Ένα ποίημα για τις ημέρες των Χριστουγέννων από εργαζόμενο των Χανίων…
Χριστός γεννάται ΣΗΜΕΡΟΝ
κι ο κόσμος τον προσμένει,
η αγορά χρυσόσκονη
πολλή, πασπαλισμένη.
Χριστός γεννάται σήμερον
και κάποιοι θα γιορτάσουν
όσοι το δέκατο-τρίτο το μισθό
προσμένουν να χορτάσουν.
Γιατί υπάρχουν και πολλοί
που άνεργοι γυρίζουν
και τι θα πει γι’ αυτούς μισθός
ούτε που το γνωρίζουν.
Κι οι Έφηβοι, που ανέμελα
ξέχασαν να σφυρίζουν
είπαν το νέο αδέρφι τους
να το καλωσορίσουν
με την Αλήθεια ξεκάθαρη
να το δοξολογήσουν:
Δύο χιλιάδες και οκτώ
έτη έχουν περάσει
κι ο κόσμος αυτός με τίποτα
δεν θέλει να αλλάξει!
Ήρθες φτωχός και ταπεινός
μα και κυνηγημένος
κι ας ξέραν όλοι –μυστικά-
πως ήσουν γεννημένος
για βασιλιάς αυτής της γης,
σαν κι όλα τα άλλα Βρέφη
που έρχονται με προσμονή
κι ελπίδα μες στον κόσμο
για να γευθούν το μέλι του
τη μέντα και το δυόσμο…
Ο Ηρώδης όμως πάντοτε
άγρυπνα περιμένει
να μην αφήσει αυτή τη γη
θρόνος Λαού να γένει.
Πήγαν προχθές οι νέοι μας
στην ξακουστή Πλατεία
σκουπίδια να στολίσουνε
το δέντρο – παρωδία,
που το ετοιμάσανε ξανά
το κράτος κι οι εμπόροι
για να θαμπώσουνε εμάς
να βγει το πορτοφόλι
από τις τσέπες τις φτωχές,
φτωχό κι αυτό –ας είναι,
πάντως να το αδειάσουμε
αυτός ο λόγος είναι.
Πήγαν οι νέοι μας σιμά
στα ψεύτικα αγγελούδια
που ψάλλανε μονότονα
γιορταστικά τραγούδια.
Λέγανε στους περαστικούς
το «επί γης Ειρήνη»
κι ας ξέρανε κι αυτά καλά
πως λόγια αυτό θα μείνει.
Γιατί όσοι την έχουνε
την εξουσία του κόσμου
θα εμποδίσουν το μωρό,
το δρόμο του θα κλείσουν
και το γλυκό το στόμα του
για πάντα θα σφραγίσουν.
Θα φράξουνε το μέλλον του
τα εκπαιδευμένα σκυλιά τους,
και όλα μαζί, θα ορμήξουνε
για τα αφεντικά τους.
Κι όσοι παπάδες θα μας πουν
το «επί γης ΕΙΡΗΝΗ»
ξέρουν δεν φτάνει μια ευχή
στη γη να τηνε στείλει.
Γιατί ΑΥΤΗ είναι καρπός,
που θα γευτούμε αν γίνει
παγκόσμια και πλέρια
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Για αυτήν αιώνες αμέτρητους
παλεύουνε οι νέοι
με όποιον τρόπο αυτοί μπορούν
μήπως μια μέρα έρθει.
Έτσι και τώρα πήγανε
μπροστά απ’ τη Βουλή
και μ΄ ένα τρόπο αλλιώτικο
(μα τόσο «γλαφυρό»!)
όλοι εθέλανε να δούν
πως είναι η ζωή τους!
Όμως δεν τους αφήσανε
το δέντρο να στολίσουν
μιας και ετρέξανε τα ματ
να το περιφρουρήσουν.
