Μια δεκαετία με αγώνες από το Σιάτλ μέχρι την αντίσταση στον πόλεμο ανοίγει νέες προοπτικές στις ΗΠΑ ‘οπου το νέο κίνημα έχει τη δυνατότητα να συνδυάσει την εργατική δύναμη του ’30 με τον ριζοσπαστισμό του ’60. 
Στις 15 Οκτώβρη περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε 950 πόλεις σ’ όλον τον πλανήτη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για μια διεθνή μέρα αλληλεγγύης στο κίνημα της “κατάληψης της Γουόλ Στρητ” στις ΗΠΑ. Στην Times Square της Νέας Υορκης η συγκέντρωση έφτασε τις 100.000, ένας εντυπωσιακός αριθμός από μόνος τους. Στη Μαδρίτη οι διαδηλωτές έφτασαν το μισό εκατομμύριο, το κίνημα των indignados βγαίνει ξανά στους δρόμους. Στη Ρώμη, οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με την χημικά και τα γκλομπς των μπάτσων του Μπερλουσκόνι. Το κίνημα έχει απλωθεί μέχρι το μακρινό Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Το νέο κίνημα αιχμαλωτίζει τη φαντασία και δίνει έμπνευση σε εκατομμύρια εργάτες και νέους που ξεσηκώνονται ενάντια στις θυσίες που προσπαθεί να τους επιβάλλει ένα βαριά άρρωστο σύστημα. Δεν είναι παράξενο που εδώ αυτή η αίσθηση είναι πολύ δυνατή. Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα κάνει άλματα στους αγώνες του, και είναι φυσικό να νιώθει ακόμα πιο δυνατό όταν ένα κίνημα διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης απλώνεται στη καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Την κίνηση που πήρε την ονομασία Occupy Wall Street (OWS) άρχισαν να την σχεδιάζουν ομάδες ακτιβιστών στη διάρκεια του καλοκαιριού. Στις 17 Σεπτέμβρη κατασκήνωσαν στο πάρκο Zuccotti που βρίσκεται πολύ κοντά στη Wall Street, τη “γειτονιά” όπου έχει την έδρα του το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και οι μεγάλες τράπεζες. Μέσα σε δυο μήνες κατάφερε να γίνει το κέντρο για τη νεολαία, αλλά επίσης για μια σειρά συνδικάτα και να απλώνεται σε άλλες πόλεις. Τις επόμενες μέρες και βδομάδες το κίνημα πλάτυνε τόσο γεωγραφικά όσο και κοινωνικά. Εκατοντάδες διαδηλώσεις γίνονται σε πόλεις των ΗΠΑ, άλλες καταλήγουν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων άλλες όχι. Παντού κυριαρχεί η ζωντάνια και η οργή. Ομως, το κίνημα άρχισε να πλαταίνει και κοινωνικά. Η εμπλοκή των συνδικάτων σ’ αυτό είναι η πιο χαρακτηριστική ένδειξη. Η συμβολή του οργανωμένου εργατικού κινήματος ήταν κρίσιμη και για την επιτυχία της κινητοποίησης της 15 Οκτώβρη. Την παραμονή, ο δήμαρχος Μπλούμπεργκ αποφάσισε να διαλύσει την “κατασκήνωση” της κατάληψης. Τα συνδικάτα κάλεσαν τα μέλη τους να συμπαρασταθούν στους καταληψίες, και χιλιάδες ανταποκρίθηκαν. Αυτή η μαζική κινητοποίηση των εργατών ανάγκασε τον Μπλούμπεργκ να καταπιεί τις απειλές του. Την επόμενη μέρα η συμμετοχή τους ήταν ορατή στη μεγάλη διαδήλωση. Η προηγούμενη φορά που η εργατική τάξη των ΗΠΑ μπήκε μαζικά στο προσκήνιο ήταν στη δεκαετία του ’30 αλλά και η αναγέννηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος με τις πολύχρωμες διαδηλώσεις στο Σιάτλ τον Δεκέμβρη του 1999 ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Πενήντα χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Αμερική (και τον Καναδά) ακύρωσαν τη συνεδρίαση του Οργανισμού που είχε γίνει το σύμβολο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και εκεί, τη ραχοκοκαλιά των κινητοποιήσεων την προσέφερε η συνεργασία μεταξύ δικτύων ακτιβιστών για τα πιο διαφορετικά θέματα (για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των μειονοτήτων) με ισχυρά συνδικάτα. Το Σιάτλ σηματοδότησε τη γέννηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος που έκανε αισθητή την παρουσία του αμέσως μετά στην Πράγα το 2000, και ακόμα πιο εντυπωσιακά στη Γένοβα το 2001. Ηταν η πρώτη φορά μετά τις ήττες της δεκαετίες του ’80, που ένα κίνημα αμφισβήτησης του συστήματος έκανε τόσο αισθητή την παρουσία του διεθνώς. Το γεγονός ότι το κίνημα ξεκίνησε στις ΗΠΑ, τη καρδιά του καπιταλισμού και την μοναδική υπερδύναμη, έδωσε μεγαλύτερη έμπνευση σε εκατομμύρια παλιούς και νέους αγωνιστές σε όλο τον κόσμο. Καμιά εποχή δεν επαναλαμβάνεται, αλλά τα στοιχεία που γέννησαν το μεγάλο κίνημα στη δεκαετία του ’30 εμφανίζονται ξανά σήμερα: η παρατεταμένη κρίση, τα πολιτικά προβλήματα για την κυρίαρχη τάξη, η συσσώρευση εμπειριών από πολιτικές και οικονομικές μάχες που εκδηλώνονται απότομα και με άλματα, αιφνιδιάζοντας πολλές φορές όχι μόνο τους “από πάνω” αλλά και την ίδια την αριστερά. Έτσι κι αυτό το φθινόπωρο κόντρα στις αυταπάτες Ομπάμα και στην βίαιη καταστολή η απάντηση που έδωσε η συνέλευση του “Καταλάβετε το Οκλαντ” ήταν κάλεσμα για Γενική Απεργία στη περιοχή στις 2 Νοέμβρη. Το Εργατικό Κέντρο και πολλά συνδικάτα ανταποκρίθηκαν. Εκατοντάδες ακτιβιστές πήγαν στους εργατικούς χώρους για να βοηθήσουν τους εργάτες στις απεργιακές φρουρές. Η τελευταία Γενική Απεργία στο Οκλαντ έγινε το 1946 – τη χρονιά του μεγαλύτερου απεργιακού κύματος στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι η πόλη που ιδρύθηκε το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων το 1966. Για ένα κίνημα που θα συνδυάζει τις καλύτερες παραδόσεις των εργατικών αγώνων του ’30 με το ριζοσπαστισμό των κινημάτων του ’60 και που μπορεί να κλονίσει συθέμελα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δίνοντας το παράδειγμα για την αντίσταση ενάντια στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού σας προσκαλούμε στην ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: «Από την κατάληψη της Γουόλ Στριτ στη Γενική Απεργία στο Όκλαντ» που το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, στο καφέ Γωνιά των Αγγέλων στο πατάρι και ώρα 7.30 μ.μ
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ)
