Στο κτίριο της Πατησίων, σε άθλιες συνθήκες, συνεχίζουν την απεργία πείνας τους οι απεργοί πείνας. Δίχως πια η τηλεόραση να τους κοιτάζει με το αλλήθωρο βλέμμα της. Οι εικόνες που είδα εκεί θα μου μείνουν χαραγμένες για πολύ καιρό. Εικόνες που θα έπρεπε να προσβάλλουν κάθε άνθρωπο με ίχνος αξιοπρέπειας. Σ’ αυτό τον βούρκο που δίνουν τον αγώνα μέχρι τον θάνατό τους οι απεργοί πείνας, που αναγκαστήκανε να δώσουν τον αγώνα τους, ας μην το ξεχνάμε. Κι αφού αναγκάστηκαν από την πολιτεία να κλειστούνε σ’ ένα βούρκο, τι λέει αυτό για τη χώρα που ζούμε; Μια χώρα σκέτος βούρκος…
Όμως τα πράγματα, παρά την αθλιότητα που είδαμε με τα μάτια μας, δεν είναι μονάχα αυτή που μας έμεινε. Στους στοιβαγμένους σα σπίρτα μέσα με σπιρτόκουτα απεργούς, η έντονη ταλαιπωρία τους δεν κατάφερε να τους κάμψει το ηθικό. Το σήμα της νίκης φάνηκε μέσα από κάποια σκελετωμένα χέρια. Και είδαμε να βγαίνουν από τις σκηνές και από τον λίγο χώρο που τους έχει δοθεί όλοι τους, για να συμμετάσχουν στη συνέλευσή τους. Μία συνέλευση που απαγορευόταν να συμμετάσχουν αλληλέγγυοι. Ήταν μονάχα μετανάστες. Και συμμετείχαν με αξιοπρόσεκτες δημοκρατικές διαδικασίες. Ένας ξυπόλητος με βρώμικα ρούχα – γιατί δεν υπάρχουν τουαλέτες ή μπάνια εκεί που είναι – έστεκε πάνω σε μία καρέκλα, με τις μύτες των ποδιών του, για να παρακολουθήσει τι έλεγε ένας άλλος απεργός πείνας. Διψούσανε. Και αυτή η διαδικασία κράτησε ώρες. Μέχρι να μιλήσουνε όλοι όσοι θέλανε. Δίχως διακοπές και φανφαρισμούς. Γι’ αυτόν τον αγώνα που η κυβέρνηση χαρακτήρισε εκβιαστικό. Λες και είναι προσβολή το να πεθάνεις γι’ αυτό που πιστεύεις δίκαιο. Μιλήσαμε με απεργούς πείνας. Ο Ρασίντ, ο Χαλιάλα και ο Λακίνε δηλώνουν ξένοι. Μιλούν για τον αγώνα τους, για την προσβολή που νιώσανε από τα ψέμματα των δημοσιογράφων, για τις απλές ελπίδες τους. Τη θέλησή τους να είναι νόμιμοι. Δηλαδή, να έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις. Να ζουν δημοκρατικά και ειρηνικά. Δίχως φόβο, για ν’ αγωνιστούν για τη ζωή τους δίχως φόβο. Αυτό, που όλοι θεώρησαν τέτοια τεράστια προσβολή και εκβιασμό.
ΡΑΣΙΝΤ: «Είμαστε σαν αδέλφια, θα είμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή»
– ΕΡ: Ποια μέρα απεργίας πείνας είναι αυτή;
ΡΑΣΙΝΤ: 13η
– ΕΡ: Και τα πράγματα εδώ πέρα πως περνάνε;
Ρ.: Εντάξει, όπως τα βλέπεις, υπάρχει πολύ ταλαιπωρία, αλλά το αντέχουμε.
– ΕΡ: Υπάρχει αλληλεγγύη αρκετή;
Ρ.: Υπάρχει αλληλεγγύη και ανθρώποι που μας βοηθάνε. Μας κρατάνε τσάι, νερά,
– ΕΡ: Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις προς όλους αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Γιατί κάνετε αυτό τον αγώνα
Ρ.: Τον αγώνα τον κάνουμε για τα δικαιώματά μας. Το μήνυμά μας είναι ότι είμαστε σε αυτό τον αγώνα και αντέχουμε και παρά τα όσα έχουν γίνει. Οι απεργοί πείνας, φροντίζουν ο ένας τον άλλο, είμαστε σαν αδέλφια, θα είμαστε μέχρι τη τελευταία στιγμή. Το μήνυμά μου είναι ότι οι πολιτικοί πρέπει επιτέλους να μας ακούσουνε. Θέλουμε να κάτσουμε να μιλήσουμε για τα δίκαιά μας.
ΛΑΚΙΝΕ: «Δεν είμαστε άνθρωποι εγκληματίες, πιστεύουμε στη Δημοκρατία»
– ΕΡ: Λάκινε, ποια είναι η κατάσταση εδώ τώρα.
