Όταν εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να εκφράσουμε τις σκέψεις μας, μιλάμε. Χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας για να πούμε αυτά που μας πονούν, που μας συγκινούν, που μας συγκλονίζουν. Υπάρχουν όμως στιγμές της ζωής μας που ξέρουμε πως οι λέξεις δε φτάνουν, δεν υπάρχουν λέξεις για να πεις αυτά που σε βαραίνουν, αυτά που σε θυμώνουν, αυτά που σε βγάζουν σε κλάμα, σε οδυρμό, σε απελπισία.
Ο τραγικός χαμός του Μανόλη είναι για όλους μας μια τέτοια στιγμή. Οι λέξεις δε φτάνουν για να δώσεις τον πόνο, την απελπισία, την οργή, την αγανάκτηση, στο άκουσμα της στυγερής δολοφονίας αθώου παιδιού. Του παιδιού όλων μας που περήφανοι το στείλαμε να μάθει πολλά γράμματα, να γίνει καλύτερος άνθρωπος, που το μάθαμε να αγαπά τους ανθρώπους, να βοηθά τους ανθρώπους, να παλεύει με τις άσχημες στιγμές της ζωής, να χαίρεται με τις όμορφες.
Αυτό το παιδί που με κόπο μεγάλωσαν, ανάστησαν, λάτρεψαν γονείς και αδέλφια, δολοφονήθηκε άγρια και προμελετημένα από υπάνθρωπο που οι ισχυροί του τόπου του του σιγούρεψαν, χρόνια τώρα, την υπεροχή του, την ες αεί ασυλία του για τις έκνομες δραστηριότητες και συμπεριφορές όχι μόνο του ίδιου αλλά και των φίλων που, επικαλούμενοι τις δήθεν παραδοσιακές αξίες, οπλοφορούν, πυροβολούν, βρίζουν και μαχαιρώνουν τα παιδιά μας.
Αυτού του υπανθρώπου που είναι, ακόμα και σήμερα, απόλυτα σίγουρος πως έχει την κάλυψη των πολιτικών και οικονομικά υψηλά ισταμένων, που με θράσος δηλώνει πως προκλήθηκε από τα παιδιά, που με αναίδεια βεβηλώνει το όνομα του αθώου παιδιού μας, που κανείς πολιτικός και οικονομικός παράγοντας και παραγοντίσκος δεν καταδίκασε.
Μόνο τα κροκοδείλια δάκρυα περίσσεψαν, δήθεν εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους όλοι αυτοί που πολλά χρόνια δικαιολογούν, καλύπτουν, αθωώνουν, καλοδέχονται φονιάδες, γιατί είναι βλέπεις η πολιτική πελατεία, είναι οι πάμπολλοι ψήφοι του σογιού που το αντάλλαγμά τους είναι η ατιμωρησία. Είναι τα παράνομα λεφτά που επενδύονται σε επιχειρήσεις τόσα πολλά, που, βρε αδελφέ, συμβαίνουν αυτά, ήταν μια κακή στιγμή ο θάνατος του παιδιού, δε θα ξανασυμβεί…
Ο Μάνος δεν μπορεί να γίνει στη συνείδησή μας ένα «ακόμα θύμα», μια «κακή στιγμή». Δε θα αφήσουμε να γίνει. Θέλουμε να τον έχουμε πάντα μπροστά μας σαν το παιδί που σκότωσε η ανοχή μας απέναντι στους θεσμικά υπεύθυνους, η σιωπή μας γι αυτά που ξέρουμε πως συμβαίνουν αλλά σιωπούμε, δεν καταγγέλλουμε όλους αυτούς που καλύπτουν την παρανομία, που την αθωώνουν, που κυνικά λένε στους πολίτες «ας οπλοφορούν, αρκεί να μην χρησιμοποιούν τα όπλα».
Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΜΕ Χανίων αποφάσισε να κρατήσει ζωντανό στη μνήμη και τη συνείδηση των ανθρώπων το αθώο μας παιδί και, σε συνεργασία με ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα του νησιού μας, θα προχωρήσει σε αγώνες για να αναδειχθούν οι πραγματικά υπεύθυνοι, για να σταματήσει η απάθεια, η ατιμωρησία, η αφωνία μας.