Δεν πρόλαβαν να βάλουνε
πάνω σ’ αυτό σκουπίδια
λίγα απ’ αυτά που κουβαλούν
σα βάρη στα παΐδια
που τα τραβούν κατάδικοι
και καταφρονεμένοι
και μεσ’ σ’ αυτά τους όρισαν
να ζουν παγιδευμένοι…
Να βάλουνε «πιστωτικές»
απ’ όλες τσ’ εταιρίες,
τις ληστρικές τις τράπεζες,
και τσ’ άλλες «ευκαιρίες»
που μας σερβίρουν στην Τι-Βι
ολημερνίς της μέρας
θέλοντας να ξοδέψουμε
όσα λεφτά βαστούμε
μα να χρωστούμε και αυτά
που τόσο προσδοκούμε
στο μέλλον, ν’ αποκτήσουμε
αν τυχεροί σταθούμε,
κι αν όχι – τρις αλίμονο
στο δρόμο να βρεθούμε!
Το δέντρο να στολίσουνε
με όλα τα μπουκάλια
που βρίσκονται στις θάλασσες,
στις λίμνες, στα ποτάμια,
που γίναν πιά χωματερές
και δυσωδία οσμίζουν
με χημικά και τοξικά
το θάνατο σκορπίζουν.
Να βάλουνε και στην κορφή
άστρο λαμπρό να λάμψει
να βάλουνε εκεί ψηλά
τον ήλιο τον σατράπη
που έγινε «επικίνδυνος»
φόβος και τρόμος, λένε
μιας κι έρχεται στη γη καφτός
από «την τρύπα του Όζοντος»,
που πλούσιοι την ανοίξανε
από την αμυαλιά τους
για να μαζέψουν ποιο πολλά
πάνω στην απληστιά τους
κι όλο βρωμιές σκορπίζουνε
σ’ όλης της γης τα πλάτη
χωρίς να υπολογίσουνε
ούτε κι αυτόν τον Πλάστη
που έπλασε Παράδεισο
εδώ στη γη να ζούμε
και σ’ ομορφιές και λούλουδα
τα βρέφη να αντριωθούνε
κι όχι σε Κόλαση – φωτιά
για να τσουρουφλιστούνε.
Αυτή την έταξε σ’ αυτούς
τους σκοτεινούς, του ξένους,
που όχι – μολότωφ δεν κρατούν
μα πυραύλους μανιασμένους
και τους εξαμολύουνε
στης γης τους πεινασμένους,
και στους λαούς τους άμοιρους
και τους αδικημένους.
Κι όλα τα βλέπουμε εμείς
μέσα απ’ την Τι-Βι μας,
και έχουν γίνει και αυτά
«λάιφ στάιλ» στη ζωή μας.
Τα βλέπουμε αυτά λοιπόν
εν’ όσω μασουλούμε
(μεταλλαγμένες, «τρελλές» τροφές)
την ώρα να περνούμε.
Μα αν δούνε πως τόσο στανιό
και τόσα πολυβόλα
ετούτα κάπου δεν περνούν,
πιάνουν πιο «δόλια» όπλα.
Δικούς τους ανθρώπους βάζουνε
να κάνουνε κουμάντο
και όλοι να ψηφίζουμε
μια το ‘ναν, μια τον άλλον.
Κι οι νέοι σαν ερωτηθούν
(μα τώρα πιά κι οι γέροι)
λεν: θέλουμε «ΚΑΝΕΝΑΝ» τους,
αυτόν ο λαός θα φέρει.
Μήπως τάχατες εννοούν
τον Οδυσσέα, τον παππού,
εκείνον τον ανδρείο,
που απ’ τη Σκύλα στη Χάριβδη
τον σπρώξαν οι θεοί
κι όμως αυτός κατάφερε
το δρόμο του να βρεί;
Εδώ θα κλείσω και θα πω
πως το «Επί Γης Ειρήνη»
θα έρθει σαν φυτέψουμε
Δέντρο ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Έτσι μονάχα το μέγα ρητό
στον κόσμο θα ισχύσει
έτσι το Βρέφος ο Χριστός
θα έρθει και θα ζήσει
ειρηνικά τα χρόνια του
στη γη θα τα γεράσει
κι όχι σε δρόμο Γολγοθά
πάλι ζωή να χάσει!
Χ.Γ.
«Χριστιανός Εργάτης»
