Το ΠΑΣΟΚ περνάει κρίση κι όχι μόνο. Αμφισβητείται έντονα από τον λαό η έντιμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος μετά και την καταιγιστική πληροφόρηση – ίσως και επιλεκτικά για τα σκάνδαλα της μιας μόνο πλευράς του δικομματισμού. Στους μη συμπαθούντες τον Γιώργο Παπανδρέου υπάγεται ο Γιώργος Αρχοντάκης. Δεν γνωρίζω αν είναι ο γνωστός νευροχειρούργος και πρώην νομαρχιακό σύμβουλος ή είναι συνωνυμία. Αναδημοσιεύω από την «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου 28-8-08 τις απόψεις του κ. Αρχοντάκη τις οποίες έστειλε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και δημοσιεύτηκαν στο άρθρο του Δ.Κ. Παπαϊωάννου τακτικού αρθρογράφου της εφημερίδας.
Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Ολη αυτή η υπόθεση έφερε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου πολλές επιστολές, μεταξύ των οποίων και αυτήν του Γιώργου Αρχοντάκη, την οποία και παραθέτω, θεωρώντας ότι συμπυκνώνει και μια άλλη προσέγγιση αρκετών «κατώτερων» μελών-στελεχών του χώρου του ΠΑΣΟΚ που δεν υποστηρίζουν τον κ. Γ. Παπανδρέου. Γράφει συγκεκριμένα: «Ποιο είναι το κόμμα που, ενώ διαγράφει την ελεύθερη σκέψη, ανέχεται (και ευνοεί) απόψεις που υποστηρίζουν ότι “κατέστρεψε τη χώρα”;
Που αδυνατεί να ορθοποδήσει απέναντι στη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης; Που αρνείται το παρελθόν και την ιστορία του; Που δεν διδάχτηκε από τις αλλεπάλληλες ήττες; Που ταυτίζεται με την ήττα, την προεξοφλεί αλλά ούτε κι αυτήν δεν μπορεί να διαχειριστεί; Είναι το κόμμα που νομίζει ότι είναι site και περιμένει η κοινωνία να κάνει login. Που νομίζει ότι με VAIO, e-mail και SMS συγκινεί και συσπειρώνει. Που ο ηγέτης του νομίζει ότι είναι Administrator, moderator, blogger και έχει την πλήρη νομή-κυριότητα του κόμματος-site, συμμετοχικά αλλά μοναχικά.
Και υποκριτικά “φοβήθηκε” ότι η διάδοχη κατάσταση, που ίσως το έβγαζε από το αδιέξοδο, θα το πήγαινε “ντεμέκ” δεξιά! Που ευνοεί “αυλές” και “κάστες κολλητών”. Και υποτιμά τη νοημοσύνη της κοινωνίας τόσο, ώστε στελέχη του υποστηρίζουν ότι θα είχε τον ίδιο ηγέτη, ακόμη κι αν τον έλεγαν διαφορετικά! Οσο, βέβαια, κατρακυλά, τόσο μεγαλώνει και η μυωπία του. Από τα μαθηματικά διδάχτηκε μόνον αφαίρεση και διαίρεση. Γι’ αυτό και, δίχως αιδώ, διαγράφει ιστορικά στελέχη του.
Και παζαρεύει την αξιοπιστία του ευαγγελιζόμενο συνεχώς κάτι αόριστα “νέο”. Αιφνιδιάζεται και πανικοβάλλεται από την αλλαγή ηγεσίας σε άλλο κόμμα, δίνοντας τη φαιδρή εικόνα δον Κιχώτη που σκιαμαχεί. Κι ενώ ο αρχηγός του διατείνεται ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη χώρα σαν λάφυρο, ο ίδιος χρησιμοποιεί το κόμμα σαν λάφυρο. Λες και του έγινε γονική παροχή. Το μετέτρεψε, λοιπόν, σε “πριγκιπάτο”. Δυστυχώς για εμάς, που ακόμη το στηρίζουμε, κατάντησε θλιβερή καρικατούρα του ένδοξου παρελθόντος. Αλήθεια, ποιος εμπιστεύεται ένα κόμμα που δεν σέβεται και απαξιώνει την ιστορία του, διχάζει τους υποστηρικτές του, τρώει τις σάρκες του;
Που είναι διαρκώς σε κρίση; Ως πότε οι άλλοτε σφοδροί αμφισβητίες της προηγούμενης ηγεσίας θα “ποιούν την νήσσαν”; Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ έχει όνομα: λέγεται Γιώργος Παπανδρέου». Τα παραπάνω μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει υπερβολικά ή και υβριστικά, όμως πολλά μέλη του ΠΑΣΟΚ εκφράζονται με παρόμοιο τρόπο σε ιδιωτικές συζητήσεις τους. Στην πραγματικότητα η άλλη πλευρά μιλάει για τεχνικές εξουσίας εντός του κόμματος, ενώ η πραγματική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, που είναι η σύνθεση της κοινωνίας εντός του, πέφτει σε λήθη.
Το θεμελιώδες γνώρισμά του, η αμφισβήτηση και ο λόγος του, αποτέλεσμα σύνθεσης της διαφοράς, που σημαίνει ταυτόχρονα και κυβερνητικό πρόγραμμα, εξασθένησε. Ομως η σύνθεση ή έστω η «ψευδαίσθηση» της σύνθεσης, ήταν αυτή που παρήγε μια «μορφή» η οποία περιελάμβανε τόσο τον «λόγο» όσο και τον χώρο των δυνατοτήτων του μέσα στην κοινωνία. Τώρα το κόμμα ως κλειστή διαχείριση, κατά πολλούς «παρεΐστικη διαχείριση», απευθύνεται στους πολίτες, π.χ. σχέδιο Ανάν, άρθρο 16 κ.ά.
