Γράφει ο Μανώλης Μπαδογιάννης
Στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας κατά των ναρκωτικών, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα έτσι και στα Χανιά το ΚΕΘΕΑ (Αριάδνη) προχώρησε σε ανάλογες εκδηλώσεις.
Μια θεραπευτική παράσταση, σ’ αυτήν θα σταθώ, με τίτλο «Όλα Καλά» παρουσιάστηκε εκτός από τις φυλακές και σε τρία σημεία του Νομού. Στην Κίσσαμο, στο Θέατρο Βλησίδη στα Χανιά και στο Θέατρο Μαχαιρών στον Αποκόρωνα.
Ένα θεατρικό δρώμενο, γραμμένο και στημένο από γονείς και συντρόφους των παιδιών που είναι στο πρόγραμμα. Μια πραγματικά βιωματική, ρεαλιστική παράσταση ψυχής. Η συγκίνηση ήταν το κύριο συναίσθημα, αλλά και η πρόσκληση πλέον που ένιωθε κάθε θεατής για συνεισφορά και αλληλεγγύη που πρέπει πλέον όλοι να δείξουμε έμπρακτα.
Εκείνο όμως που ένιωσα εγώ προσωπικά συμμετέχοντας και παρακολουθώντας και τις τρεις παραστάσεις, ήταν αφ’ ενός ικανοποίηση και αφύπνιση και αφετέρου θυμό και απορία.
Ικανοποίηση γιατί στον Αποκόρωνα και στην Κίσσαμο είδα τη συμμετοχή και τη συμπαράσταση του κόσμου και της Δημοτικής αρχής, όπως επίσης και τη συμμετοχή του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Κισσάμου, που με μια μεστή τοποθέτηση τάχθηκε δίπλα στο έργο του προγράμματος.
Κι αυτό είναι ελπίδα, αφύπνιση γιατί ένιωσα τη συνείδησή μου να με σπρώχνει πλέον στη συμπαράσταση και τη δράση. Θυμός και απορία, γιατί στα Χανιά ενώ υπήρχε συμμετοχή μεγάλη και θέρμη από απλούς ανθρώπους, όμως η παντελής απουσία του Δήμου και του Δημάρχου προσωπικά, αλλά επίσης και του Μητροπολίτη ήταν ολοφάνερη κι επιδεικτική. Να υποθέσω ότι δεν γνωρίζουν το μέγεθος του προβλήματος στα Χανιά; Δεν το φαντάζομαι, οπότε το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν πιστεύουν στο τεράστιο έργο χρόνων του ΚΕΘΕΑ και ωθούν στον ιδιωτικό τομέα την υγεία και τον αγώνα ζωής. Γίνεται;
