Γράφει ο π. Στυλ. Θεοδωρογλάκης
Μπροστά σε νέες εκπλήξεις μας φέρνει πάλιν ο π. Ιγνάτιος με το νέο 22ο βιβλίο του «Τίμιοι με το Θεό».
Με το νέο αυτό βιβλίο του, φαίνεται να επιχειρεί την υπέρβαση της ηθικής, καθεστηκυίας τάξεως, και φαίνεται ότι εισέρχεται δυναμικά, γιατί όχι και επιθετικά, στα ενδότερα του καταπετάσματος, στα ίδια τα άγια των αγίων.
Χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα, προσεγγίζει και ερευνά τα εγκόσμια και μέσα απ’ αυτά ανυψώνεται ως τους ουρανούς και μάλιστα, μερικές φορές, «υψηλότερος των ουρανών γενόμενος».
Επιστρατεύει πληθωρικά γνώριμες και καταξιωμένες γνωστικές κατακτήσεις, τις αξιολογεί και τις εναρμονίζει με το ήθος, το πνεύμα, το λόγο και τη γνώση του Θεού και αδεικνύει μια θεανθρώπινη γνωσιολογία πνοής και ζωής, άνοιξης και ευρυχωρίας, στην ανάπτυξη και την τροφοδότηση των σχέσεων, όχι μόνον ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο αλλά και ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άλλο άνθρωπο.
Τίμιοι με το θεό, δεν είναι το τέλος, αλλά η απαρχή για το «τίμιοι με τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα».
Μια οικοδομή που απαρτίζεται και συγκροτείται, ισχυρή έως απόρθητη στους ανέμους και τα ρεύματα του κακού, με την ειλικρίνεια και την ευσυνειδησία, με την εντιμότητα και το ανυπόκριτον ήθος, την ελευθερία και την αλήθεια, στοιχεία που έχουν θεϊκή καταγωγή και για τούτο διαχρονική ισχύ και δύναμη.
«Χρέος οφειλόμενον» κατά το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι να κάνουμε ότι κάνει ο Θεός. Είναι στις δυνατότητές μας, αλλά και στις υποχρεώσεις μας. Το επιβεβαιώνουν πληθωρικά μάλιστα και ο βιβλικός λόγος, και οι Πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και λογοτέχνες και ποιητές.
«Μακροθυμία, ανεξικακία, αγαθοσύνη»
Αφήνουμε πίσω μας το θυμό και την κακία, όπως ο Χριστός αφήνει πίσω του το Σατανά και προχωρούμε μπροστά ατενίζοντες τον μόνον αγαθό και φιλάνθρωπον θεόν και αποζητούντες την προσοικείωση της θεϊκής αγαθότητας.
Η αντίληψη αυτή διατρέχει όλο τον άγιο ευαγγελικό λόγο, αλλά και ολάκερη την πατερική και μοναστική γραμμάτεια της αγίας μας Εκκλησίας.
«Μίσος, αντιδικία, εκδίκησις», αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Πρόκειται πράγματι για τα μεγάλα χαρακτηριστικά του Πονηρού, τα οποία απευχόμαστε για κάθε άνθρωπο. Είναι στοιχεία, όχι μόνο που προσβάλλουν και διασύρουν τον άνθρωπο, διαλύουν και την κοινωνία.
¨Τα αγαθά της συγγνώμης», τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου, και πρώτο κεφάλαιο τιμής και καταξίωσης του ανθρώπου.
Η συγγνώμη, η συγχώρηση, η καταλλαγή, η ενότητα, είναι στοιχεία ζωής και κοινωνίας, αξίας και πολιτισμού.
Ο καλύτερος συνήγορος της ατίμητης τιμής της συγγνώμης, η λειτουργική περίοδος της αγίας και μεγάλης τεσσαρακοστής, όπου κατεξοχήν λειτουργεί και λειτουργείται η ακριβή, θεοτίμητη αυτή αρετή.
«Τα δεινά της μνησικακίας», πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου.
Πρόκειται για εγωκεντρική έκρηξη με οδυνηρά αποτελέσματα και για τον ίδιο το μνησίκακο και για τους περί αυτού, που μπορεί δικαίως ή αδίκως να δεχτούν τα βλήμματα αυτής της φονικής έκρηξης.
Κρυστάλλινη, φωτεινή και φωτόλουστη η εικόνα, όπως τουλάχιστον ο άξιος και πολυτιμημένος συγγραφέας την αποτυπώνει μέσα από τα κείμενα του βιβλίου του.
Τίμιοι με το θεό, χαρά και ευλογία στα πρόσωπα και την κοινωνία.
Τίμιοι με το θεό, πληρότητα ζωής και κοινωνίας.
Τίμιοι με το θεό, τάχουμε όλα.
Χωρίς το θεό, χάνουμε και χανόμαστε μέσα στη ζούγκλα της ασυνεννοησίας, της μιζέριας, της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, του άγχους, με όλα τα τραγικά επακόλουθά τους…
π. Ιγνάτιε, χαίρουμε και συγχαίρουμε για το συγγραφικό Σας έργο και τη γενικότερη, γόνιμη προσφορά σας στην Εκκλησία και το λαό του Θεού.
Τιμούμε εξαιρέτως και καμαρώνουμε το πρόσωπό Σας και ευχόμαστε καρδιακά, να είστε πολυχρόνιος «ως προσφέρων και προσφερόμενος» υπέρ πάντων ημών.
