Μεγάλη συμμετοχή στην απεργιακή πορεία με εντάσεις μεταξύ διαδηλωτών | Η συγκέντρωση ενάντια στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα της εποχής του μνημονίου στα Χανιά ήταν μεγάλη. Όμως, οι ίδιες παλιές ασθένειες έκαναν την εμφάνισή τους και σε αυτή τη συγκυρία και μάλιστα πιο εμφατικά.
Πολλές ομιλίες που δεν προσέφεραν τίποτα καινούργιο στην ανάλυσή τους παρά κάποια συντεχνιακά αιτήματα στο κάθε τέλος του κειμένου που ο εκάστοτε αντιπρόσωπος διάβαζε. Και κάθε τέλος σηματοδοτούσε μία νέα αρχή για μια νέα ομιλία που έμοιαζε σα μια επανάληψη της προηγούμενης με μικρές παραλλαγές. Τα αιτήματα πολλά, η ουσία λίγη. Έως το τέλος της πορείας, από πολύ κόσμο δεν έγινε κατανοητό αν και ποιος ήταν ο σκοπός που κατέβηκαν στο δρόμο. Για να εκφράσουν την αντίθεσή τους; Οπωσδήποτε. Αλλά αυτό θα μπορούσε να καταγραφεί και με μία δημοσκόπηση. Κι από εκεί και πέρα; Δεν υπήρχε κάποια δράση ή κάποιο κοινό αίτημα. Ποιο ήταν πράγματι το αίτημα;
Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτέλεσε ο παλαίμαχος Ηρακλής Αναγνωστόπουλος – άνθρωπος μιας άλλης εποχής – πρόεδρος των συνταξιούχων. Ο οποίος σε μία ομιλία η οποία δε διαβάστηκε από κάποιο χαρτί, με απλά και κατανοητά λόγια, με το ήθος και τα σταράτα λόγια του τράβηξε την προσοχή και το θερμό χειροκρότημα των διαδηλωτών.
Στις υπόλοιπες ομιλίες, υπήρχαν πολλά συντεχνιακά αιτήματα, αναφορικά με την ανεργία, την παιδεία, τις περικοπές, τα δικαιώματα. Ήταν φανερό εξ αρχής πως δίχως κάποιο σκοπό ή κάποια συνεννόηση, κάποιο αίτημα κοινό που να μπορεί γύρω του να οργανωθεί αυτή η πορεία, το άσκοπο της φλυαρίας ήταν η μόνη εφικτή οδός. Κι οπότε αρκετή ώρα μετά, τα μπλοκ στήθηκαν, πανό σηκώθηκαν και πήραν θέσεις στο δρόμο. Ήδη, η όρεξη από πολλούς είχε χαθεί.
Εκεί όπου στην κορυφή της ήταν το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Χανίων, με μικρή συμμετοχή και δίχως παλμό. 20 νοματέοι που δε μιλούσαν και δε λαλούσαν, περπατούσαν στο δρόμο, σα για να έπρεπε απλά να δηλώσουν τη συμμετοχή τους και αυτοί. Δεν πρέπει ν’ ακούστηκε ένα σύνθημα από την πλευρά τους. Σα τη νεκρική πομπή μιας κηδείας.
Ευτυχώς, από πίσω τους κινήθηκαν δυναμικά οι δάσκαλοι με έξυπνα συνθήματα που είχαν ασπαστεί τα τεκταινόμενα στον αραβικό κόσμο και τα προσάρμοσαν στην ελλαδική πραγματικότητα και αιτήματα για τα ζητήματα της παιδείας. Παλμός υπήρχε και στα μπλοκ των αναρχικών καθώς και των φοιτητών. Όμως, όλ’ αυτά μεμονωμένα, συντεχνιακά, αιτήματα κυρίως που δεν επικοινωνούσανε τόσο καλά μεταξύ τους. Ξέχωρα. Κι ο καθένας στο χωράφι του. Ο ένας πιο δυνατά, ο άλλος πιο χαμηλόφωνα.
Πάντως, το μέγεθος της πορείας ήταν μεγάλο. Ίσως όχι τόσο μεγάλο όσο πολλοί θα περίμεναν, αλλά αρκετά μεγάλο. Μικρές αποστάσεις κι όμως, καθώς η κεφαλή της πορείας έφθανε στο Δημαρχείο, κόσμος ακόμα περνούσε από την πλατεία Νέων Καταστημάτων. Κι ο κόσμος που δε συμμετείχε κι εργαζότανε στα εμπορικά καταστήματα σταματούσε και κοιτούσε.