ΛΑΚΙΝΕ: Η κατάσταση είναι χάλια. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να δείξουν στον ελληνικό λαό σε τι κατάσταση μας φέρανε. Είπανε ψέμματα πολλά. Λέγανε αυτά που θέλανε να πούνε. Δεν είπαν την αλήθεια. Η κατάσταση εδώ είναι σοβαρή. Αλλά έχουμε ηθικό. Είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε αυτό τον αγώνα και δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε. Ή θα νικήσουμε, ή θα μας πάνε στο νεκροταφείο.
– ΕΡ: Ο κόσμος βλέπει εσάς που κάνετε απεργία πείνας εδώ. Και στέκεται υπέρ ή κατά. Όμως υπάρχουν οι φίλοι, υπάρχουν οι οικογένειες και όλοι αυτοί γνωρίζουν πως αυτή τη στιγμή βρίσκεστε σε απεργία πείνας. Τι λένε αυτοί οι άνθρωποι; Σας συμπαραστέκονται; Έχετε επαφή μαζί τους;
Λ.: Ναι, βεβαίως! Έχουμε επαφή, μιλάμε στα τηλέφωνα, προσπαθούμε να τους καθησυχάζουμε λέγοντάς τους κάθε μέρα πως είμαστε καλά και τους δίνουμε θάρρος πως θα νικήσουμε. Όμως τους ετοιμάζουμε κιόλας, αν γίνει κάτι κακό να κάτσουνε 40 μέρες να μας θρηνήσουνε και να μη μας ξεχάσουνε. Γιατί γι’ αυτή την αλήθεια βρεθήκαμε εδώ.
– ΕΡ: Τι θα ήθελες να πεις σε όλους τους υπόλοιπους που κάνανε επίθεση στον αγώνα σας και τώρα συνειδητοποιούν πως τα πράγματα δεν ήταν όπως αναφερόντουσαν στα ΜΜΕ; Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα ήθελες να τους στείλεις;
Λ: Θα ήθελα να πω σε όλους αλλά πρώτα στον ελληνικό λαό, μετά στην κυβέρνηση, ότι εμείς δεν είμαστε άνθρωποι εγκληματίες, εμείς είμαστε άνθρωποι του διαλόγου. Να έρθουν αυτοί που κυβερνάνε να κάτσουμε σε ένα τραπέζι να τα συζητήσουμε. Δεν είμαστε άνθρωποι που θέλουν να τρομοκρατήσουν, πιστεύουμε στη δημοκρατία. Αυτοί, ας λένε ότι θέλουνε, η αλήθεια όμως είναι πως δε μισούμε κανένα. Εμείς αγωνιζόμαστε. Και δεν είναι σωστό να λένε ψέμματα. Δεν έπρεπε να δείχνουνε ψέμματα στο λαό.
– ΕΡ: Τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος που στέκεται αλληλέγγυος; Δηλαδή, υπάρχουνε σίγουρα κάποιες ανάγκες από πρώτες ύλες. Γιατί η κατάσταση, όπως θα φανεί και από τις φωτογραφίες, είναι τραγική. Τι μπορεί να κάνει για να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση για τους απεργούς εδώ; Πώς μπορεί να συμπαρασταθεί ενεργά;
Λ: Να μας υποστηρίξει ο ελληνικός λαός. Να σταθεί δίπλα μας, αλληλέγγυος. Να μιλήσει. Για να κάτσει η κυβέρνηση να μιλήσει και σε μας. Να μας ασφαλίσουνε, να μην είμαστε πια σε αυτό το καθεστώς που ζούμε. Αλλιώς, η απόφαση είναι δική μας, και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει.
ΧΑΛΙΑΛΑ: «Όλοι είμαστε άνθρωποι κι ο καθένας έχει μια καρδιά για να νιώσει ο άλλος τι θέλει»
– ΕΡ: από που είσαι;
ΧΑΛΙΑΛΑ: Είμαι ξένος.
– ΕΡ: 13 μέρες απεργία πείνας, και η κατάσταση εδώ δεν είναι καλά. Πώς το βιώνεις εσύ;
Χ.: Είναι πολύ χάλια. Πήραμε απόφαση μέχρι τέλους. Απεργία μέχρι θάνατο. Κι όπως βλέπω εδώ, μέχρι τώρα, με τις βροχές τα πράγματα χειροτερέψανε, αλλά θα συνεχίσουμε. Από τη στιγμή που πήραμε μια τέτοια απόφαση, στο δρόμο που ακολουθούμε, δε μας ενοχλεί τίποτα.
– ΕΡ: Βλέπω πως παρά τις αντίξοες συνθήκες, έχετε όλοι ένα χαμόγελο. Μοιάζει περίεργο με τέτοιες συνθήκες και τέτοιο αγώνα να υπάρχει αισιοδοξία. Και είστε όλοι μαζί.
