ΤΟΥ ΦΙΠΛΙΠΠΟΥ ΖΑΧΑΡΗ
Οι κινητοποιήσεις των οδηγών φορτηγών αποφασίστηκε να συνεχιστούν και το κράτος πλέον βρίσκεται απέναντί τους με τα ΜΑΤ και κάθε αναγκαίο μέτρο που θα επιβάλλει την ισχύ του νόμου. Αυτή είναι μια εξέλιξη που δεν βοηθά καμία πλευρά, την στιγμή που αξιωνόταν απλά μια παράταση χρόνου, προκειμένου να υπάρξει διάλογος για το σοβαρό αυτό θέμα. Ο εμπορικός κόσμος, από την άλλη βρίσκεται εγκλωβισμένος και απειλεί να καταφύγει στην δικαιοσύνη κατά των μεταφορέων. Κάθε μέρα στάσης εξαγωγών, σύμφωνα με τα στοιχεία, αντιστοιχεί σε απώλειες ως και 48 εκατ. ευρώ για την ελληνική οικονομία, περισσότερες από 200 εξαγωγικές επιχειρήσεις υπολειτουργούν, ενώ άλλες με ευπαθή προϊόντα βρίσκονται προ ολοκληρωτικής καταστροφής και περισσότερα από 6.000 κοντέινερ με εξαγώγιμα προϊόντα και με πρώτες ύλες έχουν ακινητοποιηθεί στα τελωνεία και τις πύλες εξόδου της χώρας. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν είναι ενθαρρυντικό. Σε κάθε απεργία όμως υπάρχουν και οι παρενέργειες.
Και οι οδηγοί φορτηγών είχαν με την σειρά τους πληγεί από τις αγροτικές κινητοποιήσεις, όπως και πολλές άλλες τάξεις όταν γίνεται μια απεργία πλήττονται από τις επιπτώσεις των κινητοποιήσεων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μια δυο μέρες είναι αρκετές για να καταλάβει η εκάστοτε κυβέρνηση τα αιτήματα των απεργών. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις η μία κοινωνική τάξη στρέφεται κατά της άλλης, η δε κυβέρνηση ποντάρει στην σύγκρουσή τους, προκειμένου να υπερισχύσει το επιχείρημά της περί «διατάραξης της ομαλότητας». Και φυσικά ποτέ δεν γίνεται διάλογος, αφού οι αποφάσεις είναι προειλημμένες και τα σχέδια νόμου γίνονται κάποια στιγμή νόμοι του κράτους. Από την άλλη, είναι εντυπωσιακά όλα αυτά που εκτυλίσσονται στις οθόνες με τους γνωστούς συναδέλφους, τους επονομαζόμενους τηλεεισαγγελείς. Εκεί, στα δελτία των οκτώ, «δικάζονται» οι απεργοί και κατατρομοκρατείται το κοινωνικό σύνολο από τις εκάστοτε παρενέργειες της περιλάλητης «παρεμπόδισης της τάξης». Στην προκειμένη όμως περίπτωση, οι οδηγοί φορτηγών δεν κάνουν πίσω, παρά την επίταξη και την φανερή έλλειψη διαλόγου. Η κυβέρνηση πάντως διαμηνύει προς όλες τις κατευθύνσεις πως οι κινητοποιήσεις τους είναι «πολιτικά υποκινούμενες». Ας θυμηθούμε όμως: Μήπως είναι η πρώτη φορά που σε απεργία διαρκείας οι κυβερνήσεις τα βάζουν με την εκάστοτε αντιπολίτευση ότι τάχα αυτή κινεί τα νήματα; Σύνηθες είναι και αυτό το αποπροσανατολιστικό επιχείρημα.
Στοχεύει στην κομματικοποίηση των κινητοποιήσεων, κάτι που αποφεύγουν σαν το διάβολο οι απεργοί, καθώς το μόνο που δεν θέλουν είναι να στιγματιστούν πολιτικά. Παρόλα αυτά όμως πάντα αυτό συμβαίνει και η δημαγωγία σε βάρος τους δεν έχει τελειωμό. Μήπως άραγε και τους οδηγούς φορτηγών «τους διόρισε» ο κος Πάγκαλος; Σε αυτή την περίπτωση ατύχησε γιατί δεν πρόκειται περί δημοσίων υπαλλήλων. Η δημαγωγία όμως έχει και άλλες μορφές. Διαχέοντας προς την υπόλοιπη κοινωνία πως οι οδηγοί φορτηγών «τα έχουν από καιρό οικονομήσει», διαρρέοντας πως το επάγγελμά τους είναι προσοδοφόρο και γεμάτο «κομπίνες», ουσιαστικά στρέφουν τις υπόλοιπες τάξεις εναντίον τους στο όνομα μιας αφηρημένης κακόπιστης προπαγάνδας που τους καθιστά ουσιαστικά ενόχους για ότι συμβαίνει σε βάρος της κοινωνικής ειρήνης. Η τακτική της κάθε κυβέρνησης αυτή είναι, να βάζει τις κοινωνικές τάξεις να στρέφονται η μία κατά της άλλης. Το κέρδος είναι η δικαίωση των εκάστοτε κατασταλτικών επιλογών της. Γιατί από δω και στο εξής μόνο καταστολή θα βλέπουμε, η ασφαλής λύση όταν οι πολίτες δεν υπακούν στα κελεύσματα της εξουσίας. Σε αυτό βοηθά και η «αβάντα» των καναλιών που στο όνομα της διατήρησης της τάξης, συνδράμουν αποφασιστικά στην κυβερνητική καμπάνια. Έτσι γίνεται πάντα. Και σε μόνιμη βάση οι εκάστοτε απεργοί λοιδορούνται πως τάχα παρεμποδίζουν την ομαλότητα. Και στο τέλος τι μένει; Απλά φωνές και συγκρούσεις καθώς ο διάλογος απουσιάζει προκλητικά. Έναν διάλογο που καμία κυβέρνηση τελικά δεν επιδιώκει. Ο διάλογος όμως είναι απαραίτητος και όχι η καταστολή.
Συμπεριφορές και λογικές του τύπου «αποφασίζομεν και διατάζομεν» εν έτη 2010 στο όνομα της δήθεν εξάντλησης των όποιων διαπραγματεύσεων υπό την σκέπη των προειλημμένων αποφάσεων, μόνο κοινωνική αναστάτωση μπορεί να επιφέρουν και κοινωνικό διχασμό. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να απεργούν και όχι στην άκρη του δρόμου, όπως γίνεται, λέει, τάχα στον υπόλοιπο κόσμο. Ήθελα να ξέρω, στην Γαλλία τα εκατομμύρια των διαδηλωτών πριν από λίγες μέρες, διαδήλωναν στα πεζοδρόμια; Ας τα αφήσουν αυτά. Ας δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στον διάλογο. Γιατί σήμερα οι οδηγοί φορτηγών, αύριο οι έμποροι και οι οικοδόμοι, οι σιδηροδρομικοί και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, το αδιέξοδο για την κυβέρνηση δεν θα εκλέιψει. Και αν νομίζουν ότι η όποια πύλη εξόδου υποδεικνύεται από την καταστολή, τότε το παιχνίδι το έχουν χάσει οριστικά. Γιατί κάποτε απομυθοποιούνται οι τακτικές επιβολής εξουσίας. Η δε παράσταση δεν έχει πάντα το ίδιο τέλος.
phil.zaharis@gmail.com