Αρκετοί ήτανε χαρούμενοι από το πλήθος των ανθρώπων που είδαν την 
πορεία να περνά από μπροστά τους. Και σε ένα γέροντα με μαγκούρα, κομψά ντυμένο, που τον είδα να στέκει και να παρακολουθεί, κι αυτός με τη σειρά του διαπίστωσε σε κουβέντα που ξεκινήσαμε πως τα πράγματα έχουν σκλυρήνει πολύ. Μου είπε, ζούσα με 400 ευρώ και μου έκοψαν τα 100. Με συντηρούν φίλοι μου. 7 αδέλφια ήμασταν, πέθαναν τα 6. Έμεινα μονάχος εγώ. Θέλω να δείχνω όμορφος και να είμαι αξιοπρεπής, όμως η ζωή έχει δυσκολέψει πολύ. Έπιασε το καπέλο του και με χαιρέτησε.
Ναι, είχε πολλούς τέτοιους ανθρώπους που κοίταζαν την πορεία και συμμετείχαν και αυτοί με τον τρόπο τους σε αυτή. Άλλοι περισσότερο αισιόδοξοι, πολλοί αρκετά απαισιόδοξοι.
Στη διάρκεια της πορείας, έγινε αφισοκόλληση σε διάφορα σημεία, ενώ, έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ένταση με διαδηλωτές που πέταξαν αυγά και άλλαξαν την ονομασία του κόμματος σε αυτό που θεώρησαν πως είναι πιο αρμοστό, όπως είναι εμφανές και από τη φωτογραφία που παραθέτουμε.
Η παρουσία των αστυνομικών όλο αυτό το διάστημα ήταν πολύ μικρή και διακριτική αν και ένταση τελικά υπήρξε, στην κατάληξη της πορείας έξω από το κτίριο της πρώην Νομαρχίας. Όχι όμως εξαιτίας κάποιας πρόκλησης από την αστυνομία προς τους διαδηλωτές ή από διαδηλωτές προς την αστυνομία.
Εκεί, εκπρόσωποι του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου, αρκετά βαριεστημένα, ανέρτησαν πανό διαμαρτυρίας για τις περικοπές. Στέκαν πάνω στην κορφή και κρατούσαν το πανό γιατί πιθανολογώ δεν είχαν προβλέψει τρόπο για να το δέσουν εκεί. Έβλεπαν το πλήθος των ανθρώπων. Η πορεία είχε φτάσει στον προορισμό της και τίποτα άλλο δεν αναμενόταν να γίνει.
Η ένταση προκλήθηκε αμέσως μετά όταν φοιτητές προσπάθησαν να κατεβάσουν την ελληνική σημαία. Εκπρόσωπος του Κέντρου αντέδρασε, κατέβηκε κάτω έτοιμος να προασπίσει τα ιερά και όσια, με ένα πάθος που ως τότε δεν είχε δείξει πουθενά στην πορεία, και προκλήθηκε ένταση με σπρωξίματα και έντονους διαλόγους καθώς και συνθήματα ενάντια στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για τη στάση που έχουν τηρήσει όλο αυτό το διάστημα.
Οι υπέρ – επαναστάτες κι αγανακτισμένοι, αφού ήταν πεπεισμένοι πως αυτοί είναι πλέον επαναστατικοί από τους υπόλοιπους, κραυγάζανε την επαναστατικότητά τους με χειρονομίες στον αέρα, βραχνιασμένες φωνές, λόγια για πουλημένες πατρίδες, πολύ οργή, μαζευόντουσαν μπουλούκι, πετούσαν κάποιο σύνθημα στον αέρα και συνεχίζανε.
Μετά, εμφανίστηκε και κάποιος που θεώρησε σκόπιμο να φορέσει μια κουκούλα. Κι αντί να κρυφθεί – αφού αυτός ήταν ο λόγος που ΄φόρεσε την κουκούλα – έμοιαζε τώρα σα μια μύγα μες στο γάλα. Χωρίς σκοπό περιφερόταν, στριφογύριζε πέρα δώθε, δίχως να πράττει τίποτα, κρυμμένος και φοβισμένος για κάτι που ήθελα να κάνει αλλά δεν ήξερε τι. Ο κουκουλοφόρος της πορείας μας.. Σα μια μύγα πετοβολούσε από τη μια πλευρά στην άλλη.
