Νέα πιο σκληρά μέτρα ενδέχεται να χρειαστεί η χώρα, προκειμένου να αντιμετωπισθεί το οικονομικό πρόβλημα. Φωνάζουν στην Ελλάδα για τις περικοπές και την επιτήρηση, μα όταν η χώρα έπρεπε να προσέξει, η πολιτική εξουσία σφύριζε αδιάφορα ή έκανε πως δεν άκουγε στις συστάσεις για εγκράτεια και μείωση του αχαλίνωτου δανεισμού.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Άκουσα πως κάποιοι πολιτικοί διαμαρτύρονται πως δεν πρέπει να ενοχοποιείται συλλήβδην ο πολιτικός κόσμος για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, πως τάχα υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που πασχίζουν για το καλό της χώρας, πως όλοι δεν είναι ίδιοι και πως αυτό θα φανεί στην πορεία.
Τι έκαναν όμως «αυτοί που δεν είναι ίδιοι με τους άλλους» όταν τα έξοδα υπερκάλυπταν τις απαιτήσεις και οι σπατάλες δημιουργούσαν έναν τοπίο ανεξέλεγκτο που δεν επρόκειτο να μεταβληθεί ακόμη και αν εφαρμόζονταν εσπευσμένες πολιτικές εξυγίανσης του οικονομικού βίου; Σε τι μέτρα προέβηκαν όλα αυτά τα χρόνια για συγκράτηση των δαπανών και εξοικονόμηση πόρων;
Διαπληκτίζονται τώρα στα κανάλια εκπρόσωποι των κομμάτων για το ποιος ξεκίνησε και ποιος συντήρησε το χρέος, για το ποιο κόμμα ακολούθησε συνετή πολιτική και ποιο εκτόξευσε το χρέος στα ύψη. Διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το έλλειμμα και τα ψευδή στοιχεία που τόσο ανενδοίαστα κατέθεσαν στην Eurostat, προκειμένου να συγκαλυφθούν τα τεράστια ελλείμματα και οι κάθε λογής μαύρες τρύπες. Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου όλοι μαζί συμπλέκονται για τις ευθύνες στα ανοίγματα και τα οικονομικά ρίσκα.
Η ευρωπαϊκή επιτήρηση φαντάζει απειλή και η απόδοση ευθυνών προκαλεί ρίγος στους εκάστοτε κυβερνώντες, το ίδιο όπως και τα μέτρα που αναμένεται να ληφθούν, τα οποία προβλέπεται να φέρουν τους πολίτες σε δύσκολη θέση. Πως φτάσαμε όμως εδώ; Τι μεσολάβησε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να ζητάμε την βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων και εκείνοι να ωρύονται που η Ελλάδα έχει μάθει μονάχα να παίρνει και τίποτε να μην δίνει;
Ασφαλώς και όλα αυτά τα χρόνια, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν, όχι απλά δεν βόηθησαν την κατάσταση αλλά ώθησαν τα πράγματα στα άκρα. Δεν μπορεί να κάθονται να ομιλούν σήμερα για αξεπέραστο πρόβλημα και όλα αυτά τα χρόνια να μην κάνουν τίποτε για να ομαλοποιήσουν την κατάσταση.
Δεν μπορεί λίγους μήνες πριν ο Κώστας Καραμανλής να διαλαλεί πως δεν υπόσχεται καλύτερες ημέρες και ο νυν πρωθυπουργός να υποστηρίζει πως «θα βρεθούν τα λεφτά» ότι και αν γίνει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες αντιφάσεις, με δεδομένη την κάθετη άποψη των Ευρωπαίων ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μπει το συντομότερο δυνατό σε καθεστώς επιτήρησης. Ακούω επίσης και για την κατάργηση του 14ου μισθού. Ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ερωτηθείς σχετικά, δεν ξεκαθαρίζει τα πράγματα, παρά επισημαίνει ότι η κυβέρνηση θα κάνει το παν προκειμένου να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Ένα – ένα λοιπόν μας έρχονται τα μαντάτα. Κανείς δεν εγγυάται τίποτε και δεν παίρνει την ευθύνη για τίποτε.
Το πιο πιθανό είναι να περάσουμε μαύρη άνοιξη και ένα ακόμη πιο σκοτεινό καλοκαίρι. Ο λαός καλείται να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις και οι πολιτικοί απογυμνώνονται ενώπιον των αξεπέραστων προβλημάτων που καλούνται με οποιονδήποτε τρόπο να επιλύσουν. Οι πολίτες εξαναγκάζονται προς εξοικείωση με τα προβλήματα και οι πολιτικοί αγωνιούν να τους πείσουν πως αυτός είναι ο ορθός δρόμος, χωρίς οι ίδιοι να δίνουν το «καλό παράδειγμα» που περιορίζεται απλά στην μείωση των 800 ευρώ.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην χώρα του τυχαίου που μεταβάλλεται σε πατρίδα των κερδοσκόπων ή πολύ απλά σε πεδίο πειραματισμών τους. Και διαπληκτίζονται οι ειδήμονες επί των οικονομικών της χώρας και μιλούν (προφανώς αστειευόμενοι) για αθρόες περικοπές καθώς βλέπουν το πεδίο ελεύθερο και απαλλαγμένο προς το παρόν από αντιδράσεις και διαμαρτυρίες.
Νομίζουν πως έχουν όλο το χρόνο να ομιλούν περί της τύχης των Ελλήνων πολιτών, λες και πρόκειται για δικά τους χρωστούμενα και δανεικά. Στο τέλος μάλιστα τοποθετούν και την ταφόπλακα των ονείρων, όταν μιλούν για αυξήσεις στο ΦΠΑ και πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο και βάλε. Προεξοφλούν έτσι ένα άγνωστο μέλλον με φωνές και διαμαρτυρίες από ανθρώπους που δεν πληρώνονται όπως οι άλλοι Ευρωπαίοι και καλούνται ταυτόχρονα να ανταποκριθούν αγοραστικά σε διπλάσιες τιμές.
Και το λένε αυτό ανενδοίαστα, χωρίς ίχνος ντροπής. Γιατί αν οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν γνωρίζουν (που δεν το νομίζω) μια τις συνθήκες διαβίωσης στην χώρα μας, αυτοί τη ζουν επανειλημμένως από παλιά. Η ενοχή λοιπόν διπλή, καθώς κατέχοντας την γνώση του άκρατου πλουτισμού, αξιώνουν περικοπές από τα έσοδα των μικρομεσαίων όταν αυτοί δεν έχουν καταβάλλει στοιχειωδώς τον οβολόν τους χάριν της οικονομικής ανάταξης. Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ντροπή και ευθιξία στις κάθε λογής αιτιάσεις.
