Ελλάδα: η χώρα της παραπαιδείας και των διακρίσεων, ο τόπος όπου όλοι ονειρεύονται ως προοπτική να ασκούν εξουσία. Απουσία κοινωνικού διαλόγου, εγκληματικότητα και βία έχουν τον πρώτο λόγο. Από το σχολείο οι καλλιεργούμενες νοοτροπίες. Από τις οικογένειες τα λανθασμένα ιδανικά. Πολίτες α΄ και β΄ κατηγορίας. Ένα ένοχο κράτος που αν λαμβάνει μέτρα, το κάνει εκ των υστέρων.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Ένα κράτος που απλά σφυρίζει αδιάφορα στα φαινόμενα που γεννούν τη βία, μια κοινωνία που ευαισθητοποιείται μονάχα όταν τα γεγονότα κορυφώνονται ή φτάνουν στο αμήν, σε τίποτε δεν μπορούν να αποτρέψουν την αύξηση των βίαιων περιστατικών που λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία στην καταρράκωση της κρατικής υπόστασης. Μιλάμε για μια Ελλάδα όπου ακόμα και εν έτη 2009 απουσιάζει ο κοινωνικός διάλογος και η παιδεία, δύο από τις βασικότερες προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα.
Μιλάμε για μια χώρα όπου από το σχολείο το μόνο που διδάσκονται τα παιδιά είναι το πώς θα «λουφάρουν» και στις μεγαλύτερες τάξεις το πως το ένα θα εκτοπίσει το άλλο στο πεδίο του ανταγωνισμού. Μιλάμε για μια χώρα όπου η παραπαιδεία είναι το πρώτο πράγμα που συναντά κανείς στην εκπαίδευση, για ένα κράτος που δεν νοιάζεται για τα ίδια τα παιδιά που μεθαύριο ως ενήλικες θα αναζητήσουν μια θέση στον ήλιο. Το μόνο που ενδιαφέρει την κάθε οικογένεια στην Ελλάδα είναι μονάχα η ατομική επιτυχία και όχι η γενικότερη αναβάθμιση του πνευματικού επιπέδου.
Έτσι, κάθε φορά, τα ίδια αποτελέσματα προκύπτουν και οι νέοι χάνονται στις βαρετές υποσχέσεις του επίσημου κράτος πως τάχα «μόλις τώρα ξεκινά ο διάλογος για την Παιδεία» με όλους τους φορείς. Ο περίφημος αυτός κοινωνικός διάλογος απουσιάζει όχι μόνο σε θέματα Παιδείας αλλά και σε όλες τις βαθμίδες όπου θα μπορούσε να διεξαχθεί. Έτσι με τα χρόνια, αντί η κοινωνία να καλυτερεύει, βουλιάζει ολοένα και περισσότερο. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε αργότερα όχι μόνο στις ληστείες και την εγκληματικότητα αλλά και στο επίπεδο που πλέον «έχει πιάσει πάτο», καθώς τα πρότυπα είναι καταγέλαστα και επιεικώς απαράδεκτα.
Πως αλήθεια να μην επηρεαστεί ένα νέο αγόρι όταν ο προβαλλόμενη κοινωνική καταξίωση σχετίζεται με το πόσο «μάγκας» θα δείξει πως είναι στους γύρω του από την νεαρή ηλικία; Πώς να μην παρεκτραπεί ένα κορίτσι όταν από την οικογένεια το μόνο που διδάσκεται είναι το πώς θα νυμφευθεί κάποια στιγμή τον κάθε είδους «ματσωμένο» γιατρό, αρχιτέκτονα ή μηχανικό; Πως, αλήθεια, ένας μετανάστης να μην προβεί σε έκνομες ενέργειες, την στιγμή που οι ευκαιρίες απασχόλησης και ενσωμάτωσής του στον κοινωνικό ιστό σχετίζονται με τον ρατσισμό και την διακριτική αντίληψη που διέπει την ελληνική κοινωνία; Φυσικά δεν καταφεύγουν όλοι οι μετανάστες σε αυτές τις ενέργειες, όμως αυτό δεν λέει τίποτα.
Το θέμα είναι τι ευκαιρίες τους δίδονται και τι προοπτική έχουν σε ένα κράτος που τους απασχολεί συχνά στις βαριές και ανθυγιεινές εργασίες με συνολικές απολαβές – ψίχουλα που λόγω του στερούμενου τρόπου ζωής τους δεν φαίνονται. Βέβαια η μέση ελληνική οικογένεια διαμαρτύρεται πως οι «ξένοι» παίρνουν τις δουλειές από τα ελληνόπουλα και επιμένει σε αυτό. Όμως αλήθεια, ας μας πουν, πόσοι θα ήταν αυτοί οι γονείς που θα καμάρωναν στη θέα των παιδιών τους να μαζεύουν ελιές στα χωράφια για να ζήσουν και να κάνουν όλα τα χαμαλίκια προκειμένου να επιβιώσουν; Πως θα αισθάνονταν όταν «η κόρη τους δεν θα έπαιρνε τον γιατρό παρά έναν εργάτη γης, και το αγόρι θα δούλευε στις οικοδομές νυχθημερόν, μη έχοντας άλλο τρόπο να ζήσει; Αστεία πράγματα. Η μέση ελληνική οικογένεια επιθυμεί τα παιδιά της να είναι διευθυντές και όχι εργάτες. Για τις άλλες δουλειές υπάρχουν οι αλλοδαποί!.
Πόσες φορές δεν το έχετε ακούσει αυτό; Η δουλειά βέβαια δεν είναι ντροπή, όμως γιατί επιμένουν να χωρίζουν τους ανθρώπους σε πολίτες α΄και β΄κατηγορίας; Ή μήπως μιλάμε για μια νοοτροπία που έχει εμφυσηθεί σε μια κοινωνία από τις πολύ μικρές ηλικίες και είναι δύσκολο να ξεριζωθεί; Ασφαλώς και η δουλειά δεν είναι ντροπή. Όμως αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλη την κοινωνία. Που απομονώνει και διαχωρίζει τους πολίτες. Που από το σχολείο δεν διδάσκει τα παιδιά πως όλοι έχουμε ίδια δικαιώματα. Αποτέλεσμα είναι αργότερα οι παρανομούντες να είναι άνθρωποι εκτοπισμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και τα αποτελέσματα να τα βλέπουμε σε περιστατικά όπως αυτά του Βύρωνα και της Νίκαιας, σε Κολωνάκι και κάθε είδους ενέργειες που βάζουν σε σκέψεις μια ολόκληρη κοινωνία αναφορικά με την ασφάλειά της.. Οι κρατούντες θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ γι΄αυτό που αποκαλείται κοινωνικός διάλογος.
Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε ξανά φρικτά περιστατικά όπως τον άδικο χαμό της κοπέλας στο Βύρωνα Αττικής. Αν το επίσημο κράτος δεν θέλει να βρεθεί ξανά αντιμέτωπο με μία ανεξέλεγκτη βία και εγκληματικότητα που το ίδιο έχει προκαλέσει. Και αυτό τα κόμματα το γνωρίζουν πολύ καλά ως πρεσβευτές ενός κράτους που αποθεώνει την ανισότητα και προβαίνει σε κάθε είδους διακρίσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα στον κοινωνικό ιστό και ως άλλος σωτήρας θα επιχειρήσει με την καταστολή να περιορίσει το κακό γεννώντας νέα βία.
