Κλαυσίγελο μονάχα μπορούν να προκαλούν αποφάσεις όπως αυτή του κ. Γαρεδάκη για έκδοση της εφημερίδας την ημέρα που είχε κηρυχθεί 24ώρη απεργία από την Ένωση Συντακτών Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων. Γιατί, είναι τόσο κωμικοτραγικό να διαβάζεις μέσα σε μία μικρή παράγραφο, αυτήν της 1ης σελίδας των Χ.Ν. της Τετάρτης 16 Απριλίου, πως καλά κάνουν και απεργούν οι δημοσιογράφοι, «γιατί έτσι αποφάσισε η Ένωσή τους» όταν λίγο παρακάτω βρίσκει ο κ. Γαρεδάκης πως η απεργία είναι «βεβιασμένη και άκαιρη», δηλώνοντας πως προχωρά η έκδοση των «Χανιώτικων Νέων» παρά την απεργία.
Δεν ξέρουν καλά, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι, γιατί κάνουν απεργία, και βιάζονται, κι οπότε ο κ. Γαρεδάκης που γνωρίζει καλύτερα τους γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του και προχωρά για να ενημερώσει το χανιώτικο κοινό μ’ αυτούς τους βε-βιασμένους δημοσιογράφους που άκαιρα αποφάσισαν μέσω του συλλογικού τους οργάνου να προχωρήσουν σε απεργία.
Μα είναι να γελά κανείς γιατί παραπέμπει και μέσα στην εφημερίδα για περαιτέρω εξηγήσεις. Όχι δα να μας πούνε κι απεργοσπάστες. Εμείς μαζί σας είμαστε παιδιά αλλά είσαστε ανώριμοι [Σημείωση… αυτοί οι ανώριμοι που ενημερώνουν καθημερινά το αναγνωστικό κοινό των Χανίων]. Γιατί, «σίγουρα η απεργία, η κάθε απεργία μπορεί και πρέπει να είναι μέσο πίεσης» αλλά «αυτοί που τις απεργίες αποφασίζουν και εξαγγέλλουν να έχουν κρίση και λογική». Ποιοι δεν έχουν κρίση και λογική; το συλλογικό όργανο των δημοσιογράφων.
Ποιοι έχουν δικαίωμα ν’ αποφασίσουν ποιοι έχουν κρίση και λογική; οι εκδότες οι οποίοι μέσω του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων θεωρούν απαράδεκτη και προκλητική την απόφαση των δημοσιογράφων. Γιατί «μόνο εσείς σ’ όλη την Ελλάδα, εξαγγείλατε 24ώρη απεργία». Γιατί βρε ‘σεις δεν κάτσατε στ’ αυγά σας σαν όλους τους άλλους δημοσιογράφους; Γιατί μείνατε πιστοί στις εξαγγελίες σας για κλιμάκωση των κινητοποιήσεών σας; Σα δε ντρέπεστε λοιπόν, διότι, τι θέλετε τέλος πάντων «την κυβέρνηση θα ρίξετε… ή τις μικρές εκδοτικές επιχειρήσεις της επαρχίας τιμωρείτε;».
Γιατί, οι «εκδότες – δημοσιογράφοι» (για να μην ξεχνιόμαστε) θα καταγγείλουν την τακτική της κυβέρνησης με ανοικτά πατζούρια κι έτσι θα την ρίξουν. Και αναρωτιούνται, αυτοί των μικρών εκδοτικών επιχειρήσεων της επαρχίας: «η μεμονωμένη δικιά σας απεργία θα είναι πιο ισχυρή ή η δικιά μας «φωνή» διαμαρτυρίας που κι αυτή την ημέρα θα καταγραφεί μέσα από τις στήλες των εφημερίδων μας»;
Μα τι να πρωτοσχολιάσουμε και που να πρωτοσταθούμε σ’ αυτόν τον απίστευτο ταρατατζούμ; Το γεγονός πως θεωρείται ποιο ισχυρό πλήγμα για την κυβέρνηση η κανονική έκδοση των επαρχιακών εφημερίδων όπως όλες τις υπόλοιπες ημέρες από μία απεργία σ’ ολόκληρο την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και τα νησιά της Ελλάδος ενάντια της πολιτικής της κυβέρνησης; Την επίθεση που δέχεται το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, από τους «εκδότες – δημοσιογράφους» των μικρών επαρχιακών εφημερίδων, λ.χ. όπως τα «Χανιώτικα Νέα»!
Γιατί υπάρχει κι αυτό το γεγονός: πως ο ΣΗΠΕ ουσιαστικά προώθησε το «ξεκαθάρισμα» του τοπίου σε σχέση με τον επαρχιακό τύπο θέτοντας όρους και προϋποθέσεις σε σχέση με την λειτουργία των «μικρών επαρχιακών εφημερίδων» και εις όφελος των μεγάλων επαρχιακών εφημερίδων, γιατί, όπως και με την απεργία, εντάξει… καλή η ελευθερία του λόγου, αλλά καλύτερα όταν εμείς αποφασίζουμε, δηλαδή οι γνωρίζοντες, δηλαδή οι ισχυροί, εμείς ντε που έχουμε το πάνω χέρι, και πληρούμε τις «προϋποθέσεις» της σωστής… «δημοκρατικής» λειτουργίας, που είμαστε εκδότες – δημοσιογράφοι, κι είμαστε και «μικροί»…
Γιατί το απλούστατο γεγονός είναι το εξής: «Ξεζουμίσαν» τον μικρό επαρχιακό τύπο και ξέρουν πολύ καλά πολλοί, τι και ποιους εννοούμε: για ποιους σκοπούς. Όχι πάντως για τη… δημοκρατία ή την… ελευθερία. Όμως, όσο κι αν θέλουνε να μείνουν τα πράγματα για πάντα έτσι, ο καιρός έχει γυρίσματα. Αυτό άλλωστε διδάσκει η ιστορία. Γι’ αυτό, ας αφήσουν ήσυχο το «ιερό δικαίωμα στην απεργία» και τους δημοκρατικοφανείς φανφαρισμούς γιατί κανέναν δεν πείθουν. Ούτε καν τους εαυτούς τους, αν έχουν «κρίση και λογική»… Γιατί, όταν ο ισχυρός επιλέγει την υποκρισία, τι και ποιον φοβάται; Όσο για τους δημοσιογράφους, καιρός να υψώσουν λίγο το ανάστημά τους. Γιατί, αν δεν μπορούν να προασπίσουν τον εαυτό τους, πως θα προασπίσουν το «κοινό συμφέρον»;
