Σε περίπτωση που βρεθείτε στους δρόμους της Μπανγκόκ θα δείτε πολλούς ανθρώπους καθισμένους στον δρόμο να ζητούν χρήματα από τους περαστικούς. Όχι δεν πρόκειται για τους άστεγους της Μπανγκόκ που ψάχνουν χρήματα για τροφή και στέγη, αλλά για φοιτητές που κάνουν το ταξίδι τους και έμειναν χωρίς λεφτά.
Οι begpackers (από το «beg» και το «backpackers») όπως ονομάζονται μπορεί να έχουν ακριβές φωτογραφικές μηχανές ή τηλέφωνα, αλλά ζητούν χρήματα για να «χρηματοδοτήσουν το ταξίδι τους» όπως γράφουν και οι ίδιοι στις χάρτινες πινακίδες τους. Το φαινόμενο των begpackers αυξάνεται συνεχώς και εμφανίζεται κυρίως σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη, Καμπότζη, Βιετνάμ και Λάος. αλλά και στην Ελλάδα, ακόμη και στα Χανιά όπου τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο συχνό το φαινόμενο τουριστών που παίζουν μουσική ζητώντας με αυτό τον τρόπο να χρηματοδοτήσουν τα ταξίδια τους.
Φυσικά, όπως αναφέρει και η ιστοσελίδα Shortlist, ο κόσμος δεν είναι χαρούμενος με αυτό.
«Οι άνθρωποι που ζητούν λεφτά στον δρόμο τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Ζητιανεύουν για να αγοράσουν φαγητό, να πληρώσουν το σχολείο των παιδιών τους ή να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, όχι για να κάνουν κάτι που θεωρείται πολυτέλεια», είπε η Maisarah Abu Samah από την Σιγκαπούρη στο France 24.
Οι “backpackers” συνήθως παρουσιάζονται ως το αντίθετο των οργανωμένων ταξιδιών και του μαζικού τουρισμού. Όμως ακόμα και αυτή η ρομαντική ανθρώπων της περιπέτειας που κυνηγούν νέους ορίζοντες έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Τώρα, όλο και παραπάνω τους βλέπουνε ως δυτικούς που ταξιδεύουν φτηνά, σε τέτοιο σημείο ώστε να εκμεταλλεύονται τους ιθαγενείς.
Η Louisa, μία μαθήτρια από τη Μαλαισία είναι θυμωμένη:
“Η Ασία έχει μετατραπεί σε ένα εξωτικό μέρος όπου τέτοιες συμπεριφορές γίνονται ανεκτές”.
Η Louisa σπούδασε πολιτικές επιστήμες λέει ότι η συγκεκριμένη μόδα αποτυπώνει την ανισορροπία που ακόμα υπάρχει μεταξύ του Δυτικού κόσμου και των πρώην αποικιών της Ασίας.
“Πιστεύω ότι τέτοιες συμπεριφοές δείχνουν πόσοι άνθρωποι κοιτάζουν την Ασία ως ένα εξωτικό μέρος για πνευματική αναζήτηση.
Αυτό μετατρέπει την ήπειρό μας σε μία καρικατούρα, ένα μυστικιστικό μέρος γεμάτο περιπέτειες ή, με άλλα λόγια, μια παιδική χαρά για λευκούς αστούς. Οι άνθρωποι έρχονται εδώ για να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους, διψασμένοι για εξωτικές εμπειρίες. Μερικές φορές θέλω να τους ρωτήσω: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι φυσιολογικές στην Ασία; Γιατί δεν κάνετε το ίδιο και στις χώρες σας;
Δυστυχώς, ακόμα υπάρχει διακρίσεις και ρατσισμός που κατευθύνεται σε ανθρώπους που δεν είναι λευκοί ενώ οι λευκοί αντιμετωπίζονται πολύ καλύτερα. Είναι ένα απομεινάρι της αποικιοκρατίας. Αυτοί οι τουρίστες που ζητιανεύουν θα τύγχαναν μιας πολύ διαφορετικής αντιμετώπισης αν δεν ήταν λευκοί και τι καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από τον τρόπο που φέρεται η κοινωνία της Μαλαισίας σε μετανάστες που δεν είναι λευκοί.
Πιστεύω ότι αν το δούμε και με όρους δικαιοσύνης, ειδικά τώρα που όλοι μιλάνε σχετικά με τις πολιτικές γύρω από τη μετανάστευση, είναι θεωρώ τρελό ότι οι κυβερνήσεις του πλούσιου βορρά είναι τόσο αυστηρές σε σχέση με αλλοδαπούς και απαιτούν από τους μετανάστες να συνεισφέρουν στις τοπικές οικονομίας τη στιγμή που οι ίδιοι οι πολίτες τους ταξιδεύουν όπου θέλουν δίχως να υπάρχει κάποιο οικονομικό κριτήριο.
Αυτό το φαινόμενο απλά αποτυπώνει ότι η βιομηχανία του τουρισμού στον νότο συνεισφέρει στον μύθο του “καλού άγριου”, αυτού του μελαμψού που είναι ευγενικός και έχει καλούς σκοπούς, αλλά είναι φτωχός και ζει μέσα στην άγνοια, και που ο μόνος σκοπός του είναι να υπηρετεί τον λευκό άνδρα και να τον καλωσορίζει στη χώρα του.”
agonaskritis.gr, με πληροφορίες από huffingtonpost.gr, observers.france24.com
