Όσο ακραίο ακούγεται το περί αξιοπρεπούς οίκου ανοχής, άλλο τόσο αληθινό είναι πως συναγελάζονται σ’ αυτό τον «οίκο», πρόσωπα «υπεράνω υποψίας». Και μιλάμε για μια πλειάδα ατόμων, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την αποδοχή αυτού του οίκου, από το λαό. Που καλείται να τον αποδεχτεί κι αυτός. Κρατάτε λογαριασμό: Δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, διανοούμενοι, απλοθέτες πνευματικών αγωνισμάτων, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, παραγωγαί…ευκολοχών εκ των οπτικοακουστικών «εδεσμάτων», εκπαιδευτικοί που προάγουν το πνεύμα συναίνεσης όσον αφορά αυτό τον οίκο, ιστορικοί – απατεώνες με απατεωνίστικους τίτλους ιστορικής εγκυρότητας, ερευνητές ιστορικών – πολιτιστικών ταυτίσεων.
Του Α. Χαρχαλάκη
Και σιγά – σιγά, (όπως εξυφαίνονται οι συνομωσίες) αρχίζουν οι Νεοέλληνες, κυρίως η Νεολαία των, να εξασκούνται στην προσπάθεια ευαρέσκειας των προσώπων που ανέφερα πιο πάνω. Και φυσικά των διαχειριστών του «οίκου», που κι αν ακόμα η οικονομική διαχείριση του δικού μας οίκου είναι προβληματική, δεν παύουν να είναι ικανοποιημένοι! Γιατί εδώ στην νότια εσχατιά της Ευρώπης, στα πολύπαθα Βαλκάνια, και στο ακραίο σημείο τους, κάτι…καινούργιο γεννιέται: Ένας λαός με εθνικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες, προσπαθεί να απογαλακτισθεί από τους μαστούς που εθήλασε για αιώνες! Και να γίνει θαυμαστής των σπουδαίων και σπουδαιοφανών της Εσπερίας (Ευρώπης), ξεχνώντας το ποιος είναι… Προσπαθώντας διά βίαιων απωθήσεων να αποτινάξει τις εθνικές του ιδιαιτερότητες, που θεωρεί πως… όζουν αρχοντοχωριατισμό!!!
Κι αφού βεβαίως αυτοί είμαστε πως νάναι διαφορετικοί οι συγκροτούντες το προσωπικό αυτού του οίκου, που καλούμεθα να εγκρίνουμε την διατήρησή του, αν όχι την επέκτασή του; Κοντός ψαλμός, μήνας Ιούνιος…
Αρκετοί, μέσα σ’ αυτούς και το προσωπικό αυτού του οίκου, έχουν ταυτίσει την καριέρα των με τον αδιατάρακτο «κύκλο εργασιών» αυτού του οίκου. Και με την στασιμότητα των κτιριακών του εγκαταστάσεων! Πρίτς! Ένα οικοδόμημα που ομολογουμένως έχει κατασκευαστεί σε σεισμογενές, κοινωνικά, έδαφος, θάχει την τύχη του κάστρου που οικοδόμησε ο Τάρ ο Ασσύριος. Που ενώ κανείς στρατός δεν μπορούσε να το πατήσει, σωριάστηκε σε ερείπια όταν ακούστηκε «στο εσωτερικό του η τίμια λέξη» κατά τον Μπρέχτ.
Έτσι κι αυτός ο οίκος ανοχής, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, θάρθει καιρός να σωριαστεί, όταν απογοητευτούν καθοριστικά οι λαοί που μπαίνουν εκεί μέσα. Ονειρευόμενοι τις σχετικές με τη φύση αυτού του οίκου… ηδονές, αλλά γίνονται όργανα ηδονής των αφεντικών του οίκου και των λακέδων της… Αυτών που είπαμε πιο πάνω…
Και θα ξαναρχίσει να γράφεται η Ιστορία των Ευρωπαϊκών λαών, που πίστεψαν για λίγο το τραγούδι των Σειρήνων από εκεί μέσα… Όταν πια αυτός ο οίκος ανοχής δεν θάχει να δώσει τίποτε απτό σ’ αυτούς τους λαούς, ούτε τίποτε ιδεατό! Αυτή είναι η μοίρα τέτοιων οίκων, για την ακρίβεια των μονοπωλιακών ολοκληρώσεων. Που…πατικώνουν τις κοκότες αυτού του οίκους ανοχής, μέχρι να τους βγάζουν το λάδι..
Και πιστέψτε πως είναι κοντά ο καιρός που θα γίνει αυτό. Η κρίση που προκαλούν τα υπέρ κέρδη των μελών αυτού του «οίκου», είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτών των ολοκληρώσεων…Κι όμως πολλοί θέλουν να το ξεχνούν…
