Η καθήλωση των μισθών ή και η μείωση των μισθών είναι οι κλασικές συνταγές του καπιταλισμού για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών. Μια άλλη κλασική συνταγή είναι η υποτίμηση του Εθνικού νομίσματος, για να προωθηθούν οι εξαγωγές μιας χώρας.
Του Μανούσου Γ. Δασκαλάκη
Στην σημερινή συγκυρία δεν έχουμε Εθνικό νόμισμα, αλλά συμμετέχουμε στο κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα {ευρώ}μαζί με δεκαέξι άλλες χώρες. Η νομισματική πολιτική της Ένωσης έχει εκχωρηθεί στους τεχνοκράτες της Ε.Κ.Τ. χωρίς να έχει προβλεφθεί η υπεράσπιση μιας χώρας και η στήριξη της στο πλαίσιο των κοινών συμφερόντων της Ένωσης, και της στήριξης του κοινού νομίσματος.
Δηλαδή δεν έχουν οι χώρες του ευρώ κοινή οικονομική και πολιτική ένωση. Βέβαια το Ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο τόσο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας όσο παραγωγικών επενδύσεων και ανάπτυξης. Αλλά επίσης καυτό και φλέγον είναι το σημερινό έλλειμμα, όπου για να μειωθεί θα πρέπει να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες και ένα μέρος το μεγαλύτερο από αυτές,, είναι σε μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Όπως επίσης για να ξεπληρώνουμε σιγά σιγά το δημόσιο χρέος και να μην το ανατροφοδοτούμε πρέπει να έχουμε ανάπτυξη και πρωτογενές πλεόνασμα.
Έτσι οι μεγάλες χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία που ηγούνται της Ένωσης με τον γνωστό κι ως Γαλλογερμανικό άξονα, βρίσκονται σε αμηχανία, γιατί δεν έχουν θεσμικά εργαλεία να αντιμετωπίσουν το σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε με το έλλειμμα 12,7% στην Ελλάδα, και να προλάβουν ακολούθως την καταιγίδα με τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Είναι πολλοί αυτοί οι σκεπτικιστές για το μέλλον της ένωσης οι οποίοι λένε ότι δεν υπάρχει υψηλού επιπέδου ηγεσία στην Ευρώπη, η οποία έπρεπε να προβλέψει τις κρίσεις και να έχει έτοιμα εργαλεία για την αντιμετώπιση τους.
Όπως γράφουν έγκυροι αναλυτές η Γερμανία ως καθαρά εξαγωγική χώρα, καθήλωσε τους μισθούς των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια, υποβάλλοντας τους σε διαρκή λιτότητα, πράγμα που αντιμετωπίζεται στωικά από ένα λαό πειθαρχημένο και ασκητικό σύμφωνα με το πνεύμα της προτεσταντικής ηθικής. Με τον τρόπο αυτό τα Γερμανικά προϊόντα απόκτησαν περισσότερη ανταγωνιστικότητα και αυξήθηκαν οι εξαγωγές της Γερμανίας προς τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου.
Όπως γράφει ο έγκυρος Ελληνικός τύπος η Γερμανική οικονομία είναι η μόνη οικονομία της Ευρωζώνης με πλεονασματικό προϋπολογισμό. Άραγε επαληθεύονται οι φόβοι των παλιών ευρωπαίων Ευρωσκεπτικιστών οι οποίοι φοβόντουσαν το καπέλωμα της Γερμανίας πάνω στην Ευρώπη και μιλούσαν ότι θα δημιουργείτο μια Γερμανική Ευρώπη; Αντί μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας;
Μα δεν είναι φυσιολογικό το πιο οργανωμένο κράτος, με την ισχυρότερη οικονομία να είναι το πιο δυνατό στην Ευρώπη εφόσον είναι και τρίτη δύναμη στον κόσμο; Αρκεί η Γερμανία να μην επιβάλλει στους άλλους τα δικά της μονάχα συμφέροντα, και οι σημερινοί «πόλεμοι» με άσφαιρα πυρά, να είναι αποκλειστικά στον εμπορικό τομέα, όπου βέβαια δεν είναι ανέξοδοι στον καπιταλισμό και χωρίς «αίμα», κι όπου μεταφράζεται σε οικονομικές κρίσεις ανεργία και φτώχια σε ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Το δίκαιο είναι να υπάρχουν συνεργασίες συμφωνίες και συναινέσεις, στο πλαίσιο μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας. Μην λησμονούν οι νεότεροι ότι οι παλαιότερες γενιές έζησαν δύο καταστρεπτικούς και εξοντωτικούς πολέμους στο έδαφος της Ευρώπης. Και ότι η Ευρώπη έχει πραγματοποιήσει «ένα μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» όλα αυτά τα χρόνια. Είναι όμως ένα πρωτόγνωρο πείραμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ίδια ένωση, στις Ηνωμένες Αμερικάνικες Πολιτείες ,{ΗΠΑ} πραγματοποιήθηκε με ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Η πολιτική ενοποίηση χρειάζεται αρκετή υπομονή και χρόνο μέχρι να ωριμάσουν καταλλήλως οι συνθήκες για την ολοκλήρωση της πολιτικής ενοποίησης.
Προς τούτο πρέπει να πεισθούν οι λαοί ότι δεν γίνεται μόνο προς χάριν των αγορών, και των πολυεθνικών, αλλά και προ το συμφέρον των λαών για να μην είναι ετεροβαρής ο «ιστορικός συμβιβασμός». Ως τότε η Ελλάδα πρέπει να πορεύεται και μαζί και μόνη, στο ευρύτερο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.
Να συνειδητοποιήσει ωστόσο κυβέρνηση και κοινωνία, ότι το περιβάλλον είναι σκληρότερο και ανταγωνιστικότερο από ποτέ. Κι ότι χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από παλιότερες εποχές . Να δείξουμε τώρα όλοι τον καλό μας εαυτό. Να σηκώσουμε τα μανίκια να φτιάξουμε από την αρχή ένα κράτος σύγχρονο αξιοκρατικό, όπου θα σέβεται τον πολίτη και θα τον υπηρετεί με σεβασμό, κάνοντας τον να νοιώθει αξιοπρέπεια και να είναι υπερήφανος για το κράτος του, όπως πρέπει να νοιώθει ένας σύγχρονος Έλληνας- Ευρωπαίος πολίτης. Το παράδειγμα πρέπει να το δώσουν αυτοί που ηγούνται της κοινωνίας. Πολιτική οικονομική και πνευματική ηγεσία.
