ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΖΑΧΑΡΗ (phil.zaharis@gmail.com)
Πέρασαν 37 χρόνια από τότε. Πέρασαν εποχές και εποχές, κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων και το νόημα αυτής της εξέγερσης κάποιοι επιχειρούν επιμελώς να θάψουν κάτω από τις στάχτες της κατ΄ επίφασιν «Δημοκρατίας» της μεταπολίτευσης που εκτελεί με τα όργανά της 15χρονα παιδιά, και κυνηγά μανιωδώς την μνήμη όσων επιμένουν ακόμη να έχουν.
Πέρασαν επέτειοι και επέτειοι, αμφισβητήσεις του νοήματος της αντίστασης, προσπάθεια απομυθοποίησης όλων όσων επιμένουν να κατεβαίνουν δυναμικά στους δρόμους αλλά και αναλύσεις επί αναλύσεων για την επικαιρότητα ή μη του εξεγερτικού νοήματος του Πολυτεχνείου, με προφανή στόχο την λήθη και τον ιστορικό απομονωτισμό του.
Συνέβαλαν πολλοί σε αυτό, λειτουργοί της ενημέρωσης, πολιτικοί, «επαγγελματίες» χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αιμοδιψούντες τηλε-εισαγγελείς και συγγραφείς της αθλιότητας, κόμματα που επιχείρησαν διακαώς να ποδηγετήσουν την εξέγερση του ‘73 που σαφώς είχε πολιτικό μήνυμα, βουλευτές και υπάλληλοι σε θέσεις – κλειδιά που κατεύθυναν την προπαγάνδα της «ασφαλούς» από εξεγέρσεις Πολιτείας αλλά και μαντατοφόροι της χουντικής νοσταλγίας. Όλοι τους βοήθησαν προς την κατεύθυνση μιας συστηματικής και εμπεδωτικής πειθούς για τα «κακά παιδιά» της 17ης Νοέμβρη, μιας μέρας που ξεχωρίζει από τις άλλες λόγω της μαζικής αστυνομικής επιτήρησης και πρόκλησης μιας κατά τα άλλα απόλυτα νοηματικής πορείας που το μόνο της «ελάττωμα» ήταν και είναι ότι οι συμμετέχοντες δεν λένε να ξεχάσουν. Η επιτήρηση αυτή λαμβάνει χαρακτήρα επιλεκτικής τηλε-τρομοκρατίας, αφού οι κάθε λογής ρεπόρτερ βρίσκονται από νωρίς στα «επίμαχα πόστα», αναμένοντας το ειδυλλιακό γι’ αυτούς πέταγμα της πέτρας.
Έτσι, το νόημα της εξέγερσης του ’73 περιορίζεται στην αποκλειστικότητα των εικόνων από το τάδε ιδιωτικό κανάλι που επιθυμεί τον ενταφιασμό των όποιων επαναστατικών ιδεών, οι οποίες επιτρέπονται μόνο κατά περίπτωση και ειδικά εκεί που δεν βλάπτουν το αυταρχικό σύστημα.
Το Πολυτεχνείο του ’73 όπως και τα επόμενα που ακολούθησαν, δείχνουν ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και ειδικά της νεολαίας, αρνείται να επιταχθεί από την κομματική επιστράτευση. Τουναντίον, με τον καιρό στρατεύεται κατά του κάθε είδους ολοκληρωτισμού και αυτό που απομυθοποιεί και απορρίπτει σε τελική ανάλυση είναι η χειραγώγηση από όπου και αν προέρχεται.
Πέρασαν 37 χρόνια. Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παρά τις επιθέσεις που δέχθηκε όλο αυτό το διάστημα, παραμένει για τον νέο άνθρωπο επίκαιρη. Το μήνυμά της διασπείρεται στις τάξεις της νεολαίας και ως ισχυρός άνεμος παρασύρει στο διάβα του κάθε συντηρητισμό και έκφραση ακραιφνούς ενδοτικότητας στα ξεθωριασμένα κομματικά συνθήματα και τσιτάτα.