Ένας μετά παχουλός φοιτητής με κοτσιδάκια βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί φραστικά σε έναν εκπρόσωπο των εργατοϋπαλληλικού κέντρου για την κόρη του μα μόλις γύρισε ο άλλος να του ζητήσει το λόγο για την προσβολή, αυτός έστρεψε προς την άλλη και πήγε να θέσει τον εαυτό του εντός μπουλουκιού οικτιρίζοντας και βρίζοντας θρασύδειλα καθώς έφευγε.
Όλο αυτό κατεγραφότανε από διάφορες κάμερες και διαδηλωτών και κάποιοι από το μπουλούκι ζητούσανε στοιχεία για το ποιον των φωτογράφων – όσους δεν τους γνωρίζανε – αν ανήκουν στους δικούς τους ή τους άλλους, δρώντας εκφοβιστικά, έτοιμοι να φωνάξουνε αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι ή να ζητήσουνε να σβήνουνε τις επίμαχες φωτός των αγανακτισμένων συντρόφων. Η ανωνυμία, που λένε, είναι επαναστατική. Εγώ, πάλι, θα το έλεγα ευθυνοφοβία και θρασυδειλία, αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη. Κι όλοι έχουν μία άποψη. Αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να προασπίσεις την άποψή σου, τη δράση σου;
Όλ’ αυτά θα ήταν επαρκώς αστεία σα σε σενάριο κάποιας μαύρης κωμωδίας αν δεν ήταν τραγικά και πραγματικά, ειδικά τις εποχές που διανύουμε. Οπότε, η λέξη που ταιριάζει εδώ είναι τραγέλαφος.
Η σημαία τελικά έμεινε στα χέρια των φοιτητών (;) που χαρούμενοι για τη νίκη τους, την επαναστατική και απελευθερωτική τους δράση, αφού ως γνωστό «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» (αυτοί δηλαδή γιατί οι άλλοι είναι ακόμα σκλαβωμένοι), αναλώθηκαν στο να συζητούν έντονα με τους «πουλημένους» και κάθε τόσο να πετούν κάποιο σύνθημα που να εμπερικλύει όλη την επαναστατική τους φουριά ως ότου, κάποια στιγμή, έμειναν μόνο αυτοί κι η οργή τους ξεφούσκωσε. Ο κουκουλοφόρος υποθέτω έβγαλε την κουκούλα και κατόρθωσε – επιτέλους – να κρυφθεί μέσα στους υπόλοιπους. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν φύγει.
Βέβαιοι πλέον για τη νίκη τους επί του κατεστημένου αλλά και για την έλλειψη αγωνιστικότητας των υπολοίπων, ξεκίνησαν ασύντακτα βρίζοντας μπάτσους και συναφή που είδαν από αρκετά μεγάλη απόσταση στο δρόμο της επιστροφής κατεβαίνοντας μια οδός που λέγεται Δημοκρατίας. Όλ’ αυτά είναι αρκούντως εντυπωσιακά και θεαματικά, όμως η απουσία νοήματος ήταν πλήρης. Ή, το νόημα δεν ήταν αυτό που θα περίμενες από μια πορεία απεργιακή τους καιρούς που διανύουμε. Έμειναν, πάντως, τελευταίοι…
Παιδικές ασθένειες που δε λένε να κοπάσουν, ίχνος υπέρβασης και ωριμότητας εκ μέρους οργανωμένων διαδηλωτών, μετέτρεψαν και αυτή την πορεία σε μία δύσκολη εμπειρία για όσους βρέθηκαν εκεί, και εκ μέρους αυτών που δηλώνουν το παρόν τους αδιαλλείπτως στις πορείες. Εν κατακλείδι, δε χρειάζεται η αστυνομία. Εχθροί υπάρχουνε πολλοί. Και μόνοι τους μια χαρά μπορούν. Ίσως, μάλιστα, με την απουσία της αστυνομίας, τα πράγματα να γίνονται πιο εύκολα. Τότε, δε μπορούν να πουν «ένα σύνθημα που όλους τους ενώνει», αφού τόσο πια χρειάζονται εχθρούς. Έμειναν δίχως «βάρβαρους».. Σε μια διαδήλωση εκτόνωσης. Αυτό, δηλαδή, που κατηγορούνται ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια διαδήλωση για να γίνει μια διαδήλωση.. Εκφυλισμός. Στις πολλαπλές εκφάνσεις του.
Κι έτσι, δικαιώνετε αυτός που λέει: Μα τι σκοτίζεσαι λοιπόν; Δεν έχεις άλλα προβλήματα;
Κι ο κόσμος σήμερα έχει πολλά, πάρα πολλά προβλήματα…
