Προσέξατε κάτι; Όχι; Αν προσέχατε θα βλέπατε πως οι αλήτες πολιτικοί ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλισμού, ποτέ δεν ενοχλούνται για έναν εκκολαπτόμενο δικτάτορα.
Ποτέ ένας δικτάτορας, όταν εγκαθιδρύει μια δικτατορία στη χώρα του, δεν ενοχλείται από τους αλήτες του καπιταλισμού. Αντίθετα μάλιστα τον ενισχύουν παντοιοτρόπως, μέχρι να σταθεροποιηθεί στο σβέρκο του λαού. Οι δικτατορίες συνήθως στήνονται από τους αλήτες του καπιταλισμού, στις χώρες που διαθέτουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, και καμιά φορά σε φτωχότερες χώρες – όπως στη χώρα μας – όταν θέλουν να τακτοποιήσουν πρόσκαιρες, εφήμερες υποθέσεις. Τέτοιες δικτατορίες, όπως η περασμένη χούντα στη χώρα μας, αδειάζονται συνήθως αναίμακτα από τους πάτρωνες τους, όταν πάρουν τις έκτακτες υπηρεσίες για τις οποίες τους είχαν φέρει. Δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα για την πτώση τους, αφού η χώρα αυτή δίχως πλουτοπαραγωγικές πηγές, δε διαθέτει κανένα διαχρονικό ενδιαφέρον, και τις δευτερεύουσες υποθέσεις ρουτίνας, έχουν έτοιμα ανδρείκελα να τις διεκπεραιώσουν, με δημοκρατικό μανδύα.
Οι τραγωδίες παίζονται στις χώρες που παίζονται μεγάλα συμφέροντα. Στις χώρες αυτές δυστυχώς χύνεται ποτάμι αίματος, δύο φορές. Όταν εγκαθιδρύουν μια δικτατορία, και όταν θέλουν να την ξεφορτωθούν. Προσέξτε. Πόσο αίμα χύθηκε για να επιβάλλουν στο ΙΡΑΚ τον Σαντάμ, και πόσο χύθηκε για να τον απομακρύνουν, και να τοποθετήσουν άλλο, που τους δίδει αυτά, που στο τέλος, τους αρνιόνταν ο Σαντάμ.
Στην Αιγυπτο για να επιβάλλουν το καθεστώς Μουμπάρας, χύθηκε τόσο αίμα, όσο χρειάστηκε να χυθεί και για την απομάκρυνσή του, το άδειασμά του σα στημμένη λεμονόκουπα, για να φέρουν μια καινούργια χούντα που θα τους κάνει τα κέφια που δεν τους έκανε πια ο αποπεμφθής Μουμπάρακ. Τις ημέρες αυτές μετά την αιματηρή αποπομπή του, στην Αίγυπτο μαγειρεύεται – εν μέσω νεκρικής σιγής – ο καινούργιος πράκτορας των απατεώνων της δύσης, που δε θα είναι περισσότερο δημοκράτης από τον προηγούμενο. Θα είναι όμως πιο πρόθυμος να δώσει εκείνο το παραπάνω, που αρνιόταν ενδεχομένως να δώσει ο Μουμπάρακ. Στη ΛΙΒΥΗ, όταν ο Καντάφι έδειχνε να είναι στα κάτω του, από την ξεσηκωμένο λαό, που οι αλήτες της Δύσης κατευθύνουν, όχι φυσικά για το καλό του, αλλά για να απαλλαχτούν από έναν απρόβλεπτο Καντάφι, τα γεράκια της Δύσης τον πίεζαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Φαίνεται όμως πως η διάδοχος κατάσταση που ετοίμαζαν, δεν τους βγήκε – τουλάχιστον προς το παρόν – ο Καντάφι κερδίζει πάλι έδαφος, και οι πάτρωνες της διάδοχης κατάστασης έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μήπως και τον φάνε ξανά από την αρχή στη μούρη. Φαίνεται – προς το παρόν – να μη βρίσκουν στη ΛΙΒΥΗ, τον Άνθρωπο που θα τους δώσει εκείνο που τους αρνείται ο Καντάφι. Δηλαδή τις πετρελαιοπηγές στο πιάτο. Και τα αρνιά, ο Λαός, που σφαγιάστηκε, να πήγε άδικα, χωρίς να προκύψει το αναμενόμονα πάσχα για τους αλήτες της Δύσης. Διερωτώμαι όμως, αν δεν τους βγει μέχρι το τέλος, και ο Καντάφι στρογγυλοκάτσει πάλι στο θρόνο του, οι νάνοι της Δύσης, με τι μούτρα θα του επιστρέψουν τα κλεμμένα που του έχουν δεσμεύσει στην αλλοδαπή; Και με τι κουράγιο θα του ζητήσουν την επιστροφή των προνομίων, που είχαν μέχρι εχθές στη χώρα του; Θα μου πείτε. Οι νάνοι απατεώνες της Δύσης, δεν είναι περισσότερο σοβαροί από τον Καντάφι. Τουναντίο μάλιστα. Για να μην τους αδικήσω, θάλεγα πως είναι το ίδιο ΣΚ..Α όλοι τους. Αν πράγματι οι αλήτες, θέλανε το καλό των Λαών, που καταπιέζονται από αυταρχικά καθεστώτα, αντί να βάφανε τα χέρια τους με το αίμα των Λαών, θα πίεζαν τους δικτάτορες να εκσυγχρονιστούν. Και έχουν και τη δύναμη και τον τρόπο. Δεν θέλουν όμως αυτό. Τους λαούς που διαθέτουν στη χώρα τους πλούτο, τους θέλουν δίχως φωνή. Χωρίς άποψη. Στις χώρες αυτές θέλουν δικτατορίες, με δικτάτορες όμως, που θα μιλούν και θα σκέπτονται, μονάχα με τη γλώσσα και το μυαλό του πάτρωνα. Γι’ αυτό πέφτουν οι δικτάτορες. Από τους πάτρωνες πέφτουν, και όχι από τους Λαούς. Οι λαοί είναι τα εργαλεία, ο μοχλός για την ανατροπή του δικτάτορα. Εκείνον τον δικτάτορα, που σιγά – σιγά αποκτά λαϊκά ερείσματα και αποστρέφεται τους πάτρωνές του.
Κώστας Γ. Μανιάς
