Του Νίκου Τζάρα
Αντί για μια αξιοπρεπή ζωή ο αγώνας για επιβίωση. Να τρέχεις πίσω από λογαριασμούς για το ρεύμα το νερό, του τηλεφώνου των τελών κυκλοφορίας του αυτοκινήτου, της ασφάλειας του αυτοκινήτου , του ΕΝΦΙΑ, των πάσης φύσεων φόρων του ΦΠΑ, της συντήρησης του αυτοκινήτου, της βενζίνης , των κοινοχρήστων , να περιορίζεσαι στα βασικά της διατροφής και της ένδυσης και να χρωστάς δεξιά και αριστερά. Να μετράς και να ξαναμετράς και να μη σου βγαίνει αποτέλεσμα και πάνω στο μέτρημα να σου τηλεφωνούν από την τράπεζα για την δόση του δανείου μεσημεριάτικα για να σε χρεώνουν με ενοχές και ανημποριά.
Να κλείνεις την οργή μέσα σου και να βιώνεις μέσα στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού και κυρίως μέσα σου τον εγκλεισμό (εκούσιο- ή ακούσιο) πάντως αδιέξοδο σε ένα κόσμο που θαρρείς ότι αποφάσισε να κάνει ακριβώς το ίδιο με σένα κόβοντας τις γέφυρες επικοινωνίας, κοινωνικής ζωής και δράσης μέσα σε ένα κλίμα ομαδικού αυτισμού , και γενικής κατάθλιψης.
Σε μια χώρα γεμάτη φως και γαλάζιο, με ολόγεμα φεγγάρια που κανένας δεν μπορεί να μας να πάρει . Καιρός να ξαναβρεθούμε, κάτω από την σκιά ενός δέντρου, δίπλα στην θάλασσα. Να σηκώσουμε κεφάλι ατενίζοντας τον ήλιο, τον έναστρο ουρανό και τις πανσέληνους. Να αναστοχαστούμε, να συζητήσουμε και να ονειρευτούμε.
ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ.