Πέρασαν πολλές επέτειοι από το ‘73 και μετά. Πολλές γενιές γαλουχήθηκαν από τα συνθήματα του Νοέμβρη, παρά το γεγονός ότι η επίσημη εξουσία επεχείρησε επανειλημμένως να υποβαθμίσει την σημασία του. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι κύκλοι προσπάθησαν να στρέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, με το επιχείρημα της δήθεν πρόκλησης βίαιων επεισοδίων και διατάραξης της «έννομης τάξης», σε άλλα θέματα τάχα πιο «επίκαιρα και εύπεπτα», θέματα που επ’ ουδενί σχετίζονται με την αμφισβήτηση της επίσημης εξουσίας.
37 χρόνια μετά λοιπόν. Οι εξουσίες προσπαθούν να θάψουν τα μηνύματα, οι νέοι αντιστέκονται. Και η τηλεοπτική παντοκρατορία συνηγορεί στο συνεχιζόμενο έγκλημα που σχετίζεται με την αποσιώπηση της πολύ σημαντικής αυτής ημέρας. Αλήθεια, πόσα αφιερώματα είδατε στις οθόνες για τους νέους εκείνους αλλά και αυτούς που ακολούθησαν από την μεταπολίτευση κει μετά; Πόσοι μιλούν πλέον για όσους αντιστάθηκαν στις κάθε λογής «χούντες» από το ’73 και μετά; Ή μήπως είχαμε, λέτε, και έχουμε «Δημοκρατία» από τότε; Όσοι το πιστεύουν, έχουν ξεχάσει τα μηνύματα της 17ης Νοέμβρη. Λησμονούν ότι περάσαμε απλά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα «εκδημοκρατισμένων» κοινωνιών που φορούν το φίμωτρο της κοινοβουλευτικής προπαγάνδας, η οποία έχει πολλαπλασιάσει τους καταδότες και τους σπιούνους της. Αν όλο αυτό που ζούμε λέγεται «Δημοκρατία», τα μηνύματα του ΄73 παραμένουν επίκαιρα. Όσο η συντηρητικοποίηση και η σαχλαμάρα γίνεται σημαία των τηλε-καναλιών «ιδρυματικού» χαρακτήρα, άλλο τόσο οι μάρτυρες των εξεγέρσεων θα μνημονεύονται από την νεολαία, σε πείσμα της επίσημης εξουσίας που οι εκπρόσωποί της καταθέτουν αγκάθινα στεφάνια. Και έτσι, το μήνυμα θα διατηρείται ζωντανό και επίκαιρο, μακριά από τις όποιες «εκτιμήσεις» της αστυνομίας για το πόσοι διαδηλώνουν κάθε φορά στην επέτειο του και πόσα επεισόδια έγιναν.
Πέρασαν πράγματι πολλά χρόνια από τότε. Για την επέτειο που έπαψαν να θυμούνται οι πολιτικοί άρχοντες και τα παπαγαλάκια της εκάστοτε κυβέρνησης αφιερώνεται το παρόν άρθρο. Για αυτούς που «αγωνίστηκαν» δεκαετίες τώρα προκειμένου να βυθίσουν τον λαό στη λήθη. Μην εκπλαγείτε αν και πάλι η είδηση για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα περάσει στα ψιλά. Ούτε μόνο αν σε περίπτωση επεισοδίων γίνει πρώτο θέμα, με τους κάθε λογής ευτραφείς της «χαμένης γενιάς» να διδάσκουν τις επόμενες τι σημαίνει να θυμάσαι μια εξέγερση μόνο όταν θες να λες ποιος ήσουν και δεν είσαι πια, γιατί έτσι γίνεται πάντα όταν μεγαλώνει κανείς. Οποία ντροπή.
