρας σήμερα έχουν επιπλωθεί από το εργοστάσιο. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, το 2005, το εργοστάσιο πουλήθηκε από τον Νίκο Σκαράκη στον Όμιλο Βαρδινογιάννη ο οποίος, όχι μόνον διατήρηση αλλά και επέκτεινε τις δουλειές, με αποτέλεσμα τώρα, λίγο πριν την πυρκαγιά να εργάζονται εκεί 160.«Θα διατηρήσουμε το εργοστάσιο, θα το ξαναφτιάξουμε μέσα από τις στάχτες και δεν πρόκειται να απολυθεί κανείς νόμιμος εργαζόμενος» είπε την άλλη ημέρα της πυρκαγιάς ο διευθυντής του εργοστασίου. «Θα το πάρουμε το εργοστάσιο από εκεί, θα το πάμε στην Ανατολική Κίσαμο – εφόσον εδώ είμαστε ανεπιθύμητοι», φαίνεται να δήλωσε ο Γ. Βαρδινογιάννης. Προς χάριν λοιπόν 2 – 3 μικρο-ξενοδοχείων, δύο – τριών θερμοκηπίων και λίγων σπιτιών που έγιναν εκεί μετά που πήγε το εργοστάσιο, πρέπει να διώξουμε αυτή τη σπουδαία μονάδα που δίνει κίνηση και ψωμί σε τόσο κόσμο; Αλλά έτσι δε διώξαμε στο παρελθόν με την κακομοιριά και τη μιζέρια μας το ξενοδοχείο Χαντρής, το κυπριακό χωριό και άλλες σπουδαίες επενδύσεις; Το ‘χει η μοίρα αυτού του τόπου να είναι ουραγός παντού. Έχουμε χάσει στην Δυτική Κίσαμο πάμπολλες ευκαιρίες ανάπτυξης από την ανευθυνότητα και την ολιγωρία και την μεμψιμοιρία ανεύθυνων δημοτικών αρχόντων και τοπικών παραγόντων που το μοναδικό μέλημά τους είναι το πώς θα ωφεληθούν, πως θα φτιάξουν τις δουλειές και τα ξενοδοχεία τους κι ας μην έχουν προσφέρει το ελάχιστον ποτέ στην τοπική κοινωνία. Έτσι, για να λέμε κάπου – κάπου και τα πράγματα με το όνομά τους.