Οι σκέψεις για την απλή απαγόρευση αντιασφυξιογόνων μασκών μυρίζoυν πολύ “αριστερή ιδεολογική ηγεμονία”.
Να μοιράζουν στον πληθυσμό δακρυγόνα και να καθίσταται υποχρεωτικός ο εκούσιος αυτοψεκασμός. Όποιος πριν από κάθε διαδήλωση δεν αυτοψεκάζεται σε βαθμό λιποθυμικό, θα διαπράττει νέο ιδιώνυμο κακουργηματικού χαρακτήρα και θα οδηγείται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθροημεδαπών, τα οποία θα έχουν ψυχιατρική κατεύθυνση, αφού εκεί θα κλείνονται βασικά παλαβοί αριστεροί. Η θεραπεία τους θα κυμαίνεται μεταξύ της λύσης του “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” και αυτής της “Φωλιάς του Κούκου”. Για τους αμετανόητους θα παραμένουν πάντα ακροβολισμένοι έξω από κάθε στρατόπεδο ελεύθεροι σκοπευτές, το αγαθοποιό έργο των οποίων θα επαινούν και επικοινωνούν φιλελεύθεροι στοχαστές στη πλατιά μάζα των δημοκρατών πολιτών.
Όταν το Κράτος αποφασίζει να σου πετάξει δακρυγόνα και εσύ έχεις βρει τον τρόπο να τα αντιμετωπίζεις, τότε περιφρονείς έναν από τους πυλώνες διατήρησης της δημόσιας τάξης τις τελευταίες δεκαετίες, τότε με την πράξη σου αυτή κάνεις μια δήλωση προς το Κράτος όπου του λες τι ακριβώς; Ότι αρνούμαι αυτό που εσύ κρίνεις ότι πρέπει να αναπνεύσω; Ότι αρνούμαι το μέσο που εσύ κρίνεις ως πρόσφορο για να με καταστείλεις; Με ποιό δικαίωμα; Τι άλλο υποδηλώνει αυτή η άρνησή σου παρά μια συνολικότερη άρνηση του τρόπου λειτουργίας του πολιτεύματος, του ίδιου του πολιτεύματος, του μονοπωλίου της κρατικής βίας, της ευχέρειας της κρατικής βίας να επιλέξει με ποιόν τρόπο θα εξειδικευθεί επάνω σου;
Η ακροδεξιοποίηση της προεκλογικής ατζέντας είναι ο μόνος τρόπος απομνημονιοποίησής της και ο αποτελεσματικότερος τρόπος να χτυπηθεί η Αριστερά, η οποία θα σπεύσει να τσιμπήσει και να επαναλάβει τα δικά της; Πολύ πιθανόν. Αλλά η ακροδεξιοποίηση δεν είναι μόνο ένα τέχνασμα. Είναι και μια υπαρκτή πολιτική αλλαγή, είναι και μια συνειδητή μετατόπιση θέσεων και πρακτικών, είναι η σταδιακή νομιμοποίηση της κρατικής βαρβαρότητας, έτσι ώστε να διαγράψει ολόκληρη τη διαδρομή από το αδιανόητο στο απαράδεκτο, από το απαράδεκτο στο αναγκαίο κακό, από το αναγκαίο κακό στο απόλυτα θεμιτό και από το απόλυτα θεμιτό στο αυτονόητο.