Χ. Ναι, υπάρχει αισιοδοξία. Όλοι είμαστε άνθρωποι κι ο καθένας έχει μια καρδιά για να νιώσει ο άλλος τι θέλει, τι ζητάει, τι του λείπει, κι ότι του λείπει προσπαθεί να το δίνει, να το μοιράζεται. Έτσι κρατάμε την αισιοδοξία μας. Από την κυβέρνηση δε ζητάμε κάτι εξωφρενικό. Ζητάμε να είμαστε νόμιμοι. Να μπορούμε να βγάλουμε ένα βάρος που το κουβαλούμε εδώ και χρόνια, από τότε που μπήκαμε στην Ελλάδα. Η χώρα αυτή λέγεται Ελληνική Δημοκρατία, αλλά με εμάς δεν υπάρχει δημοκρατία πολύ.
– ΕΡ: Η οικογένεια σου και οι φίλοι σου τι λένε για την απόφαση που πήρες;
Χ.: Στα Χανιά, οι άνθρωποι που έχω εκεί μου λένε: εντάξει, πήρες απόφαση, δική σου η ζωή. Η οικογένειά μου, τους είπα για την απόφασή μου ή για θάνατο ή για ένα καλύτερο αύριο και μου είπανε, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα αφού είναι δική σου απόφαση. Με στηρίζουνε.
– ΕΡ: Υπάρχει περίπτωση να μεταφερθείτε σε άλλο κτίριο. Γιατί με τις σκηνές κυρίως αλλά και μέσα στο κτίριο, η κατάσταση είναι άθλια.
Χ.: Όταν ήμασταν στη Νομική και ήθελαν όλοι να μας διώξουνε, μας είπανε γι’ αυτό το χώρο, πως θα χωράμε όλοι. Αλλά ήρθαμε εδώ και αυτό που αντικρύσαμε, πάθαμε την πλάκα μας. Μας είπανε ψέμματα. Χωρέσανε στριμωγμένοι οι μισοί μέσα και οι άλλοι μισοί στις σκηνές. Ήρθε η κακοκαιρία, πλημμυρίσανε οι σκηνές και τότε ήταν περισσότερο δραματική η κατάσταση, με το κρύο και τη βροχή. Αν είναι να μεταφερθούμε κάπου άλλου, πρώτα θα το συζητήσουμε μεταξύ μας. Εμείς, πήραμε μια απόφαση, και θα δείξει ο καιρός.
– ΕΡ: Πολλοί λένε ότι η απεργία πείνας είναι υποκινούμενη.
Χ.: Είναι δική μας απόφαση. Από το να βλέπεις τον εαυτό σου να κάθεται στην Ελλάδα και να μη μπορείς να κινηθείς, να ζεις με το φόβο της αστυνομίας. Κι ο νόμος δεν έχει ανοίξει εδώ και χρόνια. Ενώ σε άλλες χώρες ανοίγει. Και δε μας στηρίζει κανείς. Εμείς πήραμε την απόφαση. Είναι δική μας. Δικές μας οι ζωές. Μεταξύ μας πήραμε την απόφαση. Κάναμε συζητήσεις εδώ και μήνες. Κανείς δε μας τράβηξε. Κανείς δε μας είπε, θα κάνετε αυτό και αυτό και αυτό. Εμείς πήραμε την απόφαση. Θα μου πεις, γιατί αυτή η απόφαση. Προσπαθήσαμε πολλές φορές με κάθε τρόπο. Αλλά τόσα που έχουμε περάσει, πήραμε αυτή την απόφαση. Μια μεγάλη δύσκολη απόφαση.
Λ.: Κατ’ αρχήν δεν ήμαστε βόδια. Δεν ήμαστε ζώα να μας πιάσουν από το λαιμό και να μας φέρουνε εδώ. Είμαστε όμορφοι άνθρωποι. Έχουμε μυαλό για να ξεχωρίζουμε τα πράγματα. Γι’ αυτό το θέμα, σου μιλάω ειλικρινά, ότι βλέπετε εδώ είναι δική μας απόφαση. Και κανένας δε μας πιάνει απ’ το λαιμό για να μας πάει όπου θέλει. Δεν έχουμε τίποτα για αύριο, μεθαύριο. Εμείς είμαστε άνθρωποι που βγάζουμε το ψωμί με τον ιδρώτα μας. Ότι και να λένε οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια καμμία σχέση. Πρέπει να το μάθει ο ελληνικός λαός, επειδή η αλήθεια πονάει. Οι δημοσιογράφοι λένε ψέμματα, κι η αλήθεια πονάει. Είμαστε στο 2011, όχι στο 1800. Και είναι ντροπή η κυβέρνηση που κυβερνάει σήμερα, ένα κράτος της Ευρώπης, να μας απαντάει με αυτό τον τρόπο.
Γιάννης Αγγελάκης
