Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Αξιωθήκαμε και φέτος να εορτάσομε την Μεγάλη Ημέρα, τα Χριστούγεννα. Παρά τα κλαψονείσματα για την φτώχεια και την λεγόμενη «οικονομική κρίση», είδαμε φωτοχυσίες, κι ας κόβει η ΔΕΗ το ρεύμα. Είδαμε χορούς και ξεφαντώματα. Είδαμε παραποιημένους «Άγιους Βασίληδες» και διαβάσαμε «Μηνύματα», και τραγούδησαν Κάλαντα στους άρχοντες και «σωτήρες» μας! Μια κατάστασις αξιοθρήνητη, και έπειτα είναι να μη μας εμπαίζουν και ξεζουμίζουν οι ξένοι «προστάτες» μας και με το μαχαίρι στο λαιμό, δανειστές μας;
Έπειτα, ζητάμε λύση. Έπειτα, κάναμε τάχα κυβέρνηση συνεργασίας και «σωτηρίας»! και φαγώνονται μεταξύ τους οι «σωτήρες» μας. Γι’ αυτό, μην περιμένετε θεραπεία. Για σωτηρία, αποκλείεται. Μια είναι η λύσις, και αυτή είναι η φάτνη. Και όχι οι ξενόφερτες και χιλιοπλουμισμένες. Η φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός.
Σ’ αυτήν την φάτνη, την μόνη λύση, αναφέρεται ο πολυγραφότατος αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Αεράκης με επίκαιρο άρθρο του στο Περιοδικό, που ο ίδιος εκδίδει, «Ιωάννης ο Βαπτιστής», το οποίον παραθέτομε ως έχει: «Η λύσις υπάρχει. Είναι η φάτνη. Μέσα στα άχυρα της φάτνης κρύβεται ο Θεάνθρωπος, ενώ μέσα στα πολυτελή σπίτια κρύβεται ο αχυράνθρωπος της φιλαυτίας και της κακότητας.
Ζητείται λύσις. Ζητείται φάτνη, φτιαγμένη σύμφωνα με τα σχέδια του υμνογράφου των Χριστουγέννων:
Τι ευτελέστερον σπηλαίου;
Τι ταπεινότερον σπαργάνων;
Εν οις διέλαμψεν ο της Θεότητός στου
Πλούτος. Κύριε, δόξα σοι.
Ζητείται φάτνη. Για την εκούσια πτωχεία ψάχνουμε. Δηλαδή θέλουμε: να δούμε τη λατρεία Του να φιλοξενείται σε ταπεινούς ναούς, όχι σε μεγαλόπρεπα κτήρια. Σωστά έχει γραφεί: «Η Εκκλησία γεννήθηκε στο σπήλαιο, μεγαλούργησες τις κατακόμβες και θάφτηκες στα μέγαρα».
Να δούμε το Σώμα Του και το Αίμα Του να φιλοξενούνται σε καθαρά απλά άγια Ποτήρια, όχι σε σκεύη χρυσά.
Ο πλούσιος σε θεολογία και αγάπη, αλλά φτωχός σε υλικά, ιερός Χρυσόστομος τονίζει «Να μάθουμε να τιμάμε τον Χριστόν, όπως Εκείνος θέλει. Δεν έχει ανάγκη από χρυσά σκεύη ο Θεός, αλλά από ψυχές χρυσές. Είναι φοβερό, το να στολίζομε το σπίτι μας, τον δε αδελφό που υποφέρει να τον προσπερνάμε.
Να δούμε τον λόγο Του να φιλοξενείται, να σερβίρεται, με απλά λόγια, όχι με περίτεχνα φιλοσοφήματα. Να δούμε τα Ελληνικά σπίτια να φιλοξενούν την απλότητα και την αναγκαιότητα. Η δική Του οικογένεια στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Η δική μας σε πολυτελή οικοδομήματα. Η δική Του στην εξορία. Η δική μας στης απάτης την κακότητα.
Κατάλυμα δεν βρίσκει ο Χριστός. «Ουκ ην αυτώ τόπος εν τω καταλύματι» (Λου.2,7). Αντί για χριστιανικό κατάλυμα, υπάρχουν τα κατάλοιπα μιας τυπολατρικής θρησκείας. Ενός καταστρεπτικού καταναλωτισμού και ενός φίλαυτου νεοπλουτισμού.
Ζητείτα φάτνη! Δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στα σπήλαια. Να αγαπήσουμε την ολιγάρκεια χρειάζεται. Να φιλοξενήσουμε τον Χριστό χρειάζεται.
Κάποια φάτνη, όχι σαν τις ψεύτικες, οπωσδήποτε θα υπάρχει. Εκεί «Χριστός γεννάται»
Κάποια αληθινά φιλάνθρωπη ψυχή θα υπάρχει. Εκεί «Χριστός επί γης».
Όπου βιώνεται αγόγγυστα η φτώχεια, ευδοκεί ο Αχώρητος «χωρηθήναι». Ο κόσμος, κουρασμένος από τις απατηλές φωνές, ζητάει τον Χριστό της φάτνης, λέγοντας Αντί για το ευρώ, εσένα Χριστέ, θέλω να βρω: «Αξίωσε με και τα δικά μου Χριστούγεννα».
