Ο κ. Κων/νος Μητσοτάκης, αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της ανατροπής. Ο όρος αποστασία αποτέλεσε προσωπικό πολιτικό στερεότυπο του περίφημου Γέρου της Δημοκρατίας του μεγαλύτερου πολιτικού ρήτορα του Νέου Ελληνισμού. Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι πολιτικοί μας – και οι μεν και οι δε – περιορίζονται πότε σε κορώνες και πότε σε αφορισμούς. Και ο κ. Μητσοτάκης και ο τέως Βασιλεύς κατηγορούνται συστηματικά ως εκτροπείς. Κατηγορούνται ότι το 1965 παραβίασαν ο καθένας με τον τρόπο του το ισχύον Σύνταγμα και ανάγκασαν τον λαοπρόβλητο ηγέτη της Χώρας να παραιτηθεί.
Ο τέως Βασιλιάς ευθαρσώς εξέθεσε επί του προκειμένου τις απόψεις του αναφερόμενος στο ιστορικό. Όμως, διατυπώνω την άποψη, ότι στο «ανάγκασαν» εμπεριέχεται το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας που εξαιτίας του φτάσαμε στην καταστροφή. Ο αείμνηστος Γέρος, όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα και μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Ένωσης Κέντρου, είχε την στήριξη της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού. Δεν είχε όμως την εντός κόμματος γενική αποδοχή.
Μήπως ΕΠΙΖΗΤΗΣΕ την σύγκρουση με τον Κων/νο, για να ξανακερδίσει, προσωπικά πλέον τις εκλογές; Ο Γέρος γνώριζε πολύ καλά πως οι δομές του μετεμφυλιακού κράτους δεν θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν εν μια νυκτί. Άλλωστε ούτε αυτός ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήσαν κατά του Βασιλικού Θεσμού. Και ενώ οι δραστηριότητες εντός του στρατεύματος πότε με τον ΙΔΕΑ και πότε με τον ΑΣΠΙΔΑ απηχούσαν άλλες εποχές, ο Γεώργιος Παπανδρέου να ελέγξει την κατάσταση προσωπικά.
Θέλησε, δηλαδή, να είναι και Υπουργός Εθνικής Αμύνης και Πρωθυπουργός. Αυτό σήμερα είναι αυτονόητο και θεμιτό. Με το Σύνταγμα όμως του 1952, μήπως ήταν και δεν ήταν εκτροπή; Γιατί η διαφωνία του Γέρου με τα ανάκτορα δεν ήταν το δικαίωμα του ανοικτά να δώσει εντολή, όπως είχε υποχρέωση, σχηματισμού νέας κυβέρνησης, αλλά αν είχε το δικαίωμα να δίδει Διαδοχικές Εντολές.
Όμως οι διαδοχικές εντολές οδήγησαν στον σχηματισμό νέας Κυβέρνησης με κοινοβουλευτική πλειοψηφία χωρίς να οδηγηθούμε σε πραξικόπημα, τουλάχιστο εκείνη την εποχή. Μήπως κατ’ ουσίαν είχαμε να κάνομε με σκληρό και άγριο παιγνίδι εξουσίας που μεθόδευαν από το ένα μέρος οι εσωτερικοί αμφισβητησίες του Γέρου εν οις και ο Κων/νος Μητσοτάκης, και από το άλλο οι βαρώνοι της συντηρητικής παράταξης που δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν την ανατροπή του Γέρου χωρίς του περίφημους αποστάτες, όπως τους βάφτισε ο Γέρος και όπως τους κόλλησε τη ρετσινιά;
Δεν νομίζω πως είναι έντιμο πολιτικά να ενοχοποιούμε τους μεν και να αθωώνουμε τους δε. Στο κυνήγι της εξουσίας κανείς τους δεν έδειξε δισταγμούς. Απόδειξη πως ακόμη και σήμερα 43 χρόνια μετά, Παπανδρέου, Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες μας κυβερνούν. Ας μη σπεύσομε όμως να τους ρίξομε λίθον αναθέματος. Μέχρι σήμερα στην Ελλαδούλα μας δεν απόδειξαν πως είναι καλύτεροι οι όποιοι άλλοι, αφού λειτουργούν με το ίδιο πάθος, μόνο που λόγω ανικανότητας δεν καταφέρνουν να αναρριχηθούν.
Αλήθεια, μήπως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Νεοέλληνες σήμερα δεν εκτιμούν ιδιαιτέρως τους περισσότερους πολιτικούς;
ΦΩΤΗΣ
